Σαν παλιό σινεμά...» ακούω τα λόγια του τραγουδιού στο ραδιόφωνο και οι σκέψεις μου γυρνούν ασυναίσθητα πίσω, χρόνια πριν, σε παραστάσεις καλά φυλαγμένες στη μακρόχρονη μνήμη μου...
Καθώς βιώνω τη σκληρή πραγματικότητα των σύγχρονων καιρών που θεωρώ ότι ζούμε όλοι, δεν είναι λίγες οι φορές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να βρει τρόπους διαφυγής, καταφεύγοντας ακόμα και στις παλιές ανέμελες στιγμές των παιδικών μου χρόνων... Έτσι – ω του θαύματος! – η ασφάλεια και η ανεμελιά που με κατακλύζουν λειτουργούν σαν ασφαλιστικές δικλείδες, σαν όαση και προσωρινό βάλσαμο στη ψυχή.
Ιερισσός, γύρω στη δεκαετία του ’70 και το σινεμά στην.... πλατεία βρίσκονταν στις δόξες του... Στη σκοτεινή του αίθουσα καταφεύγαμε παρέες παρέες, μικροί και μεγάλοι, μετά τα κοπιαστικά πήγαινε – έλα της βόλτας, κυρίως τα Σαββατοκύριακα.
Η βόλτα... Άλλη συνήθεια της εποχής, που χάθηκε κι αυτή στο πέρασμα του καιρού. Η συχνή κυκλοφορία και η σύγχρονοι εναλλακτικοί τρόποι διασκέδασης, έβαλαν τέρμα σ’ αυτά που εμείς οι κάπως παλιότεροι είχαμε συνδέσει με τη ψυχαγωγία.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στα του σινεμά... Με τραγούδια από το ρεπερτόριο Καζαντζίδη – Μαρινέλας και άλλων τραγουδιστών που μεσουρανούσαν τότε, τα μεγάφωνά του προειδοποιούσαν ότι σε λίγο θα ξεκινούσε η προβολή της ταινίας.
Εφοδιασμένοι με τον απαραίτητο πασατέμπο ή τα φυστίκια στο χωνάκι από εφημερίδα, που προμηθευόμασταν από το περίπτερο του Μπάρμπα – Γιάννη, φθάναμε στο Ταμείο για την αγορά του εισιτηρίου...
Αν και η παρακολούθηση κινηματογραφικών ταινιών ήταν απαγορευτική για τους μαθητές εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν λίγες οι φορές που περνούσαμε κρυφά το κατώφλι του.
Όσο για την αίθουσα προβολής; Τις πρώτες σειρές των ξύλινων καθισμάτων που ανοιγόκλειναν, κάθονταν πάντα οι μικρές ηλικίες... Οι μεγαλύτεροι περιορίζονταν στις μεσαίες και τελευταίες σειρές. Πολλές φορές μάλιστα οι διάδρομοι πλημμύριζαν από όρθιους θεατές, παρόλο που συνήθως υπήρχε και δεύτερη προβολή.
Εκεί λοιπόν, και κάτω από το βλέμμα των διάσημων αστέρων του κινηματογράφου, που οι τεράστιες φωτογραφίες μέσα σε κορνίζες δέσποζαν στους πλαϊνούς τοίχους της αίθουσας, (βλ. Σοφία Λώρεν, Μπαρντώ κλπ.), παρακολουθούσαμε ό,τι είχε να προσφέρει η κινηματογραφική παραγωγή της εποχής. Ήταν τότε που ο ελληνικός αλλά και ο αμερικανικός κινηματογράφος βρίσκονταν στις δόξες του. Κωμωδίες, δραματικές ταινίες, περιπέτειες, καουμπόικα, φιλμ νουάρ και ταινίες ιστορικού περιεχομένου μας ταξίδεψαν πάμπολλες φορές στη σκοτεινή του αίθουσα...
Πριν ξεκινήσει η ταινία προβάλλονταν πάντα τα «Επίκαιρα». Ασπρόμαυρα πάντα, ήταν κάτι σαν προπομπός των σημερινών τηλεοπτικών ειδήσεων εγχώριων και διεθνών.
Όλοι μαζί μοιραζόμασταν τη χαρά της φυγής από την καθημερινότητα, ενώ ο μόνος ήχος που παρεμβάλλονταν, ανάμεσα στη φωνή των ηθοποιών και στους θεατές, ήταν αυτός ο χαρακτηριστικός από το ξεφλούδισμα του πασατέμπου καθώς τα υπολείμματά του έπεφταν ασυλλόγιστα στο δάπεδο. Όσο για περιβαλλοντική συνείδηση ούτε γίνονταν λόγος την εποχή εκείνη!
Όταν τελείωνε η προβολή–και για την αποφυγή συνωστισμού – άνοιγε και η έξοδος κινδύνου που βρίσκονταν πλάι στην κύρια είσοδο. Όταν βγαίναμε από την αίθουσα και γυρνούσαμε στο σπίτι, συζητούσαμε τι μας άρεσε, τι μας συγκίνησε αλλά και τι μας προβλημάτισε από το έργο... Όλη αυτή η διαδικασία είχε μια ξεχωριστή μαγεία, σε μια εποχή όπου η ψυχή μας διψούσε για παραστά- σεις και ερεθίσματα, για μια φυγή από την πεζή πραγματικότητα.
Επειδή όμως τίποτα ωραίο δεν κρατάει για πάντα, κάποια στιγμή ήρθε το τέλος εποχής και για το σινεμά, που όλοι αγαπήσαμε... Μπαίνοντας στη δεκαετία του ’80 κάθε σπίτι πια στην Ιερισσό είχε αποκτήσει τη δική του τηλεόραση. Η τεχνολογική πρόοδος είχε αγγίξει και τη δική μας μικρή κοινωνία. Έτσι κλείσαμε τις πόρτες, ανοίξαμε την τηλεόρασή μας και αρχίσαμε να διασκεδάζουμε με ό,τι είχε να μας προσφέρει τότε η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ, τα δυο μοναδικά κανάλια για τότε.
Βάλαμε τέρμα στην ομαδική ψυχαγωγία, φορέσαμε τις πιτζάμες μας και καθίσαμε αναπαυτικά στον καναπέ... Η αλλαγή στις ψυχαγωγικές μας συνήθειες είχε έρθει οριστικά και αμετάκλητα. Το σινεμά δεν άργησε να βάλει λουκέτο και οι φωτογραφίες που διαφήμιζαν τις ταινίες «ΠΡΟΣΕΧΩΣ» να κατεβούν από την πρόσοψή του.
Περνώντας σήμερα μπροστά από το ίδιο κτίριο, τίποτα μα τίποτα δε θυμίζει κάτι από τα παλιά... Ο πανδαμάτωρ χρόνος έχει αλλάξει τα πάντα... Όχι όμως κι αυτά που ζήσαμε τότε και που είναι οι καλά φυλαγμένες μνήμες μας στο ντουλαπάκι του μυαλού μας.
Πολύ αργότερα, εκεί γύρω στο ’90 με ’95, ένα θερινό σινεμά άνοιξε τις πόρτες του για κάποια χρόνια, κοντά στην παραλία της Ιερισσού. Δυστυχώς και ο βίος αυτής της όμορφης προσπάθειας ήταν μικρός, καθώς διάφορες δυσκολίες εμπό- δισαν τη συνέχεια της λειτουργίας του. Έτσι και πάλι αυτός ο εναλλακτικός τρόπος διασκέδασης σταμάτησε να υπάρχει.
Η τηλεόραση που μεσουράνησε όλα αυτά τα χρόνια, έχει προσφέρει πολύ λίγα σε ό,τι αφορά την προβολή ποιοτικών ταινιών. Οι βιντεοταινίες και τα DVD ήρθαν να καλύψουν το κενό. Η πρόσβαση σε ταινίες της αρεσκείας μας – μέσω διαδικτύου – είναι μια καλά λύση... Όμως καμιά οθόνη υπολογιστή και κανένα home – cinema δε θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει την αίσθηση του να μοιράζεσαι και να ταξιδεύεις, συντροφιά με πολλούς άλλους, στη μαγεία της μεγάλης οθόνης...
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι «σινεμά» σημαίνει πολιτισμός και διαμόρφωση κουλτούρας και κοινές εμπειρίες... Θέλω να πιστεύω ότι ίσως κάποτε βρεθούμε ξανά στο ίδιο έργο θεατές, σε χειμερινό ή θερινό, με πασατέμπο ή χωρίς, αλλά πάντα έτοιμοι για καινούριες συγκινήσεις. &
Δημοσιεύθηκε στο 8ο τεύχος του περιοδικού “Κύτταρο Ιερισσού”
Φωτογραφία:1971, το πάρκο της ίερισσού, το Δημαρχείο στον πρώτο όροφο και στο ισόγειο ο κινηματογράφος. [φωτογραφία της Βάσως Βαρβαρέσου]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου