(ποίημα δεκαετίας του 1920 μέσα από τις αναμνήσεις του
Αλκιβιάδη Κούμαρου+)
“Όταν για πρώτη μου φορά
πήγα κι εγώ σχολείο
μου δώσανε πέντε αυγά
να πάρω ένα βιβλίο.
Και άλλα δυο μου δώσανε
να πάρω μία πλάκα.
Μου βάλανε και ένα τουρβά
στον ώμο μου για σάκα.
Μου κόψαν με τη μηχανή
λίγα μαλλιά που είχα
κι έγινε το κεφάλι μου
σα νεροκολοκύθα.
Και στο σχολειό μου ‘βαλαν
με άλλους δυο στο πίσω το θρανίο.
Και οι τρεις κουμπούρες ήμασταν
εγώ κι οι άλλοι δύο.
Αδιάβαστοι πηγαίναμε
πάντοτε στο σχολείο,
ποτέ μας δεν ανοίξαμε
στο σπίτι μας βιβλίο.
Δάκτυλο δε σηκώναμε
μάθημα για να πούμε,
μονάχα στην ανάγκη μας
να μην κατουρηθούμε.
Στο διάβασμα πηγαίναμε
κι οι τρεις σαν τα καβούρια.
Στον πρώτο μας τον έλεγχο
πήραμε όλοι κουλούρια.
Σαν κάναμε γυμναστική
μας ‘βαλαν ανά τρία.
Εμάς έξω μας βγάλανε
για κουτό διμοιρία.
Οι δάσκαλοι γελούσανε
μας λέγανε ξεφτέρια.
Η βέργα πάντα δούλευε
πάνω στα δυο μας χέρια.
Η βέργα όταν δούλευε
τα χέρια μας πονούσαν
και τα δυο μας τα αυτιά
όλο μας τα τραβούσαν.
Ήμασταν μέσα στο σχολειό
τα πιο γερά κανόνια.
Την πρώτη τάξη βγάλαμε
μετά από δύο χρόνια.
Όλοι τους γελούσανε
με τα δικά μας χάλια.
Κανένας δεν μας έπιανε
σαν παίζαμε τριζγάλια (ομάδες)
Μπορεί να μας κορόιδευαν
και να μας λέγαν βλάκες.
Μα όλους τους νικούσαμε
σαν παίζαμε καστριάκες.
Είχαμε χέρια καθαρά
μαύρα σαν το βερνίκι.
Την πλάκα την σκουπίζαμε
πάντα με το μανίκι.
Και η δασκάλα έλεγε. Κοιτάξτε!
Τα τρία γουρουνάκια.
Ώσπου να βγάλουν το σχολειό
θα βγάλουν και μουστάκια.
Αυτό το ποίημα που έγραψα δείχνει μία εικόνα από τα χρόνια που πήγα με άλλα παιδιά, από το Παλιό χωριό, στο Δημοτικό Σχολείο.
Τότες που οι μάνες μας δεν είχαν τσάντες ,ούτε πορτοφόλια να βάλουν τα λεφτά, διότι δεν είχαν χρήματα. Τα πορτοφόλια τους ήταν οι φωλιές που γεννούσαν αυγά οι κότες. Με τα αυγά αγόραζαν από τον μπακάλη αλάτι, πιπέρι, πετρέλαιο για τη γκαζόλαμπα και άλλα ψιλοπράγματα, ακόμα βιβλία, τετράδια για τα παιδιά.
Πιο κάτω δείχνω τη ζωή στο σχολείο, πως διαβάζαμε, πως μας φέρονταν οι δάσκαλοι, τι γράμματα μαθαίναμε, τους βαθμούς που παίρναμε και τα παιχνίδια που παίζαμε. Το ντύσιμο μας και άλλα, όλα τα έχω γράψει στον εαυτό μου, αλλά τα πιο πολλά παιδιά ήταν σ’ αυτή την κατάσταση. Από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβρη ήμασταν ξυπόλητοι”.
Από τις αναμνήσεις που μας χάρησε ο κος Αλκιβιάδης Κούμαρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου