ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΣΕ ΕΝΑ «ΖΩΗΡΟ ΚΙ ΑΝΗΣΥΧΟ» ΝΕΟΛΑΙΟ

του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη

αρχιτέκτονα, π. προέδρου του ΤΕΕ Κ. Μακεδονίας

(σημ. Όταν ολοκλήρωσα αυτό το κείμενο, με ειδοποίησαν από την Αθήνα για την ξαφνική «αναχώρηση», πριν λίγες ώρες, του Στέφανου Ιωακειμίδη, πολιτικού μηχανικού, φίλου, συμμαθητή και συναγωνιστή από τα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια μας στο Ε΄ Θεσσαλονίκης και ύστερα στο ΑΠΘ. Ο Στέφανος παλαιότερα γεν. γραμματέας στο ΤΕΕ, πέρασε τον Ιούνιο του 1969 από στρατοδικείο (δίκη του ΠΑΜ) και καταδικάστηκε σε τετράχρονη εκτόπιση… Μίλησα μαζί του πριν 10 μέρες, του Αγίου Στεφάνου)

Όσο τα χρόνια περνούν και η χρονική απόσταση από τις...

διάφορες φάσεις της ζωής μας μακραίνει, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε ώριμοι πολίτες, ικανοί να βάλουμε σε σωστή σειρά προτεραιότητας τα όσα σημαντικά ή απλώς σημαδιακά μας συνέβησαν. Αναλογιζόμαστε λάθη, αλλά και επιλογές για τις οποίες συχνά στο παρελθόν λοιδορηθήκαμε, παρόλο που πολλές από αυτές χρόνια μετά πιστοποιήθηκαν ως χρήσιμες.

Βασική προϋπόθεση ωστόσο κι ακαταμάχητο κριτήριο για την εξαγωγή σωστών και γόνιμων συμπερασμάτων, για απολογισμό ζωής, παραμένει πάντα ο σκοπός των όσων προσδοκούσαμε, των όσων επιδιώξαμε και των όσων τελικά πετύχαμε. Αν οι πράξεις και οι όποιες ενέργειές μας απέβλεπαν στη βόλεψη τη δική μας και του στενού οικογενειακού κύκλου ή αν χωρίς σκοπιμότητες προορίζονταν για τους συνανθρώπους μας και τον κοινωνικό μας περίγυρο. Εκεί ξεχωρίζουν οι αυθεντικοί, όσοι ρίσκαραν πολλά χωρίς υστεροβουλίες, εκεί διαφέρουν από τους άλλους, τους δήθεν που κάνουν τα πάντα για το θεαθήναι κι εχτρεύονται τους πρώτους. Άλλωστε δεν ήταν τυχαίο ότι ο θυμόσοφος ελληνικός λαός ενστερνίστηκε, χωρίς δεύτερη σκέψη, και χρησιμοποιεί συχνά την παροιμία του Αισώπου με την αλεπού και τα σταφύλια, που όταν βρίσκονται ψηλά και δεν τα φτάνει τις φαίνονται …ξινά ή τα κάνει κρεμαστάρια!

Θα αναρωτηθούν πολλοί πως και γιατί μου ήρθαν στο νου και στην καρδιά τέτοιες σκέψεις. Άλλοι πιθανόν να τις χαρακτηρίσουν «φιλοσοφίες» χωρίς νόημα, καθώς το δόγμα του «νεοφιλελευθερισμού» αφήνει στις μέρες μας παντού το στίγμα του, είτε το αποδεχόμαστε, είτε όχι. Βλέπετε ότι για τους απανταχού της γης εμπνευστές του, μικρή σημασία έχει η αποδοχή ή η απόρριψή του, ούτε που λογαριάζουν τέτοιες λεπτομέρειες...

Χθες όμως, ημέρα της γιορτής μου, αισθάνθηκα δικαιωμένος -τουλάχιστο με την ερμηνεία που εγώ έδωσα- από το νόημα των ευχών που έλαβα, από τα εκατοντάδες τηλεφωνήματα και μηνύματα. Προέρχονταν από φίλους και συμπολίτες, από διαφορετικές χρονικές περιόδους της ζωής μου, από συμμαθητές μου και σύγχρονούς μου στο Γυμνάσιο Πολυγύρου, στο Ε΄ Λύκειο Θεσσαλονίκης, από τους συμφοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από συναδέλφους στο Σύλλογο Αρχιτεκτόνων και στο Τεχνικό Επιμελητήριο, από πολιτιστικούς φορείς και συλλογικότητες, από συμπατριώτες και συναγωνιστές των δύσκολων καιρών.

Όμως εκείνο που με συγκίνησε περισσότερο ήταν τα τηλεφωνήματα δύο καθηγητών μου από την Αρχιτεκτονική Σχολή του ΑΠΘ, των μοναδικών που ζουν, του Νίκου Μουτσόπουλου, Ακαδημαϊκού και του Μίμη Φατούρου, π. Πρύτανη και Υπουργού Παιδείας. Δεκαοχτάρης τους πρωτογνώρισα πριν εξήντα ολόκληρα χρόνια, όταν τότε νέοι κι αυτοί προσπαθούσαν με ζήλο να μας μεταδώσουν γνώση και ευαισθησία για τα αληθινά της ζωής. Και τί δεν μου είπαν στο τηλέφωνο και τί δεν μου θύμισαν, όταν διηγιόταν ιστορίες από ένα παρελθόν που για όλους μας ήταν πολύ κοντά, σαν όλα να ‘γιναν χθες. Μιλώντας ξεχαστήκαμε, είχαμε την αίσθηση ότι όσα εξιστορούσαμε συνέβαιναν σε ενεστώτα χρόνο κι ας πέρασαν από τότε ολόκληρες δεκαετίες κι ας παρεμβλήθηκαν σημαντικά γεγονότα, πολλά από τα οποία σημάδεψαν τις ζωές μας. Συγκίνηση, αλλά και βάλσαμο ψυχής για εκείνους και για μένα, τον «ζωηρό κι ανήσυχο» νεολαίο εκείνης της μακρινής εποχής…

8 Ιανουαρίου 2019

Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρη

αρχιτέκτων