(Στον πόλεμο της Αλβανίας του 1940-41 πήρε μέρος όλο το άνθος της νεολαίας της πατρίδας μας. Μέσα σ’ αυτούς ήταν και πάνω από 3 εκατοντάδες νέοι από το χωριό καταγωγής μου. - Ζαρό Κρήτης Ένας απ’ αυτούς, μεγάλος μου αδελφός (Μιχάλης) δεν γύρισε ποτέ, έμεινε εκεί για πάντα. Ένας άλλος, εξάδελφός μου αυτός, γύρισε και αργότερα έγραψε μια δική του αφήγηση, την οποία πρόσφατα μετέτρεψα, διατηρώντας φυσικά τη γλώσσα και την ορθογραφία του, σε βιβλίο, με τίτλο....
«Αναμνήσεις από τον πόλεμο του 1940 στην Αλβανία» -τίτλο που είχε και ο ίδιος στο γραπτό του. Το όνομά του Δημήτρης Λεμονάκης, στη μνήμη του οποίου, αλλά και στη μνήμη του αγαπημένου μου αδελφού μου, δημοσιεύω μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σήμερα)
«Η κήρυξη του πολέμου - Επιστράτευση
28η Οκτωβρίου το έτος 1940 - 41, μας κήρυξαν τον πόλεμο, ποιοι! Οι Ιταλοί!... Και ποιος είναι αυτός που θα σταυρώσει τα χέρια να το δεχτεί; Να παραβιαστεί; Κατόπιν διαταγής του κυβερνήτου υπουργού Ιωάννης Μεταξάς διέταξε εντός του δικαίου επιστράτευσιν και προσήλθομεν προθύμως και άνευ αντιλογίας προς συνάντησιν για το Γολγοθά. Χωρίς κανείς να μας βιάσει. Έλαβα και εγώ αυτό το πολύτιμο Διαμάντι, το Σταυρό, από τη μητέρα μου με ευχή, πατέρα δεν είχα, τον οποίο (εννοεί τον σταυρό) είχε κληρονομιά από τον ιερέα παππού της Παπανικολάκη, και μου τον κρέμασε εις τον λαιμό μου και μου είπε «αντρόπιαστος στον όρκο σου μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος, να τον τηρήσεις με πίστη καθαρό και αμόλυντο και καλήν επάνοδο». Και απ’ αυτή την στιγμή, όχι πως τον προσκυνούσα μόνο με τα χείλη μου, τον λάτρευα με την καρδιά μου και τον λατρεύω.
Κατά την ώρα που αναχωρήσαμε για να στρατωνιστούμε για τα Πεζά, παρουσιαστήκαμε προς κατάταξιν ο καθένας όπου ανήκε, όπου με είχαν πάρει σε
μετεκπαίδευση πριν δυο μήνες σε κατάταξη, ομάς Διοικήσεως Β΄ Τάγματος, 43 Συντάγματος, 5ης Μεραρχίας. Έλαβα το σημείωμα και προς κατεύθυνση καταυλισμό Κατσαμπά προς παραλαβήν τα ιερά σκεύη της εποχής, τηλέφωνα τύπου Α΄ εκστρατείας, πίνακα 24, διευθείων(;) (διευθύνσεων;), ηλιογράφο, βιβλία καταχωρήσεως διαβιβάσεως, οπτικό, καλώδια, εργαλεία και πολεμικά δημόσια είδη, και έγινε αγιασμός και χρεωστικό. Εγονατίσαμε δια ασπασμού, διότι εκεί οφείλετο όλη η λειτουργία πολέμου…
Αναχώρηση από Κρήτη – Αθήνα - Αμύνταιο.
Πορεία προς το μέτωπο
3 Νοεμβρίου 1940 αναχωρήσεις και επιβίβασις διανυκτέρευσις σε 35 χιλιάδες πεζικό, πυροβολικό πεδινό, ορειβατικό απ’ όλα τα σώματα ασφαλείας, Ναυτικό, υποβρύχιο, αεροπορία, σε 16 βαπόρια προς εκκίνηση, εμπροσθοφυλακή, οπισθοφυλακή, πλαγιοφυλακή. Ώρα αναχωρήσεως 7 προ μεσημβρία, εβάρεσαν οι σειρήνες των βαποριών προς εκκίνησιν. Όπως αντικρίσαμε σε αποχαιρετισμό την αγαπημένη μας πατρίδα (εννοεί την Κρήτη), εβόγγιξαν και κατάβρεξαν με κλάματα όλος ο πληθυσμός της πρωτευούσης (εννοεί το Ηράκλειο) και από χωριά σε όλη την προκυμαία, όπου μας σκέπασε νεφέλη με δάκρια πικρίας και εμείς ερίξαμε πυρά παρηγορίας, εδώ είμεθα και μη φοβάστε.
Τρίτη πρωί εφθάσαμε προ του λιμένος (εννοεί τον Πειραιά) και μέχρι να δώσουν σήμα ο ασύρματος, προφτάνομε στο ναρκολιμένα σε κίνδυνο, διαταχθήκαμε να φορέσομε τα σωσίβια. Πρώτος κίνδυνος, μας ασφάλισε η χάρη του Σταυρού στα 30 μέτρα όπου απόσυραν τις νάρκες και εισήλθαμε στον λιμένα χωρίς διακοπή. Μας έκαμε μεγάλη εντύπωση η απότομη διακοπή των βαποριών, μέγα θαύμα, Θεού θέλοντος και αποβιβαστήκαμε και προς παρέλαση στην πρωτεύουσα (Αθήνα) μέχρι Χαϊδάρι και για ενθάρρυνση της πρωτευούσης και καταβλιστήκαμε και μας πρόσφεραν παντός είδους δώρα, μέχρι βελόνα, γάνθια, πιλόβερ, κουκούλες, τσιγάρα Παπαστράτος. Αναχώρησις, 7 Νοεμβρίου από την πρωτεύουσα με 360 βαγόνια τρένων. Εταξιδεύαμε δυο νύχτες και 1 ½ μέρα. Εφθάσαμε στο Αμύνταιο και από κει μας οδήγησαν για τον Γολγοθά με πλήρες φορτίο. Πορείες, οδοιπορίες, εξεκινήσαμε τις πρωινές ώρες μέχρι το βράδυ σύψωμα(;). Εφτάσαμε σούρουπο, εκαταβλισθήκαμε προ της Ολυμπιάδος εις την όχθην εις χείμαρρο ποταμό και το πρωί είμεθα σκεπασμένοι από χιόνια και έτσι μετακινηθήκαμε εις λόφο τινά, όπου εκαλύπτετο από βελανιδιές. Συνεχίζοντας οι χιονοπτώσεις, εισήλθαμε εις Ολυμπιάδα. Συνεχίζοντας η μία πορεία στην άλλη, μακράν του εχθρού, έτερος καταυλισμός, έξω του Βορικού και μετά επήγαμε σε μια δασωμένη περιοχή από έλατα, πεύκα και οξιές. Καταυλισμός, απλώνοντας εις βάλτα κλαδιά για στρωσούδια και περνώντας την Καστοριά εκαταυλιστήκαμε σε λιμνωμένα εδάφη. Το «όχι» το ήθελαν να μας κακοποιήσουν, να προσβάλουν την υγεία, ήθελαν να μας σκληραγωγήσουν για να αντέξομε το μαρτύριο όπου μας εμέλλετο. Εκατασκηνώσαμε, δεν είχαμε ούτε κλαδιά για να πλαγιάσομε, καθήμενοι εις τον γυλιό διανυκτερεύσαμε και μετά το αύριο αναχωρήσαμε για το Άργος Ορεστικό, στρατωνισμός μια νύχτα, και μετά αναχωρήσαμε εις Δεσπηλιό, σε ωρία στάση, Κολοκυθού, Μεσοποταμία, σε σφοδρές βροχοπτώσεις, ταπί, τα έξω βρεγμένα για σκέπασμα αχερόνδες(;) (άχυρα;) και το πρωί τα ξαναφορέσαμε τα βρεγμένα και αναχωρήσαμε για την Κορομηλιά κατεπείγον(τως), σύντομη πορεία άνευ τροφοδοσίας, ό,τι φάγαμε και ό,τι πήραμε από το Άργος. Έξι ημερόνυχτα πορείες άνευ τροφοδοσίας, Αγία Κυριακή, Άγιος Δημήτριος, τέρμα Ιεροπηγή, ελληνικά εδάφη σε δική μας Μακεδονία…»
(υπάρχουν ορισμένα αντίτυπα του βιβλίου – δίδονται δωρεάν – τηλ. 6972315632)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου