“Νέα Μεταπολίτευση” σημαίνει να τα γκρεμίσουμε όλα, από το συντεχνιακό κράτος στο οποίο κάνουν κουμάντο μερικές πολύφερνες και διαπλεκόμενες οικογένειες, μέχρι τα κόμματα που το έφτιαξαν και το...
στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια.
Και δεν μπορεί να υπάρξει “Νέα Μεταπολίτευση” αν δεν τεθεί επιτέλους ένα τέλος στην πολύχρονη ιδεολογική κυριαρχία της καθεστωτικής αριστεράς που λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια ως στυλοβάτης του συστήματος, την μια με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Γιώργου, την άλλη με τη ΝΔ της χαζοχαρούμενης και μεσαιοχωρίτικης μεταλλαγμένης δεξιάς.
Με αυτή την έννοια έχει ιδιαίτερη σημασία στην σημερινή συγκυρία η προχθεσινή επίθεση του Σαμαρά από το βήμα της Βουλής εναντίον όχι συγκεκριμένων κομμάτων της Αριστεράς, αλλά μιας νοοτροπίας και μιας ιδεολογίας που “στήριξε καταστάσεις νοσηρές και στρεβλώσεις απίστευτες, προνόμια και αγκυλώσεις της δημόσιας διοίκησης, που δημιούργησαν ακυβερνησία και όργιο σπατάλης, έδιωξε επιχειρήσεις από την Ελλάδα με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις, ενοχοποίησε την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, πρωτοστάτησε στην υπεράσπιση του ασύλου παρανομίας στους Πανεπιστημιακούς χώρους. Στήριξε και υπερασπίστηκε, με λίγα λόγια όλα όσα αποτελούν σήμερα τις «ασθένειες» της Ελληνικής κοινωνίας, που μας έφεραν ως εδώ.
Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης του 74 που μας έφερε ως εδώ έχει αυταπόδεικτα αριστερό πρόσημο και αριστερή ιδεολογία, γράφτηκε χθες σε άλλη ανάρτηση του Antinews. Η εξαπάτηση του λαού από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στηρίχθηκε στην ιδεολογική στήριξη και την πολιτική ανοχή της επίσημης Αριστεράς για να αποδώσει και να μετατραπεί σε κρατικό σύστημα. Το “σύστημα ΠΑΣΟΚ” επιβίωνε όλα αυτά τα χρόνια χάρις στην αστείρευτη “δεξαμενή ψήφων” της Αριστεράς. Εκατοντάδες στελέχη αυτής της Αριστεράς και της επονομαζόμενης “γενιάς του Πολυτεχνείου” στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, του πρόσφεραν κοινωνική βάση στις εκλογές, άλλοθι στους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς του.
Η μια πλευρά αυτής της παρά φύσιν πολιτικής και ιδεολογικής συμμαχίας της Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ τελειώνει. Βιώνουμε το τέλος του ΠΑΣΟΚ, όπως το ξέραμε. Τελειώνουν 35 χρόνια σοβιετοκρατούμενης Ελλάδας όπου για να κάνεις καρριέρα στο δημόσιο έπρεπε να δηλώνεις αριστερός, να προσκυνάς την εικόνα του Παπανδρέου και να αφήνεις μούσι.
Όμως, η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, πάνω στην οποία το ΠΑΣΟΚ εγκατέστησε μετά την Μεταπολίτευση του 74 την τριακονταετή πολιτική ηγεμονία του αργεί ακόμα να πεθάνει.
Οι επίσημοι προπαγανδιστές αυτής της ιδεολογικής κυριαρχίας , τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ, όπως το ΕΘΝΟΣ της “Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας” (για να μην ξεχνιόμαστε), επιχειρούν να κρατήσουν ζωντανό το “σύστημα ΠΑΣΟΚ” ανασυντάσσοντας τον Κεντροαριστερό χώρο με προμετωπίδα τον Φ. Κουβέλη της “Αριστεράς και της Προόδου” και “άλλες προοδευτικές δυνάμεις” που όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσαν ως απολογητές της καθεστηκυίας τάξης.
Οι προσπάθειες ανασύνταξης του Κεντροαριστερού χώρου στηρίζονται όμως στην αναβίωση στις σημερινές συνθήκες κρίσης όλων εκείνων των “αριστερών” και δήθεν “προοδευτικών” ιδεολογημάτων στα οποία στηρίχθηκε η πολύχρονη κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ.
Όπως έλεγε ο Μαρξ, όσα συμβαίνουν στην οικονομική βάση, την υλική υπόσταση της κοινωνίας, αργούν να εκφραστούν και στο εποικοδόμημα, την ιδεολογική και πολιτική ζωή. Η κοινωνική συνείδηση αργεί να ανταποκριθεί στις αλλαγές της αντικειμενικής πραγματικότητας.
Αυτό συμβαίνει και στην σημερινή ελληνική κοινωνία. Καθώς βρίσκεται σε κατάσταση σοκ στρέφεται ενστικτωδώς προς την υπεράσπιση των παλαιών κεκτημένων. Δίκαια ή όχι, αυτά τα κεκτημένα αποτελούν όμως τον πυρήνα του στρεβλού και διεφθαρμένου συντεχνιακού και δήθεν “κοινωνικού” κράτους που οικοδόμησε το ΠΑΣΟΚ με την συνεργασία της Αριστεράς και την ανοχή της Δεξιάς.
Εξηγείται έτσι η αναβίωση των αριστερών ιδεολογημάτων, με πρόσχημα τον “αντιμνημονιακό αγώνα”. Παγιδευμένη όμως στις ιδεολογικές της αγκυλώσεις, η επίσημη αριστερά μετατρέπεται στην πράξη σε φορέα συντήρησης του ξεπερασμένου “κρατισμού” και συνδικαλισμού. Γίνεται απολογητής του κρατικού μοντέλου που μας έφερε ως εδώ, αποδεικνύεται η διαχρονική σταθερά του.
Αυτή η σταθερά του συστήματος κλονίζεται από τον σύγχρονο και κυρίως επίκαιρο πολιτικό λόγο του Σαμαρά.
Είναι ο μόνος που εδώ και δυο χρόνια προτείνει σταθερά ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο μπορεί να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα και να την οδηγήσει στην ανάπτυξη.
Η προχθεσινή, ομιλία του Σαμαρά στη Βουλή, ίσως ξένισε μερικούς, αλλά για άλλους είναι προφανές ότι σταθερά κάνει πράξη αυτό που είχε υποσχεθεί από το Νοέμβριο του 2009. Την οικοδόμηση μιας λαϊκής και πατριωτικής δεξιάς, απαλλαγμένης από τα μεσαιοχωρίτικα συμπλέγματα του παρελθόντος, η οποία με καθαρή ιδεολογία και προγραμματικές αρχές θα ηγηθεί της Νέας Μεταπολίτευσης.
Αυτή η πορεία δεν είναι ευθύγραμμη και ούτε μπορούσε να είναι. Λάθη έγιναν και θα γίνουν. Και μπορεί κανείς να διαφωνεί ή να συμφωνεί με τον Αντώνη Σαμαρά. Κανείς όμως, ούτε οι χειρότεροι εχθροί του, δεν μπορούν να αρνηθούν ότι η ηγετική παρουσία του στην ελληνική πολιτική σκηνή αποσταθεροποιεί το παλιό και συγκροτεί το νέο
Γιατί, όπως έλεγε πάλι ο Μάρξ, το ζήτημα δεν είναι να εξηγήσουμε τον κόσμο, είναι να τον αλλάξουμε. Ο κ. Τσίπρας, η κ. Παπαρήγα και οι άλλοι νεόκοποι και μη απολογητές του Μαρξισμού και των διαφορετικών εκδοχών του εξηγούν μόνο όσα μας συμβαίνουν. Μόνο ο Σαμαράς επιχειρεί να τα αλλάζει, μας αρέσει δεν μας αρέσει.
«Πολιτική δεν είναι να λες τα ίδια συνεχώς, ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι είχες δίκιο. Δεν είναι μετά Χριστόν προφήτης ο πολιτικός. Ούτε είναι Κασσάνδρα ο πολιτικός. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Σημασία δεν έχει μόνον η πολιτική πρόβλεψη. Σημασία έχει, κυρίως, η πολιτική παρέμβαση», είπε προχθές στην Βουλή.
Όπως λοιπόν ξαναγράψαμε, η Νέα Μεταπολίτευση έρχεται βίαια, μέσα από την κατάρρευση όχι μόνον της οικονομίας αλλά και όλου του σαθρού εποικοδομήματος που κτίσθηκε όλα αυτά τα χρόνια από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» με την συνέργεια της καθεστωτικής «ψευδοαριστεράς» και της χαζοχαρούμενης ενοχικής «δεξιάς». Τριάντα χρόνια στρέβλωσης, καπηλείας και πλιάτσικου τελειώνουν με τον ορυμαγδό της πτώσης.
FactorX
ΥΓ 1. “Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών”. (Κ. Μαρξ, από τη 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη)
http://www.antinews.gr/2012/03/01/149780/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου