Εν μέσω της κυνηγητικής περιόδου, το σπίτι μας, που απέχει 500 μέτρα από την εθνική οδό Θεσσαλονίκης – Πολυγύρου, στο σημείο από όπου ξεκινούν οι ελαιώνες της Γαλάτιστας, γίνεται καθημερινά πεδίο Φάρ-Ουέστ.
Βομβαρδιζόμαστε από όλες τις μεριές, με συνεχείς πυροβολισμούς, τα σκάγια των οποίων σκάνε στον περίβολο του σπιτιού μας. Κλάδευα μια αμυγδαλιά, όταν τα σκάγια πέρασαν δίπλα μου κι έπεσα στο έδαφος από τον τρόμο. Τις προάλλες, που πήγα αργά το σούρουπο να πετάξω τα σκουπίδια στον κάδο απορριμμάτων, κάποιος ασυνείδητος έριξε βολή που έρχονταν από την....
πάνω μεριά κι έσκασαν τα σκάγια στον κάδο. Ζούμε μέρες τρόμου, χωρίς αυτό να σταματάει και την απαγορευτική περίοδο, αφού κάποιοι φροντίζουν και τότε να έχουν παρανόμως το όπλο μαζί τους, για να μη χάσουν την “ευκαιρία” που τους παρουσιάζεται. Σε παρατήρηση που τους έκανε μέλος της οικογένειάς μου, η απάντηση ήταν “τι θέλετε κι ήρθατε να μείνετε εδώ”!Όταν ενημέρωσα υπάλληλο της Θηροφυλακής Χαλκιδικής, η απάντησή του ήταν, “δεν έχουμε προσωπικό, που να προλάβουμε να πάμε. Αν συμβεί κάτι, να τηλεφωνήστε στο τάδε τηλέφωνο για να έρθουμε”. Δηλαδή μετά από δύο τρεις - ώρες, που οι “καουμπόηδες” θα έχουν γίνει καπνός.
Η επιστολή μου αυτή είναι μια φωνή απόγνωσης προς αρμόδιους και μη, έτσι ώστε να παρθούν τα ενδεδειγμένα μέτρα, γιατί αν συμβεί το ατύχημα, μετά την προειδοποίησή μου, δεν θα λέγετε ατύχημα, αλλά δολοφονία. Ευελπιστώ για τη σωτηρία μας.
Τάσος Κανταράς
Γαλάτιστα Χαλκιδικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου