Η συγκινητική ανάρτηση του Χρήστου Φυλαχτού για την ημέρα Ατόμων με Αναπηρία

Η Παγκόσμια Ημέρα Αναπήρων καθιερώθηκε το 1992 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και τιμάται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου.

Η επιλογή της ημερομηνίας αυτής συνδέεται με την υιοθέτηση από το διεθνή οργανισμό στις 3 Δεκεμβρίου 1982 του προγράμματος δράσης για τα ΑΜΕΑ, το οποίο οδήγησε στην υπογραφή της διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στις 30 Μαρτίου 2007 (Η Κύπρος την κύρωσε το 2011 και η Ελλάδα το 2012).

Λόγω της ημέρας θα κάνω μια διαφορετική ανάρτηση αφιερωμένη: στον αδερφό μου, στους γονείς μου και σε όλους αυτούς τους αγωνιστές και στους δικούς τους...

Όλοι αυτοί οι αγωνιστές είναι πρότυπα, όπως ήταν για μένα και ο αδερφός μου. Όταν έπεφτα μου έλεγε: "Μην χάνεις το κουράγιο σου. Πάμε. Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα του Θεού. Θα βελτιωθούν τα πράγματα. Δοκιμασίες είναι. Θα τα καταφέρεις." Και συνέχιζα και προσπαθούσα και τις πιο πολλές φορές τα κατάφερνα.

Κάπως έτσι κυλούσαν τα χρόνια και μεγάλωνα και μέσα μου άκουγα και τη μάνα να λέει: "Χρήστο, εκεί που πέφτει η φωτιά, εκεί καίει." Τα πρώτα χρόνια δεν καταλάβαινα τι σήμαινε, ώσπου έφτασα η στιγμή που την αντιλήφθηκα πλήρως. Τότε κατάλαβα τι πέρασαν και οι ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια και πόσο πάλεψαν για να μας αναθρέψουν και να μας μεγαλώσουν σωστά. Και ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες γύρω μας, εκτός από τα παιδιά τους. Έτσι έπιασα το μολύβι και έγραψα το παρακάτω κείμενο που ακολουθεί.

Νομίζω ότι αξίζουν λίγα λεπτά για να το διαβάσετε.

" - Γυναίκα γιατί είσαι σκεπτική;

- Άντρα μου μόλις έκλεισα το τηλέφωνο.

- Ποιος ήταν τέτοια ώρα;

- Ο γιος μας. Βγήκε τέταρτος στην Αγγλία. Τα κατάφερε ο γιος μας. Τα κατάφερε!

Τόσες θυσίες δεν πήγαν χαμένες τόσα χρόνια.

- Το ξέρω, Καλή μου. Τον πήραμε τηλέφωνο το μεσημέρι από τα χωράφια με το μεγάλο. Είχαμε αγωνία για το αποτέλεσμα.

- Δεν πιστεύω να του είπες τίποτα που να τον στεναχώρησε;

- Μην νοιάζεσαι καλή μου. Πέρασαν οι στεναχώριες, τα κλάματα και τα ξενύχτια.

- Πώς πήγε η παραγωγή; Έβγαλαν σιτάρι τα γεννήματα;

- Μην σκοτίζεσαι γι’ αυτά γυναίκα. Το σημαντικό είναι ότι ο γιος είναι καλά και χαμογελάει.

- Έχεις δίκιο. Να ‘ναι καλά τα παιδιά, η γυναίκα του μεγάλου και τα εγγόνια. Ο Θεός δε μας άφησε.

- Θυμάσαι Κυρά μου;

- Είναι δυνατό να ξεχάσω άντρα μου!...

«Η μάνα σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια της. Ίσιαξε το κορμί της και προχώρησε μέσα στη μικρή κουζίνα. Εκεί κοντά κάθονταν ο πατέρας, ο μεγάλος γιος και ο μικρός που μόλις είχε επιστρέψει από το νοσοκομείο.

- Μάνα, ο αδερφός με πειράζει. Δε μ΄ αφήνει να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Ο πατέρας κοίταξε κατάματα τη μάνα μου αφήνοντας να του ξεφύγει ένας βαθύς αναστεναγμός.

- Έχει δίκιο ο αδερφός σου. Θα χρειαστούν λίγες μέρες ακόμη μέχρι να γίνει καλά το πόδι σου.

- Μα μάνα αφού δεν έχω πόδι. Πώς θα γίνει καλά; αποκρίθηκε ο μικρός γιος.

Ένα δάκρυ κύλησε από το ρυτιδιασμένο πρόσωπο του πατέρα που προσπάθησε να το σκουπίσει χωρίς να γίνει αντιληπτό από κανέναν.

- Να παιδί μου… προσπάθησε να ψελλίσει κάποιες κουβέντες η μητέρα αλλά δεν τα κατάφερε.

- Παιδί μου, πήρε το λόγο ο πατέρας, δε θα έχεις πόδι αλλά θα προσπαθήσουμε να σου βάλουμε τεχνητό πόδι. Θα πάμε στην Αθήνα και όπου χρειαστεί να βρούμε.

- Μα πατέρα τ’ άλλα παιδιά θα με κοροϊδεύουν. Θα με λένε κουτσό. Ο γιος σου ο ανάπηρος θα φωνάζουνε. Και κάτι άλλο. Μπάλα θα μπορώ να παίζω μ’ αυτό το τεχνητό πόδι που είπες;

Η μάνα δεν άντεξε με τα τελευταία λόγια του μικρού της γιου. Βγήκε έξω από την κουζίνα και κατευθύνθηκε στο μικρό φτωχικό παιδικό. Τα μάτια της άρχισαν να τρέχουν ασταμάτητα. Οι σκέψεις η μία πίσω από την άλλη. Ώσπου σταμάτησε εκεί όπου είδε τον άντρα της γεμάτο στα αίματα και τον μικρό της γιο στην αγκαλιά του.

- Τι έγινε Θανάση; Τι έπαθε το παιδί; Γιατί έχει αίματα ο μικρός;

Μες στη σαστιμάρα της δεν πρόσεξε αυτό που έλειπε.

- Γρήγορα γυναίκα μια κουβέρτα να σκεπάσουμε το παιδί. Γρήγορα το παιδί, ακούστηκε σπαρακτική η φωνή του άντρα της.

Η γυναίκα έφερε την κουβέρτα, μπήκε στο κόκκινο αμάξι μαζί με τον άντρα της και τον τραυματισμένο γιο της και απομακρύνθηκαν γρήγορα από το δίπατο φτωχικό σπίτι.

Αρχικά πήγαν στον αγροτικό γιατρό. Στη συνέχεια στο νοσοκομείο της επαρχιακής πόλης και έπειτα σε νοσοκομεία της μεγάλης πόλης. Έμειναν αρκετές μέρες, ώσπου να κλείσει η πληγή του γιου τους στο αριστερό του πόδι.

Η μάνα δεν έφυγε λεπτό από το προσκεφάλι του παιδιού της. Ο πατέρας πηγαινοερχόταν σε καθημερινή βάση. Ο μεγάλος αδερφός έμενε σε συγγενικό σπίτι.

Τις σκέψεις της μάνας και τα αναφιλητά της διέκοψε το τρυφερό άγγιγμα του πατέρα.

- Τα παιδιά παίζουν μέσα. Μην στεναχωριέσαι καλή μου. Θα τα καταφέρουμε. Δεν ξέρω πώς; Αλλά εμπιστέψου με. Ο Θεός δε θα μας αφήσει.

Τα τελευταία λόγια συνέφεραν τη μάνα. Σηκώθηκε όρθια. Σκούπισε τα μάτια της. Ανταπόδωσε το χάδι στον άντρα της και γύρισε μέσα. Είχε πολλά να κάνει από δω και πέρα...» 

Αυτός λοιπόν ο λεβέντης τα κατάφερε, όπως και πολλοί άλλοι και έφτασαν στα πέρατα της Οικουμένης. Άκουσαν τον εθνικό ύμνο και ρίγησαν από συγκίνηση. Πόσοι από μας το θυμόμαστε, εκτός από τη σημερινή ημέρα; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε κάτι γύρω μας για να σηκώσουμε ψηλά την Ελλάδα μας δημιουργώντας νέα πρότυπα και αξίες στις επόμενες γενιές που έρχονται;