Γράφει ο Γιώργος Ζωγραφάκης
Ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης, εγγονός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, υπήρξε από τους πλέον σημαντικούς και ανιδιοτελείς Έλληνες αξιωματικούς των τελευταίων δεκαετιών του 1800 και των πρώτων του 1900. Υπήρξε Μακεδονομάχος, ένας από τους τέσσερις αξ/κούς που έστειλε η ελληνική κυβέρνηση, μετά την εξέγερση του Ίλιντεν (Ιούλιος 1903), στην τουρκοκρατούμενη και βουλγαροαπειλούμενη Μακεδονία, για να εισηγηθούν ποια θα έπρεπε να είναι η...
στάση της Ελλάδας, που ως τότε ήταν αδρανής, απέναντι στον κλιμακούμενο βουλγαρικό κίνδυνο –οι άλλοι τρεις ήταν ο Π.Μελάς, Αναστ. Παπούλας και Αλέξ. Κοντούλης. Η εισήγηση των τεσσάρων υπήρξε περιπετειώδης, κατέληξε μάλιστα σε …μονομαχία(!) μεταξύ Π. Μελά και Κολοκοτρώνη, αλλά σε ομόφωνη τελικά εισήγηση να ενισχυθεί ο αγώνας των εντόπιων Ελλήνων Μακεδόνων με εθελοντές από την ελεύθερη Ελλάδα, υπό την ηγεσία Ελλήνων αξιωματικών.
Νωρίτερα ο Γ. Κολοκοτρώνης, ανθ/γός ήδη του ελληνικού στρατού, είχε κατέβει στην –για μια ακόμη φορά – επαναστατημένη Κρήτη, όπου, οδεύοντας από την περιοχή Ηρακλείου προς Χανιά, από τις νότιες πλαγιές του Ψηλορείτη, βρέθηκε, στο χωριό Ζαρός, στην δεύτερη ταφή(!) του οπλαρχηγού του Ζαρού Δ. Τσικριτσή, εξεφώνησε μάλιστα και επικήδειο (όλα τα παραπάνω μπορεί να τα βρει κανείς στο βιβλίο μου « ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ…», σελ. 215-221).
Στη συνέχεια, όταν άρχισαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και η επιστράτευση στην Κρήτη (που ήταν ακόμη υπό τουρκική κατοχή), το Σύνταγμα Κρητών σχηματίστηκε στην Αθήνα, από τις καραβιές των επιστρατευμένων αλλά και εθελοντών που έφταναν στον Πειραιά. Τότε ο Γ. Κολοκοτρώνης ζήτησε να αναλάβει αυτός το πρώτο συγκροτούμενο Τάγμα του Συντάγματος, το οποίο, άρον άρον έφυγε προς το μέτωπο. Το Τάγμα είχε μικρή συμμετοχή, σχετικά, στα πολεμικά γεγονότα του Πρώτου Βαλκανικού, μπήκε όμως, ως εμπροσθοφυλακή πρώτο στις παρυφές της Θεσσαλονίκης, αμέσως μάλιστα μετά την κατάληψη της πόλης πήρε εντολή να οδεύσει δρομέως προς Χαλκιδική, να την καταλάβει εξ ονόματος του Έλληνα βασιλιά και να στείλει έναν ουλαμό στο Άγιον Όρος να το καταλάβει, εμποδίζοντας τους (σύμμαχους ακόμη) Βούλγαρους να το καταλάβουν αυτοί.
Ο Γ. Κολοκοτρώνης, φτάνοντας στον Πολύγυρο το απόγευμα της 2ας Νοεμβρίου 1912, εξέδωσε την παρακάτω ιστορική Προκήρυξη:
Η Προκήρυξη Απευθέρωσης της Χαλκιδικής
Προς άπαντας τους κατοίκους των χωρίων και κωμοπόλεων της
Χαλκιδικής και του Αγίου Όρους
Εν ονόματι του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄, καθιστώ υμίν γνωστόν
ότι άπαντα τα καταληφθέντα μέρη υπό του Ελληνικού Στρατού,
αδιακρίτως εθνότητος και θρησκεύματος, υπάγονται εφεξής υπό
τους Ελληνικούς Νόμους, κατά τους οποίους θέλουσιν απολαμβάνει
ισονομίας και προστασίας τιμής, ζωής και περιουσίας.
Οι Μουχτάρηδες θέλουσιν εκτελεί τα καθήκοντα των Δημάρχων
μέχρι ενεργείας των εκλογών, αφού προηγουμένως ομόσωσι τον
νενομισμένον όρκον εις τον συνταγματικόν Βασιλέα των Ελλήνων.
Εν Πολυγύρω τη 2α Νοεμβρίου 1912
Ο Στραιωτικός Διοικητής Χαλκιδικής
Δ/τής 1ου Ανεξ. Τάγματος Κρητών
Γεώργιος Κολοκοτρώνης, Ταγματάρχης
Η Προκήρυξη αυτή και άλλες ανάλογες ήταν εντολή και εξουσιοδότηση της Κυβέρνησης Βενιζέλου προς τους δ/τές στρατιωτικών μονάδων, με την ανακοίνωση της οποίας, σε καταλαμβανόμενα μέρη, εντάσσονταν αυτά, έστω και προσωρινά στο ελληνικό Βασίλειο. Είναι δηλαδή η Προκήρυξη αυτή η στρατιωτικοπολιτική πράξη απελευθέρωσης και ένταξης της Χαλκιδικής ολόκληρης στην ελληνική επικράτεια (και είναι κρίμα που κάποιοι ανιστόρητοι την χαρακτήρισαν …ύμνο στους βασιλιάδες και εμπόδισαν την αξιοποίησή της σε μνημείο στον Πολύγυρο)
Ο θάνατος του Γεωργίου Κολοκοτρώνη
Ενώ το Τάγμα Κρητών, στον Α΄ Βαλκανικό πόλεμο είχε μικρή εμπόλεμη συμμετοχή, στον Β΄ (τον ελληνοβουλγαρικό) βρέθηκε από την αρχή στον καρδιά των πολεμικών επεισοδίων, σε βαθμό ώστε, προς το τέλος, από 1000 περίπου άνδρες να βρεθεί με περίπου 50 ετοιμοπόλεμους. Μαζί με τους νεκρούς στρατιώτες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν βαριά και όλοι οι αξιωματικοί, μαζί και ο ηρωικός διοικητής Γ. Κολοκοτρώνης. Εν μέσω πολλών πληροφοριών, ο Ι. Αλεξάκης λέει:
Πού και πότε έπεσεν ο Ταγματάρχης Κολοκοτρώνης
Παρ’ όλον ότι είχε κάνει και προηγουμένως αναφορά για τον θάνατο του Κολοκοτρώνη, ο Αλεξάκης επανέρχεται δια μακρών στο θέμα αυτό, και είναι φυσικό κάτι τέτοιο, αφού πρόκειται για μείζον θέμα του Τ’αγματος Κρητών. Ο από της συστάσεώς του Δ/τής του 1ου Τάγματος του Ανεξάρτητου Τάγματος Κρητών Γεώργιος Κολοκοτρώνης… σκοτώνεται στην φονική μάχη του «1378», στις 12 Ιουλίου 1913, σπεύδοντας να βοηθήσει τη διλοχία Αλεξάκη –Μαλανδράκη που εκτόπισε τους Βουλγάρους από την κορυφή, αλλά που δέχεται πλέον σφοδρή βουλγαρική αντεπίθεση. Να τι γράφει ο Αλεξάκης (βιβλίο μου, σ.181):
«Όταν εγώ, με την πρώτην Διλοχίαν εξετέλουν την δευτέραν επίθεσιν, βαίνων προς την κορυφήν, ο υπασπιστής του Τάγματος Ιωαννίδης… επέστρεψεν εις το Τάγμα και ανέφερεν εις τον Τγματάρχην ότι εγώ επετέθην μετά της Διλοχίας κατά της κορυφής. Ο Ταγματάρχης τότε, παραλαβών την 2αν Διλοχίαν, έσπευσεν εις ενίσχυσίν μου… Αλλ΄ ατυχώς, όταν έφθασεν επί της νοτιοτέρας και χαμηλοτέρας κορυφής, εδέχθη το πλήγμα εχθρικής οβίδος και έπεσεν άπνους… Συγχρόνως, εις το πλευρόν του εβλήθη, από την ίδια οβίδα, ο ανθυπολοχαγός Γ. Πλατάκης. Δύο πολεμισταί έπεσαν μαζί.
… Ο ήρως διοικητής του Τάγματος, ο τελευταίος γνήσιος εγγονός του μεγάλου αρχηγού του 1821 Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, δεν υπήρχε πλέον. Έπεσεν ηρωικώς, αποδειχθείς άξιος του πάππου του και της Πατρίδος» (Αλεξάκης, σ. 1191).
Έπεσε ο Κολοκοτρώνης στις 12 Ιουλίου 1913, στην προ της Τζουμαγιάς περιοχή, η οποία, και ο τάφος του βέβαια, παρέμειναν στη βουλγαρική επικράτεια και οι προσπάθειες του Αλεξάκη και άλλων παραγόντων, αργότερα, να μεταφερθούν τα οστά του στην Ελλάδα, δεν τελεσφόρησαν ποτέ. Και ο σκοπός του σημειώματος αυτού σήμερα είναι ακριβώς αυτός: Να τιμήσει τη μνήμη του!
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου