Όπως και πολλοί φίλοι και συμπολίτες μου, κρατούσα μια στάση σιωπής απέναντι στις συνεχώς κλιμακούμενες αντιπαραθέσεις μεταξύ των διεκδικητών της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ ακολουθία μεταξύ των αποκαλούμενων «πρωτοκλασάτων» στελεχών του. Παραμένοντας αταλάντευτα από παιδί στις ιδέες που πρέσβευε ο πολιτικός αυτός χώρος, -και το «πλήρωσα» ακριβά- πίστευα μέχρι την ύστατη τούτη ώρα ότι θα πρυτάνευε η νηφαλιότητα και η λογική. Όποιος άλλωστε γνώριζε -και πολύ περισσότερο βίωσε σκληρά- τις συνέπειες των κατά καιρούς διασπάσεων όσων φορέων εκφράζανε την συγκεκριμένη ιδεολογία και τις αξίες της, δύσκολα θα σκεπτόταν διαφορετικά.
Όμως, όταν οι αντιπαλότητες φθάνουν στα ύψη και οι φόβοι μιας ενδεχόμενης διάλυσης καθίστανται πλέον βάσιμοι, θεωρώ χρήσιμη και αναγκαία την κατάθεση των απόψεων, έστω και τώρα, όσων μελών ή φίλων του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξαν σε κάποια συμπεράσματα. Στα δικαιώματά τους άλλωστε εντάσσεται η διαχείριση του μέλλοντος, του δικού τους και των παιδιών τους, καθώς οι απόψεις τους σπάνια αποβλέπουν σε... σκοπιμότητες, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα από τα ΜΜΕ ή μερικές φορές και με πολλούς από τους κατ’ ευφημισμό εκπροσώπους του λαού…
Δεν βρίσκω λοιπόν νόημα και δικαιολογία σ’ αυτή την τοξικότητα, που αφορά ένα ζήτημα δημοκρατικών διαδικασιών, των οποίων οι κανόνες είχαν προσδιοριστεί νωρίτερα. Ήταν δηλαδή εξ αρχής γνωστό ότι τόσο η υποβολή των υποψηφιοτήτων όσο και οι κανόνες συμμετοχής και διεξαγωγής της σχετικής ψηφοφορίας, ορίστηκαν με αποφάσεις που έγιναν κοινώς αποδεκτές, όπως άλλωστε στη συνέχεια και το αποτέλεσμα που προέκυψε την περασμένη Κυριακή.
Με αυτή την έννοια το ξάφνιασμα που υπέστησαν οι περισσότεροι πολίτες από την απρόσμενη, σε κάθε περίπτωση, διεκδίκηση της προεδρίας από έναν άγνωστο μέχρι πρότινος υποψήφιο, δεν μπορεί να αποτελέσει την αφορμή ενός εμφυλίου πολέμου. Κοινές πλέον είναι οι διαπιστώσεις ότι θα μπορούσε να προκύψει μια τέτοια εκδοχή, καθώς δεν προβλέφθηκε από τα αρμόδια όργανα που έκαναν τις σχετικές εισηγήσεις, αλλά ούτε και κανείς δεν το είχε φανταστεί, όταν παίρνονταν οι ομόφωνες αποφάσεις του Συνεδρίου του 2022. Έτσι δόθηκε η δυνατότητα σε έναν «άγνωστο» εν πολλοίς, -καλοδεχούμενο δε- να διαγκωνιστεί για την άνοδό του στο ύπατο αξίωμα μιας ιστορικής παράταξης, χωρίς να περάσει έστω και από μια στοιχειώδη κρίση που θα πρόσφερε ένα debate. Γιατί η συμπερίληψη του κ. Κασσελάκη στο ψηφοδέλτια επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, στις πρόσφατες εκλογές, -και σε μη εκλόγιμη θέση- δεν θα μπορούσε από μόνη της να «πιστοποιήσει» τις πολιτικές του απόψεις σε μια σειρά καίρια ζητήματα. Κατά την άποψή μου, είναι αυτές ακριβώς που θεμελιώνουν τα τεκμήρια γνώσης της προσωπικότητας του κάθε υποψήφιου κι αποτελούν, θα έλεγα, το ζητούμενο και το απολύτως αναγκαίο, προκειμένου όσοι θα προσέλθουν στις κάλπες να εκλέξουν τον πρόεδρο του κόμματος, αλλά και να συμμετέχουν ενεργά στα δρώμενά του.
Σε όσους από τους καλούς μου φίλους διατείνονται ότι θα πρέπει κατά προτίμηση να επιλέγουμε νέους και να τους δίνουμε την δυνατότητα της διακυβέρνησης, συμφωνώ, αλλά από μόνο του δεν φθάνει. Άλλωστε και η κ. Έφη Αχτσιόγλου είναι νέα κι ας επί χρόνια «υπηρετούσε» από διάφορα μετερίζια τον συγκεκριμένο πολιτικό φορέα. Την γνωρίσαμε στον Πολύγυρο σε ομιλία της στο δημαρχείο Πολυγύρου την παραμονές των τελευταίων εκλογών και ομολογώ, χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής, ότι εντυπωσιαστήκαμε από τις γνώσεις της. Όπως άλλωστε εντυπωσιακές είναι και οι σπουδές του κ. Στέφανου Κασσελάκη, έστω κι αν αφορούν άλλους τομείς. Πιστεύω λοιπόν ότι πέραν της νιότης απαιτούνται και δείγματα γραφής, ουσιαστικά δηλαδή αποτυπώματα στα κοινωνικά δρώμενα της χώρας.
Συμπερασματικά και με αυτά τα δεδομένα επισημαίνω, ότι δεν θα πρέπει οι αβλεψίες ή οι καταστατικές αδυναμίες να δικαιολογούν αντιπαραθέσεις μακράν της πολιτικής και χτυπήματα κάτω από την ζώνη. Γιατί αυτά δυστυχώς δεν περιορίζονται μόνο μεταξύ των υποψηφίων, αλλά συχνά επεκτείνονται και πέραν αυτών, με ακατανόητη σκληρότητα, συχνά και με ατεκμηρίωτη απόδοση ευθυνών στον όποιο θεωρούν εν δυνάμει «αντίπαλο»...
Ίσως ορισμένοι θα πρέπει να θυμηθούν ότι πολλοί συμπολίτες τους υπηρέτησαν την Αριστερά με θυσίες -προσωπικές και των συγγενών τους-, προσφέροντας περιουσίες, συχνά και ζωές… Άλλοι πάλι θυσίασαν καριέρες σε επιστημονικούς κι άλλους φορείς, χωρίς ποτέ να απαιτήσουν και το παραμικρό αντάλλαγμα, γι’ αυτούς ή τα παιδιά τους…
Ας σκεφτούν λοιπόν πρωτίστως όλοι αυτοί, που επιδίδονται στο …σπορ της αλληλοεξόντωσης, τους κινδύνους μιας ενδεχόμενης διάλυσης του «φορέα της ελπίδας», σε μια μάλιστα από τις πιο δύσκολες συγκυρίες της χώρας. Είναι τουλάχιστον θλιβερό να απογοητεύουν ένα κόσμο και να σβήνουν την όποια φλόγα αισιοδοξίας αυτός διατηρούσε, για μια κοινωνία διαφορετική, πιο δίκαιη…
Νηφάλια λοιπόν συμπολίτες και προπαντός με περίσκεψη, από κάποιο που διάγει προ καιρού την ένατη δεκαετία της ζωής του.
Πολύγυρος, Σάββατο μεσημέρι της 23-9-2023
Γιάννης Αικατερινάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου