Ας μην κρυβόμαστε πια.
Η σημερινή εικόνα της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης, άλλοτε με την περίτεχνη και άλλοτε με την άτεχνη και χοντροκομμένη κυβερνητική προπαγάνδα , προκαλεί την ίδια μελαγχολία με αυτή που ένιωσαν όσοι θλίβονταν για το προσωρινό κλείσιμο της.
Είναι αδύνατον να υπερασπίζεται κανείς την ωρίμανση των δημοκρατικών θεσμών της Χώρας και να... ανέχεται μια τέτοια λειτουργία δημοσίου μέσου ενημέρωσης.
Η κυβερνητική παρέμβαση, παραπάνω από προφανής, δεν αντιλαμβάνεται καν ότι δημιουργεί εις βάρος της κακό προηγούμενο στην ελληνική πολιτική ζωή και τουλάχιστον είναι θετικό ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση και η κοινωνία αντιδρά στη διαμορφωθείσα κατάσταση, με στόχο την επαναφορά των πραγμάτων σε μια κανονικότητα.
Είναι δε περισσότερο από σαφές ότι η χαμηλή απήχηση της ΕΡΤ στο κοινό οφείλεται και στο εξόφθαλμο αυτό φαινόμενο.
Φυσικά παρόμοια φαινόμενα εμφανίζονται και σε ιδιωτικά ΜΜΕ, αλλά εδώ μιλάμε για την απευθείας ευθύνη της πολιτείας με το δικό της κρατικό μέσο στο οποίο μάλιστα, χωρίς επιλογή, συμβάλλουμε όλοι οικονομικά.
Η Δημόσια τηλεόραση μπορεί εκ της θέσεως της να διαδώσει και να παράξει γνώση, πρωτογενή είδηση και ενημέρωση τέτοιας ποιότητας που μέχρι στιγμής ακόμη δεν μπορεί ή δεν επιλέγει να κάνει ο αντίστοιχος ιδιωτικός τομέας.
Αν ποτέ συμβεί αυτό τότε θα μιλάμε και για την ουσιαστική συμμετοχή της δημόσιας τηλεόρασης στη διαμόρφωση της παιδείας του Έλληνα.
Αντ αυτού επιλέγει τον εναγκαλισμό με την εξουσία και ένα άνευρο και ενιοτε παρωχημένο πρόγραμμα.
Επιλέγει να είναι κοιτίδα "ημετέρων", να υδροκεφαλίζεται συνεχώς με νεο προσωπικό, να ξοδεύει δημόσιο χρήμα, να μη λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να μην αποσβένει τις επενδύσεις της (πολύ χρήμα σε αθλητικές διοργανώσεις χωρίς ανταπόδοση σε διαφημιστικό κέρδος).
Χρειαζόμαστε δημόσια τηλεόραση!
Χρειάζεται όμως και πολλή δουλειά, κυρίως από τους επόμενους, για να κατακτήσουμε ένα φιλελεύθερο, ανεξάρτητο και αντικειμενικό δημόσιο μέσο ενημέρωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου