Ψηφίστηκε στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η έκθεση για τα επαρκή, βιώσιμα και ασφαλή Συνταξιοδοτικά Συστήματα

Στρασβούργο16Φεβρουαρίου 2011

Παρέμβαση του Κ. Πουπάκη στην Ολομέλεια κατά της αυτόματης προσαρμογής των ορίων ηλικίας και υπέρ του δημόσιου και αναδιανεμητικού χαρακτήρα του Ασφαλιστικού

Υιοθετήθηκε, σήμερα, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η έκθεση πρωτοβουλίας σχετικά με τα επαρκή, βιώσιμα και ασφαλή ευρωπαϊκά συνταξιοδοτικά συστήματα, στο πλαίσιο διαβούλευσης επί της σχετικής Πράσινης Βίβλου που εξέδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Κεντρικό άξονα του ψηφίσματος απετέλεσε η σημασία των συνταξιοδοτικών συστημάτων για τη διασφάλιση της σταθερότητας των δημοσίων οικονομικών, την ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής, τη διαφύλαξη και αύξηση της απασχόλησης, ενόψει και της στρατηγικής της Ευρώπης για την ερχόμενη δεκαετία και πιο συγκεκριμένα της επίτευξης των στόχων για την απασχόληση, την.... καταπολέμηση και πρόληψη της φτώχειας, με σεβασμό στην αρχή της επικουρικότητας. Στο τελικό κείμενο της έκθεσης ενσωματώθηκαν τροπολογίες του Ευρωβουλευτή Κ. Πουπάκη, που, μεταξύ άλλων, υποστήριξαν:

·   τη θέσπιση, σε εθνικό επίπεδο, αντικινήτρων για την απόλυση εργαζομένων κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησης,

·   την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας και τη δημιουργία νέων, βιώσιμων και ποιοτικών θέσεων απασχόλησης, στο πλαίσιο διασφάλισης της βιωσιμότητας των συνταξιοδοτικών συστημάτων,

·   την ενθάρρυνση θέσπισης σε εθνικό επίπεδο ενός ελάχιστου εισοδήματος γήρατος για όλους.

 Ο Έλληνας Ευρωβουλευτής, με παρέμβασή του, στο πλαίσιο της διενέργειας συζήτησης στην Ολομέλεια, δήλωσε επί της εν λόγω έκθεσης τα ακόλουθα: «Ο πρώτος πυλώνας, ο δημόσιος και αναδιανεμητικός χαρακτήρας του συστήματος, οφείλει να μείνει στο επίκεντρο των συνταξιοδοτικών συστημάτων ως ο μόνος βασικός εγγυητής της επάρκειας των συνταξιοδοτικών παροχών, και όχι συνεπικουρούμενος από το δεύτερο πυλώνα, ο οποίος θα πρέπει να λειτουργεί συμπληρωματικά, αφού διασφαλιστεί η πρόσβαση όλων σε αυτόν καθώς και η ασφάλειά του, με την καθιέρωση ενός σχετικού πλαισίου διακυβέρνησης και φερεγγυότητας. Η διασύνδεση της επέκτασης του εργασιακού βίου και του προσδόκιμου ζωής δε μπορεί να οδηγεί σε αυτόματες προσαρμογές. Σε κάθε περίπτωση, μάλιστα, θα πρέπει να συνυπολογίζονται και άλλοι παράμετροι όπως τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά, η φύση της εργασίας (π.χ. τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα) η ποιότητα ζωής και η υγεία. Ενώ, τα όποια κίνητρα για την παραμονή στην εργασία, θα πρέπει να εμπεριέχουν τέτοιες δικλείδες ασφαλείας, ώστε να μην παρακωλύουν την πρόσβαση των νέων στην αγορά εργασίας, σε μια περίοδο που η ανεργία έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη».

Αναφορικά με τις πρόσφατες και τις φημολογούμενες περαιτέρω μεταρρυθμίσεις του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης στην Ελλάδα ο Κ. Πουπάκης επισημαίνει: «Οι αλόγιστες περικοπές των συντάξεων και οι περιστολές των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων όχι μόνο δεν αποτελούν λύση, άλλα αντίθετα οδηγούν στη φτώχεια συνανθρώπους μας, με χρόνια προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο και στη χώρα. Ο δημόσιος, καθολικός και αναδιανεμητικός χαρακτήρας του Ασφαλιστικού είναι αδιαπραγμάτευτος και ο περιορισμός της κρατικής συμμετοχής στην προνοιακή σύνταξη πείνας των 360€ αποτελεί κοινωνικό έγκλημα. Η συνταξιοδοτική ανασφάλεια πλήττει την παραγωγικότητα και ευνοεί τη «μαύρη εργασία», την ώρα που οι συνταξιούχοι, μια βασική καταναλωτική ομάδα, παρακολουθούν την αγοραστική τους δύναμη να συρρικνώνεται. Με την «απελευθέρωση» της ευελιξίας, τις επιχειρησιακές συμβάσεις και τις στρατιές των ανέργων μειώνονται δραματικά τα έσοδα των συνταξιοδοτικών Ταμείων. Το κορυφαίο ζήτημα της βιωσιμότητάς τους θα πρέπει να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο μιας αναπτυξιακής λογικής με όρους κοινωνικής αποτελεσματικότητας, σε ευθεία σχέση με την αύξηση της πλήρους απασχόλησης, την πάταξη της εισφοροδιαφυγής, τη μείωση της ανεργίας και την καταπολέμηση των υπαρχουσών στρεβλώσεων. Υποχρέωση της Πολιτείας είναι να διασφαλίζει ένα Ασφαλιστικό, που να εμπνέει εμπιστοσύνη και ασφάλεια στους πολίτες, να διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, να ενδυναμώνει την κοινωνική προστασία και να εγγυάται την αλληλεγγύη των γενεών».