Για να μην ξεχνάμε...

Οταν δεν πρέπει να ξεχνάμε την Ιστορία μας ...

Ξημέρωνε Σάββατο 27 του Αυγούστου κι η αγωνία μετά την κατάρευση του μετώπου κορυφωνόταν..

Πρώτοι οι Τσέτες ιππέις μπήκαν στην...

πόλι γύρω στίς 10 και μισή κι άρχισαν τίς πρώτες σφαγές.

Ο Τουρκικός στρατός κι ο τουρκικός όχλος συνέχισαν μετά τίς σφαγές και τίς λεηλασίες.

Εκατοντάδες ιερείς με πρώτο τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο λιντζάρονται και σφαγιάζονται από τον Τουρκικό όχλο. Αλλους κάρφωσαν στα δένδρα, άλλους στραγγάλισαν, άλλους. σούβλισαν άλλους εθαψαν ζωντανούς.

Οι Ορθόδοξες εκκλησίες καταστράφηκαν, έγιναν τζαμιά, σταύβλοι ή αποθήκες.

«Άρπαξαν οι άνθρωποι βάρκες, καίκια, σχεδίες, βαπόρια, πέρασαν τη θάλασσα σ΄ έναν ομαδικό, φοβερό ξενητεμό. Κοιμήθηκαν από βραδίς νοικοκυραίοι στον τόπο τους και ξύπνησαν φυγάδες, θαλασσοπόροι, άστεγοι, άποροι, αλήτες και ζητιάνοι στα λιμάνια του Πειραιά, της Σαλονίκη, του Βόλου, της Πάτρας... Οι νεκροί περιμένουν»

Διδώ Σωτηρίου

Αφιερωμένο στην κα. Mαρία Ρεπούση...

«Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη.
Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας 
να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα…»

Mαρία Ρεπούση, Ιστορία ΣΤ’ δημοτικού.

Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, Αθήνα, εκδ. ΟΕΔΒ, 2006, σελ. 100.

πηγή