Αν πάτε στον Πολύγυρο, τι ομορφιά, τι χάρη.
Το καλοκαίρι πράσινος, ολάνθιστο περβόλι.
Ψηλά στις ράχες του Τσουκαλά γλυκολαλεί τ΄ αηδόνι.
Στους λόγγους και στις ρεματιές, οι κρουσταλλένιες βρύσες
και στου Άι Λια τ’ αψήλωμα, στου άγιου ερημίτη,
οι χριστιανοί ανεβαίνουνε πιστοί προσκυνητάδες...
Χτυπά η καμπάνα στη γιορτή, μέσα στο καλοκαίρι
και ο παπα-Διονύσιος «Δόξα εν Υψίστοις ψάλλει».
Το δάσος ολοπράσινο, η φύση εορτάζει,
λαλούν τ’ αηδόνια στα κλαριά κι ο κότρυφας σφυρίζει.
Γλυκά τραγούδια ακούγονται από τσομπάνων χείλια
και η φλογέρα τούς καημούς και τις χαρές σκορπίζει.
Την άνοιξη χαρά Θεού. Η φύση ευωδιάζει,
αμυγδαλιές πολύχρωμες, πανάκριβα στολίδια,
λουλούδια, μύρια χρώματα και ευωδιές και χάρες.
Στης Παναγιάς τον Αύγουστο είναι μεγάλη μέρα.
Γιορτάζει ο Πολύγυρος, τ’ όμορφο εξωκκλήσι.
Παραμονή μαζεύονται πολλοί προσκυνητάδες
κι όταν ο ήλιος χάνεται και πέφτει προς τη δύση,
είναι παράδεισος σωστός, μαγευτικό τοπίο.
Η νύχτα ολοκάθαρη, φεγγοβολούν τ’ αστέρια,
στα δέντρα τα βαθύσκιωτα και στα ψηλά πλατάνια
γλυκολαλούν και χαίρονται τη φύση τα πουλάκια.
Οι βρύσες καταγάργαρο νερό δροσάτο ρέουν,
οι άνθρωποι ξαπόσταμα κι απόλαυση χορταίνουν.
Νιώθουν τη φύση δίπλα τους και ζούνε τις χαρές της.
Με το Θεό ανταμώνουνε, χτυπάνε οι καρδιές τους,
παίρνουν ξαλάφρωμα ψυχής, εξαγνισμό και δέος.
Αν πάτε στον Πολύγυρο, θα νιώσετε περφάνια.
Βωμοί, ηρώα, υψώνονται αθάνατα σημάδια,
που μαρτυρούν ολοκαυτώματα, της λευτεριάς θυσίες.
Πρώτος ο Πολύγυρος, το Μάη του Εικοσιένα,
σηκώνει επανάσταση μες στη Μακεδονία.
Εμμανουήλ Παπάς, ο αρχηγός, ο ξακουστός λεβέντης,
απ’ τ’ Άγιον Όρος ξεκινά, σηκώνει μπαϊράκι
για της πατρίδας την τιμή, την πίστη την Αγία,
Της λευτεριάς τα λάβαρα ορθώνει τιμημένα.
Αμπντούλ Αμπούτ επάτησε Πολύγυρο, Κασσάντρα.
Την πόλη μας ερήμαξε, σφαγή, ολούθε αίμα.
Γυναίκες πήρε και παιδιά, σκλάβους για την Ταγγέρη.
Μας πήρε την πανέμορφη, την ξακουστή Ελένη.
Αλίμονο! Τη σέρνουνε οι άπιστοι αλαφιασμένοι,
τα μάτια τους γυαλίζουνε, ασέλγεια και μίσος.
Τα απαλά τα χέρια της τα σκίζουν αλυσίδες.
Στα όμορφα τα μάτια της εστέρεψε το δάκρυ.
Ελένη, πού σε σέρνουνε Τούρκοι κι Αρβανιτάδες.
Δε σε λυπούνται άμοιρη και στη σκλαβιά σε στέλνουν.
Μοίρα κακιά εζήλεψε την ομορφιά, τα κάλλη.
Σε άρπαξε ανήλικη, δεκαπεντάχρονη παρθένα.
Η δύσμοιρη η μάνα σου δεν είδε το μαρτύριο.
Μονάχη η ογδοντάρισσα γιαγιά σε συντροφεύει.
Κλαίει, θρηνεί, οδύρεται τον άδικο χαμό σου.
(Το ποίημα περιλαμβάνεται στη βραβευμένη ποιητική συλλογή του Παύλου Εμμανουήλ, «Στίχοι του καιρού και της καρδιάς μου –το περιέλαβα στο βιβλίο μου «Σαν Παραμύθι -2» σελ. 195-196 – Γ. Ζωγραφάκης)
Φωτογραφία, Μπάμπης Τάσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου