Ενός δε έστι χρεία: Ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις !

Γράφει ο Γιώργος Ι. Ζωγραφάκης

Ασφαλώς κανείς λογικός άνθρωπος δεν θέλει πόλεμο, εκτός αν αυτός είναι αμυντικός ή απελευθερωτικός και αφορά τη σωτηρία της πατρίδας. Άλλωστε, σε εποχές μνημονίων και κορονοϊών, ένας πόλεμος θα ήταν καταστροφή.

Όμως, δεν είναι ούτε όλοι οι λαοί και –προ παντός – όλοι οι ηγέτες λογικοί και ειρηνόφιλοι. Πολλοί παράλογοι και ανόητοι επιβουλεύονται τα...

συμφέροντα ή και την επικράτεια των γειτόνων τους, αναπολώντας παλιές αμαρτωλές εποχές, όταν, με το δίκαιο της ισχύος, εξουσίαζαν λαούς και εκτάσεις, που ανήκαν σε άλλους λαούς.

Καταλαβαίνετε βέβαια ότι εννοώ την Τουρκία. Τον λαό και τη χώρα που οι ιστορικές συγκυρίες έφεραν να διαλύσουν κάποτε τη χιλιόχρονη Βυζαντινή αυτοκρατορία (τα απομεινάρια της πλέον) και να εγκαταστήσουν ένα καθεστώς κυριαρχίας σε πολύ μεγάλη έκταση. Όταν όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου –στις αρχές του 20ού αιώνα – και οι βαλκανικοί λαοί ξεσηκώθηκαν, οι λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις υποχρεώθηκαν τελικά να περιορίσουν τους Οθωμανούς στα λογικά τους όρια. Στην αρχή με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920), η οποία την περιόριζε πολύ περισσότερο και στη συνέχεια με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), με την οποία δημιουργήθηκε το νέο τουρκικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ.

Πέρασαν σχεδόν 100 χρόνια από τότε. Ο Κεμάλ είναι αλήθεια ότι έβαλε τα θεμέλια ενός κοσμικού τουρκικού κράτους και επέβαλε μεταρρυθμίσεις εντελώς προχωρημένες, περιοριζόμενος βέβαια στα όρια που η Λωζάννη του όριζε.

Στα 100 χρόνια που ακολούθησαν κανείς Τούρκος ηγέτης δεν έβαλε θέμα αλλαγής της Συνθήκης. Μάλιστα ο τουρκικός Στρατός εγγυόταν το κεμαλικό κράτος, επιβάλλοντας μάλιστα ακόμη και δικτατορίες, όταν θεωρούσε πως οι πολιτικοί παρεξέκλιναν από την κατά τους στρατιωτικούς σωστή πορεία. Όμως, κάποια στιγμή, ήρθε μουλωχτά μουλωχτά ο Ερντογάν, μια αλεπού χειρίστου είδους –τσακάλι σωστότερα – ο οποίος, αφού σιγά σιγά έκανε στην άκρη τους κεμαλικούς, άρχισε να χτίζει το δικό του, κατ’ επίφασιν δημοκρατικό, κράτος. Αποκορύφωση της απόλυτης κυριαρχίας και της δημιουργίας νεοσουλτανικού προφίλ, ήταν το «πραξικόπημα» του 2016*, το οποίο του έδωσε την ευκαιρία να φυλακίσει και να εξουδετερώσει δεκάδες χιλιάδες στρατιωτικούς, δικαστικούς, εκπαιδευτικούς, και διάφορους άλλους κρατικούς υπαλλήλους, κατηγορώντας τους ως συμμετασχόντες στο πραξικόπημα ή ως οπαδούς του ιμάμη Φ. Γκιουλέν. Σε όλα τα πόστα του κράτους και της κυβέρνησης έβαλε συγγενείς του και «τσιράκια» του. Παράλληλα, ως νέος σουλτάνος, άρχισε μια πλήρη εθνικιστική εσωτερική πολιτική, σκιαμαχώντας κυρίως εναντίον της Ελλάδας. Στην αρχή άρχισε να μιλά για ανάγκη «ζωτικού χώρου» για την Τουρκία (πράγμα που σημαίνει πως έπρεπε να επεκταθεί εδαφικά), άρχισε να δηλώνει κάθε τόσο πως «τα σύνορα της καρδιάς του» ήταν πολύ μακριά από τα σημερινά σύνορα, άρχισε να βάλλει κατά της Συνθήκης της Λωζάννης –δε δίστασε μάλιστα, σ’ εκείνη την απαράδεκτη επίσκεψή του στην Ελλάδα, ακόμη και κατά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο της Ελλην. Δημοκρατίας, να μιλήσει για «επικαιροποίηση» της συνθήκης αυτής. Αργότερα, μυριζόμενος ή γνωρίζοντας ότι Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειος έχουν πετρέλαιο και αέριο, και ξέροντας ότι το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας δεν παραχωρεί παρά ελάχιστο θαλάσσιο μέρος στην Τουρκία –ακόμη και με τα σημερινά χωρικά ύδατα των 6 μιλίων – και στηριζόμενος στην τουρκική θεωρία πως τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα(!), ακόμη και τα πιο μεγάλα, άρχισε να προωθεί θεωρίες για …γαλάζια πατρίδα, για από κοινού εκμετάλλευση του Αιγαίου, για χωρισμό του Αιγαίου στη μέση κ.ά.τ. Τελευταίο κατόρθωμά του ήταν το κατάπτυστο σύμφωνο με τον ηγέτη ενός μικρού μέρους της Λιβύης, με το οποίο διακηρύσσει πως …απέκτησε νέα υφαλοκρηπίδα(!), ενώ στέλνει συνεχή βοήθεια, κυρίως στρατιωτική, σ’ αυτόν τον ετοιμόρροπο ηγέτη, που τον χρησιμοποιεί ως πιόνι.

Μικρή αναφορά να κάνω στο θέμα των «προσφύγων» -που οι πιο πολλοί είναι μετανάστες κάθε λογής. Τι τους μαζεύει στην Τουρκία; Φανερά, για να εκβιάζει την Ευρώπη και να απειλεί την Ελλάδα. Όλοι θυμόμαστε τα γεγονότα στον Έβρο και τις συνεχιζόμενες καραβιές στα νησιά (προσοχή: Στην επίσης είσοδο στην Ευρώπη από τη Βουλγαρία δεν στέλνει κανέναν!).

Το χειρότερο είναι ότι, παίζοντας τον νταή στην ευρύτερη περιοχή και διακηρύσσοντας ότι καμιά απόφαση που αφορά την Αν. Μεσόγειο και δεν έχει τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας δεν πρόκειται να γίνει δεκτή, και, αδιαφορώντας για το Διεθνές Δίκαιο, άρχισε από καιρό να κάνει γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου. Στη συνέχεια, με συνεχείς παράνομες ναύτεξ, δεσμεύει θάλασσες που ανήκουν και στην Ελλάδα, όπου στέλνει ερευνητικά πλοία, συνοδευόμενα από πολλά πολεμικά. Παρά τις διεθνείς αντιδράσεις, αντί να συμμορφωθεί, προχωρεί επιδεικτικά ακόμα πιο πολύ, ενώ καθημερινά, μιλώντας όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, χρησιμοποιεί εναντίον της χώρας μας χυδαίους χαρακτηρισμούς και απαράδεκτες προκλήσεις, προσπαθώντας να δημιουργήσει κλίμα ρήξης, μη κρύβοντας πλέον ότι το σχέδιό του είναι να οδηγήσει την χώρα μας σε διαπραγμάτευση με ένα σωρό θέματα (Λωζάννη, θαλάσσια σύνορα, Τούρκοι Θράκης –όχι βέβαια και Έλληνες της Πόλης, Ίμβρου και Τενέδου κλπ). Στο σχέδιο περιλαμβάνεται και θερμό επεισόδιο –το οποίο βέβαια θα αποδώσει στην Ελλάδα – μάλιστα, όπως έγραψε η εφημερίδα Ντι Βελτ της Γερμανίας, προχτές ζήτησε από τους στρατηγούς του να βουλιάξουν ένα ελληνικό πολεμικό ή να καταρρίψουν ένα πολεμικό αεροπλάνο, και οι στρατηγοί του είπαν πως δεν είναι ώρα, - αλλά θα είναι σύντομα. Το διέψευσε, φυσικά η Τουρκία, όμως είναι ολοφάνερο ότι η Τουρκία θέλει να επιβάλει την δική της ατζέντα, υπολογίζοντας βέβαια πως σε αυτές τις περιπτώσεις, όλοι, καλοθελητές και μη, φωνάζουν «βρέστε τα, βρέστε τα». Όμως η Ελλάδα «δεν διεκδικεί τίποτα, αλλά και δεν παραχωρεί τίποτα».

Είναι φανερό, λοιπόν, πως η μόνη αποτρεπτική δύναμη, απέναντι στην συνεχή τουρκική απειλή, είναι –δυστυχώς !– οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, ιδιαίτερα μάλιστα στο ναυτικό και στην αεροπορία. Το 1912, ένας Αβέρωφ (και ένας Κουντουριώτης φυσικά) έκριναν σε μεγάλο βαθμό τον Α΄ Βαλκανικό πόλεμο. Έτσι και σήμερα, έχουμε μεν ισχυρό πολεμικό ναυτικό, αλλά χρειάζεται ενίσχυση. Το ίδιο και η Αεροπορία. Ισχυρότερα αεροπλάνα στα χέρια των υπέροχων πιλότων μας, ικανά να αποτρέψουν την απειλή της τουρκικής αεροπορίας. Ενίσχυση των ελληνικών δυνάμεων, όσο οι ειδικοί θεωρούν αναγκαίο. Όσο και αν κοστίσει. Κάποτε κατηγορήσαμε τον Α. Παπανδρέου για τη λεγόμενη «αγορά του αιώνα», και όμως έτσι εξασφαλίστηκε η ισορροπία στον αέρα. Και στη θάλασσα τα περίφημα υποβρύχια που … γέρνουν! (τι δεν άκουσε ο Β. Βενιζέλος για την προμήθειά τους!), όχι μόνο δεν ..γέρνουν, αλλά σήμερα αποτελούν το φόβητρο των Τούρκων, που έχουν κινήσει «θάλασσα και ουρανό» για να ανακαλύψουν πού βρίσκονται και δε μπορούν.

Ισχυρές, λοπόν, ένοπλες δυνάμεις, αν και με μεγάλο κόστος φυσικά. Όμως, ας μείνουν άλλα πράγματα πίσω, ακόμη και κοινωνικές παροχές, για να εξασφαλιστεί η ακεραιότητα και η ανεξαρτησία της χώρας. Γιατί, τι να κάνει κανείς την ευμάρεια και το κοινωνικό κράτος, αν φοβάται συνεχώς ότι ένας Ερντογάν σήμερα –και ένας άλλος όμοιός του μεθαύριο – τον απειλούν, τον υβρίζουν, και σχεδιάζουν ολοένα την επιβολή τους πάνω στη χώρα μας.

Ισχυρές δυνάμεις αποτροπής, λοιπόν! Δυστυχώς, η μόνη λύση. Και χωρίς γκρίνιες. Όχι είναι πανάκριβα τα όπλα. Όχι …γέρνουν τα υποβρύχια. Δεν είναι ο καθένας μας ειδικός. Άλλοι είναι οι ειδικοί. Θυσία από όλους μας. Γιατί η Πατρίδα είναι ακριβώς αυτό: Όλοι μας. Το έδαφός μας. Οι θάλασσές μας. Ο αέρας μας. Η Ελλάδα μας !

………………………………………………

*Αυτό το πραξικόπημα του ήρθε κουτί, για να γίνει από πρόεδρος σουλτάνος. Τόσο κουτί μάλιστα ώστε ή το οργάνωσε ο ίδιος, ή πάντως ήξερε τα πάντα και το …περίμενε. (2-9-20)