ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ (1916-1922) και ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1946-1949) - Οι ...περίεργες ιστορικές «αλήθειες» ενός ακαδημαϊκού δασκάλου

του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη

Με αφορμή τη λήξη του εμφυλίου πολέμου πριν 71 χρόνια κι ένα σχετικό διάλογο, που αναπτύχθηκε αυτές τις μέρες στον Τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα παραθέσω ένα απόσπασμα από σχετική πρόσφατη αρθρογραφία του καθηγητή κ. Χρ. Γιανναρά και στη συνέχεια θα καταθέσω επί αυτού την άποψή μου. Το κάνω γιατί θεωρώ ότι εμμέσως με αφορά, όπως υποθέτω και πολλούς άλλους συμπολίτες μας, που ενδεχομένως θίγονται από τις απόψεις ενός πανεπιστημιακού δασκάλου όπως ο συγκεκριμένος. Καθώς δεν είναι ένας «τυχαίος», αλλά ένας ακαδημαϊκός...

με άποψη επί παντός επιστητού και υπό «διαφορετική» υποτίθεται οπτική, του δίνεται συχνά βήμα από πολλά ΜΜΕ, τα οποία παράλληλα και κατά το πλείστον τον προβάλουν και ως αυθεντία...  

Περιμένω λοιπόν ότι αφού ξαναδιαβάσει το απόσπασμα του άρθρου του, που δημοσιεύθηκε παλαιότερα στην «Καθημερινή» με τίτλο «Το σήμερα έρχεται από το χθες»,  (φ. 12-2-17) να μας πει με το χέρι στην καρδιά και με την απαιτούμενη τεκμηρίωση, αν αυτό ακουμπούσε έστω και λίγο στα πραγματικά γεγονότα. Γιατί αναρωτιέμαι στ’ αλήθεια πως μπορεί ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος, όπως ο κ. Χρήστος Γιανναράς, να ισχυρίζεται ότι «είναι διεθνικό το δόγμα ότι την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Σωστό ή λάθος, πάντως στην Ελλάδα δεν ισχύει. Εδώ γράφει την Ιστορία η ατσιδοσύνη των ηττημένων. Τόσο στην περίπτωση του Μεγάλου Διχασμού (Bενιζελικών - Kωνσταντινικών) όσο και στην παρανοϊκή ένοπλη ανταρσία του KKE, οι αρνητικοί καταλογισμοί αποδόθηκαν όλοι αποκλειστικά στους αναίτιους, και οι τιμές, οι έπαινοι, ο θαυμασμός στους κακοπραγήσαντες». (!)

Κοντολογίς ο Χ. Γ. θεωρεί ότι οι επί τόσες δεκαετίες κατά το παρελθόν αποκλειστικές εκδόσεις της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού (Δ.Ι.Σ.), του Υπουργείου Παιδείας ή άλλων ελεγχόμενων από το κράτος φορέων, για τα γεγονότα τα σχετικά με τον Εθνικό διχασμό (1916-1922) ή τον εμφύλιο πόλεμο από το 1946 και για κάμποσα χρόνια μετά, …ανήκαν σε «αντιβασιλικούς – «βενιζελικούς» ή στους ηττημένους αριστερούς!!!   

Ο ίδιος ο Χ. Γ.  υποθέτω ότι θεωρεί, ως πανεπιστημιακός, ότι είναι υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων, ακόμα κι όταν γράφει τέτοια ανιστόρητα ή όταν αναφέρεται όπως παρακάτω με απίστευτα απαξιωτικό τρόπο για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, έστω κι αν από πολλούς του καταλογίζονται συγκεκριμένα λάθη («ιδιώνυμο» κ.λπ.): «Γι’ αυτό και δεν υπάρχει πλατεία πόλης ή χωριού χωρίς ανδριάντα του αυτουργού της αυτεξευτελιστικής αυτοχειρίας μας. Το όνομά του στους κεντρικότερους δρόμους μας, στον αερολιμένα της πρωτεύουσας, ειδωλοποιημένο στα σχολικά βιβλία - σχεδόν συνώνυμος με τη δημοκρατία ο στυγνός δικτάτορας της εφιαλτικής τριετίας 1917-1920»!

Αλλά οι «χαρακτηρισμένοι λόγω φρονημάτων», όπως καταγράφηκαν στην ιστορία και τους οποίους αναφέρεται ο κύριος καθηγητής, δεν είχαν για ολόκληρες δεκαετίες τη δυνατότητα, όσο άξιοι κι αν ήταν, να δημοσιεύουν τη δική τους εκδοχή στα ιστορικά γεγονότα. Ανεκπλήρωτη προσδοκία αποτελούσε γι’ αυτούς ότι έκανε παλαιότερα ο ίδιος και κάνει και τώρα  με το άρθρο του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μέχρι και πριν μερικά χρόνια αποκλείονταν οι ίδιοι οι «ηττημένοι» του -ακόμη και τα εγγόνια τους- να υπηρετήσουν στον δημόσιο τομέα και ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, κι ας πολλοί από αυτούς είχαν τα απαιτούμενα προσόντα γι’ αυτό το λειτούργημα ή ενδεχομένως ήταν και πολύ αξιότεροι από εκείνον.

Ευλόγως λοιπόν μπορώ να ρωτήσω τον κύριο καθηγητή σε ποιόν πλανήτη ζούσε άραγε εκείνες τις σκοτεινές δεκαετίες; Αν ωστόσο θελήσει από εμένα να τον πληροφορήσω, μπορώ να το κάνω καθώς από παιδί βίωσα καταστάσεις που αποφεύγω και να θυμάμαι…