του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη[*]
Ο εγγονός μας Δημήτρης ζει αρμονικά με τους φίλους του σε ένα παιδικό σταθμό της Ν. Κορέας. Αν και είναι το μοναδικό παιδί με καταγωγή από χώρα στην οποία οι περισσότεροι είναι λευκοί, δεν νοιώθει απομονωμένος όπως ενδεχομένως θα μπορούσε να είχε συμβεί. Κάτι τέτοιο το αποτρέπουν η σύμπνοια και η καλοσύνη των μικρών φίλων του, καθώς ο ρατσισμός στους Κορεάτες είναι ανύπαρκτος και ούτε ως έννοια δεν υπάρχει. Αντιθέτως πιστοποιημένη είναι η πατροπαράδοτη αγάπη τους για τη Φύση. Και τα δυο χαρακτηρίζουν τον Πολιτισμό τους και αποτελούν, από την παιδική τους ακόμη ηλικία, αξίες ζωής.
Με αυτά τα δεδομένα, ο μικρός Δημήτρης δεν...
παραξενεύτηκε όταν αναχωρώντας προχθές από την Κορέα, όπου γεννήθηκε στην εποχή της μεγάλης κρίσης, έφθασε στην Ελλάδα στο σπίτι των παππούδων του. Εδώ στην πατρίδα δεν συνάντησε τους καλούς του φίλους Κορεάτες, αλλά ανθρώπους με διαφορετικά χαρακτηριστικά, σαν τα δικά του και των γονιών του. Του έκανε εντύπωση ότι όλοι μιλούσαν την ελληνική γλώσσα, αυτή που χρησιμοποιούσε και ο ίδιος στην Κορέα, μιλώντας στο σπίτι με τους δικούς του ανθρώπους.
Στη Χαλκιδική αισθάνθηκε προφανώς οικείο το περιβάλλον κι ένοιωσε περισσότερο χαρούμενος όταν άρχισε να στολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ένα έλατο του Χολομώντα που μας δώρισε ο φίλος μας ο Στέφανος από τον Ταξιάρχη. Ήταν από αυτά που οι κάτοικοι καλλιεργούν, γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό, στα ιδιόκτητα κτήματά τους και τα διαθέτουν τέτοια εποχή στην αγορά.
Κι ως εδώ οι ώρες του Δημήτρη στην Ελλάδα κυλούσαν κατά τα προβλεπόμενα, όταν ξαφνικά μέσα στο πράσινο της αυλής μας είδε μια νεροκολοκυθιά, που είχε αναρριχηθεί μέχρι την κορυφή ενός πανύψηλου χαμαίρωπα. Είναι το μοναδικό ίσως αιωνόβιο δέντρο του είδους του στην ορεινή περιοχή του Πολυγύρου και, καθώς πολλοί το μπερδεύουν με τον «κλασικό» φοίνικα που ζει σε ηπιότερα κλίματα, απορούν πως αυτός επιβιώνει εδώ. Γύρω από τον κορμό του κρέμονταν όμορφες κολοκύθες, σε διαφορετικά σχήματα και μεγέθη. Η κολοκυθιά καμάρωνε δίκαια γι’ αυτό, δεν είναι άλλωστε όποιο κι όποιο φυτό. Έρχεται από τα βάθη των αιώνων, δεύτερο ως προς την «αρχαιότητα» στο φυτικό βασίλειο και αμέσως μετά την σίκαλη. Αντίστοιχη είναι και η καταγωγή του χαμαίρωπα, καθώς έχει βαθιά τις ρίζες του στο μακρινό παρελθόν.
Ο Δημήτρης εκστασιάστηκε όταν είδε τα δυο φυτά να σφιχταγκαλιάζονται και γεμάτος ενθουσιασμό φώναξε: «Να παππού ένα ωραίο χριστουγεννιάτικο δέντρο»! Συμφώνησα με την άποψή του, όχι λόγω της δεδομένης έτσι κι αλλιώς αγάπης που του ‘χω, αλλά και γιατί διαπίστωσα για άλλη μια φορά την περιβαλλοντική ευαισθησία και τον εντυπωσιασμό του από τα θαύματα της μητέρας Φύσης!
Πολύγυρος 18-12-2017
[*] Είναι αρχιτέκτονας, π. πρόεδρος του ΤΕΕ Κ. Μακεδονίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου