Η δυναστεία Γκλύξμπουργ: Βασιλιάς Γεώργιος Α΄

Γράφει ο Γιώργος Ζωγραφάκης

3. Η δυναστεία Γκλύξμπουργ: Βασιλιάς Γεώργιος Α΄

Μετά την έξωση του Όθωνα, οι Μ. Δυνάμεις κινητοποιήθηκαν γρήγορα για να βρουν νέο κυβερνήτη της μικρής Ελλάδας, σωστότερα να βρουν νέο βασιλιά, αφού το πολίτευμα της κληρονομικής Βασιλείας ήταν πλέον και συνταγματικά καθιερωμένο. Η Ελλάδα ήταν μικρή και προβληματική – μόλις είχε εκδιώξει τον βασιλιά της, ο οποίος σημειωτέον δεν παραιτήθηκε από βασιλιάς, αλλά και ούτε επιδίωξε να ανακτήσει τον θρόνο του. Η αναζήτηση ανάμεσα στους...

δευτερεύοντες ευρωπαίους πρίγκιπες και πάλι, κατέληξε στον δευτερότοκο γιο του βασιλιά της Δανίας Γεώργιο, της δυναστείας Γκλύξμπουργ, νέο και αυτόν –δεν είχε κλείσει τα 17 του χρόνια – ο οποίος ανήλθε στον ελληνικό θρόνο τον Οκτώβριο του 1863 ως Γεώργιος Α΄ και βασίλεψε 50 ολόκληρα χρόνια και θα βασίλευε πολύ περισσότερο αν δεν διέκοπτε τη ζωή και την βασιλεία του η δολοφονία του στις 5 Μαρτίου 1913 στη Θεσσαλονίκη.

   Ο Γεώργιος ήταν συνετός βασιλιάς, με τη βασίλισσα μάλιστα Όλγα (πριγκίπισσα της Ρωσίας) απέκτησε διάδοχο και άλλα παιδιά, έτσι δεν υπήρχε το θέμα της μη διαδοχής που υπήρχε στον Όθωνα. Μάλιστα, στα 1864 ψηφίστηκε νέο Σύνταγμα που καθιέρωνε το πολίτευμα ως Βασιλευόμενη Δημοκρατία, το οποίο ενισχύθηκε με την «Αρχή της Δεδηλωμένης», επί Χ. Τρικούπη (1975) και γενικά δεν είχε προστριβές με τις δημοκρατικές διαδικασίες, τουλάχιστον εμφανείς. Επί των ημερών του μάλιστα, νωρίς (1864) έγινε η ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, ενώ τον Φεβρουάριο του 1881 έγινε η προσάρτηση της Θεσσαλίας με πρωτοβουλία, πάντα, των Μ. Δυνάμεων, γεγονότα που ενίσχυσαν την φιλολαϊκή εικόνα του Γεωργίου του Α΄.

   Έγιναν ακόμη, στα χρόνια του Γεωργίου Α΄, η μεγάλη επανάσταση της Κρήτης του 1866-1869, η οποία, αν και βοηθήθηκε από την ελεύθερη Ελλάδα, κυβέρνηση και λαό, δεν είχε θετικό αποτέλεσμα, άλλες  κρητικές επαναστάσεις και, τελικά, η τελευταία επανάσταση (1896-1897), η οποία οδήγησε στην Αυτονομία της Κρήτης, η οποία ωστόσο δεν οδήγησε στην ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, καθώς ο παράλληλος με τα γεγονότα της Κρήτης ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, όχι απλά δεν ήταν θετικός για την Ελλάδα, αλλά κόντεψε να φέρει τους Τούρκους στην Αθήνα.

  Στη συνέχεια, στα χρόνια του Γεωργίου του Α΄, έχουμε την επανάσταση του Στρατιωτικού Συνδέσμου (1909), την είσοδο του Κρητικού Ελευθερίου Βενιζέλου στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, και την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων, που διπλασίασαν τελικά την Ελλάδα, αλλά στη διάρκειά τους (5 Μαρτίου 1913) δολοφονήθηκε ο Γεώργιος στη Θεσσαλονίκη από έναν ανισόρροπο;, γεγονός που ακόμη και σήμερα επιδέχεται διάφορες ερμηνείες.

    Έτσι πορεύτηκε η Ελλάδα από το 1821 ως τον επόμενο αιώνα (20ό), για να ζήσει νέους αγώνες και περιπέτειες (θετική ολοκλήρωση των Βαλκανικών Αγώνων, Διχασμό, συμμετοχή στον Α΄ Παγκ. Πόλεμο με την Αντάντ, Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, πολιτειακά ζητήματα, Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, Εμφύλιο, κάποιες δικτατορίες, με τελευταία αυτή του 1967, καθιέρωση της αβασίλευτης Δημοκρατίας στη συνέχεια και τέλος είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ευοίωνες προοπτικές – αν έλειπε ειδικά ο προαιώνιος εχθρός, η Τουρκία. 

……………………………………………………………………………………………………………………………….

(το κεφάλαιο αυτό περιλαμβάνεται στο νέο μου βιβλίο με τίτλο «Τέλος ορκίζομαι εις Σε, ως ιερά, πλην τρισαθλία Πατρίς», σελ. 102-104, όπου περιλαμβάνονται και οι εικόνες του Γωργίου του Α’, της δολοφονίας του και η ιστορική φωτογραφία της συνάντησης και συνεργασίας Βενιζέλου – Κωνσταντίνου στο μέτωπο, στη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικού πολέμου. To βιβλίο θα εκδοθεί σύντομα από τον Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών Χαλκιδικής) 

                           Μ Ε Ρ Ο Σ   Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο

ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ  ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΩΝ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ, ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΟΤΙ :

«Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕ ΑΜΑΧΟΥΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥΣ»