Η σχέση καθενός από εμάς με τον ιατρικό κόσμο καθορίζεται πολύ περισσότερο από βιωματικές εμπειρίες παρά από τη δημόσια εικόνα του κλάδου. Προσωπικά έχω τις καλύτερες των εντυπώσεων και τον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό εμπιστοσύνης στους γιατρούς, τους οποίους εξ ορισμού θεωρώ άριστους επιστήμονες και καλούς ανθρώπους. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου!
Όμως πόσο πραγματική είναι η δική μου εικόνα με δεδομένο ότι είμαι αδελφή γιατρού; Πόσες φορές έχω νοιώσει την ανησυχία, την αγωνία, τον πανικό του αρρώστου ή του συγγενούς που...... αναζητά το βλέμμα του γιατρού που δεν έρχεται να ενημερώσει ή του γιατρού που μιλά απότομα, που ζητά φακελάκι ή που ασκεί το λειτούργημά του ανάλγητα; Με αυτήν την αφετηρία, λοιπόν, του ανθρώπου που είναι θετικά διακείμενος προς τον ιατρικό κόσμο και που γνωρίζει καλά και την πίεση και την ευθύνη και το ψυχικό βάρος που επωμίζονται οι γιατροί, δηλώνω ότι έμεινα κυριολεκτικά εμβρόντητη από τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε χθες η συνδικαλιστική ηγεσία τους.
Οι γιατροί
Δεν θα υπεισέλθω στην ουσία του νομοσχεδίου Λοβέρδου, ούτε στο αν βάζει τάξη ή διαλύει το σύστημα πρωτοβάθμιας υγείας. Θα δεχθώ, υποθετικά, ότι οι γιατροί του ΙΚΑ σε γενικές γραμμές έχουν δίκιο (δεν μπορεί να έχουν σε όλα δίκιο, διότι η ταλαιπωρία των ασφαλισμένων ασθενών με το υφιστάμενο σύστημα τους διαψεύδει) και ότι πρέπει να γίνουν σημαντικές αλλαγές στο νομοσχέδιο. Να δεχθώ επίσης ότι, παρά τον χαρακτήρα του λειτουργήματος που ασκούν, η απεργία και η λειτουργία με προσωπικό ασφαλείας είναι ο μόνος μοχλός πίεσης που έχουν, παρόλο που θα μπορούσαν να πιέζουν μόνο με τη συμβολική κατάληψη του υπουργείου και όχι με την ομηρία των ασθενών. Να δεχθώ, τέλος, ότι ο όρος που έθεσαν, να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για να προσέλθουν στον διάλογο, δεν υπαγορεύτηκε από μια μαξιμαλιστική, σκληρή και επιπόλαιη απόφαση της στιγμής αλλά από μια καλά μελετημένη μετριοπαθή τακτική.
Αλλά να δεχθώ ότι άνθρωποι που έδωσαν τον όρκο του Ιπποκράτη, που πέρασαν 10-12 χρόνια της ζωής τους σπουδάζοντας, που καταλαμβάνουν μαζί με τους δασκάλους και τους δικαστές την κορυφή της πυραμίδας των λειτουργημάτων σε σχέση με τον άνθρωπο αντιδρούν όπως οι φορτηγατζήδες που πυροβολούσαν κι έσπαζαν παρμπρίζ των “απεργοσπαστών” συναδέλφων τους πάει πολύ... Η απειλή κυρώσεων σε γιατρούς που θα τολμήσουν να εξετάσουν ή να συνταγογραφήσουν ασφαλισμένους του ΙΚΑ είναι μια θλιβερή έκφανση συνδικαλιστικού αυταρχισμού. Η θλιβερότερη που θα μπορούσε να προκύψει μέσα από διεργασίες, στις οποίες προφανώς πρυτάνευσαν άλλες λογικές και άλλες σκοπιμότητες.
Το υπουργείο
Ασφαλώς οι χειρισμοί του υπουργού Υγείας δεν είναι σωστοί για έναν απλό λόγο: Αφού επί ένα χρόνο η κυβέρνηση στον τομέα της υγείας έσκαβε μια ωραία μεγάλη τρύπα στο νερό, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι τα δισεκατομμύρια που σπαταλώνται παραμένουν στα ίδια επίπεδα με εκείνα του 2009, του 2008 κτλ. Στον ανασχηματισμό η καυτή πατάτα δόθηκε στον Α. Λοβέρδο, με την εντολή για ριζική αλλαγή εδώ και τώρα, καθώς η τρόικα δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το αποτέλεσμα. Ο χρόνος επεξεργασίας του νομοσχεδίου ήταν ελάχιστος και φυσικά ούτε λόγος για ουσιαστικές διαβουλεύσεις και εξαντλητικό διάλογο.
Από εκεί και πέρα, όμως, ο υπουργός εμφανίστηκε δημόσια εξαιρετικά επιθετικός, θέλοντας εξαρχής να δώσει το μήνυμα στην απέναντι πλευρά. Η οποία με τη σειρά της σήκωσε το γάντι και αντέδρασε δυναμικότερα και σκληρότερα του αναμενόμενου. Σε αυτό το σημείο, και με ασπίδα τους ασθενείς ασφαλισμένους, άρχισε το πιο σκληρό πόκερ. Να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για να έλθουμε στον διάλογο, είναι η θέση των γιατρών, θέση πολιτικά μη ρεαλιστική. Παρ’ όλα αυτά, έτσι αποφάσισαν, έτσι τοποθετήθηκαν. Η ντρίμπλα του υπουργού να δώσει διέξοδο στην κοινωνική πίεση μέσω άλλων γιατρών, άλλων ταμείων κτλ. πυροδότησε νέες αντιδράσεις των απεργών, καθώς ερμηνεύτηκε σαν κακόπιστη κίνηση από την πλευρά του.
Αλλά πώς ερμηνεύεται από την πλευρά των πολιτών; Μήπως σαν μια λογική κίνηση εξυπηρέτησης των ταλαίπωρων ασφαλισμένων που πράγματι επείγονται για ένα ραντεβού; Μήπως σαν αποσυμπίεση της κρίσης προς όφελος των συνταξιούχων που κρατάνε τα βιβλιάρια στο χέρι και περιμένουν τη συνταγή του γιατρού; Και με ποιο ηθικό δικαίωμα γιατροί απειλούν συναδέλφους τους με κυρώσεις αν εξυπηρετήσουν ασθενή; Επειδή τους χαλάει το μπλόκο της απεργιακής τους κινητοποίησης;
Το γεγονός ότι εκατοντάδες ασφαλισμένοι έχουν ήδη πάει σε ιδιώτες γιατρούς και πλήρωσαν από την τσέπη τους τα φάρμακα ή τις εξετάσεις δεν το γνωρίζουν; Αν δεν το γνωρίζουν, ας πάνε στα ιδιωτικά θεραπευτήρια και τα ιδιωτικά κέντρα υγείας να το μάθουν. Τι είναι η άσκηση της ιατρικής; Δεν είναι πάνω και πέρα απ’ όλα υποχρέωση προς τον ασθενή, τον πάσχοντα; Είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται σαν μία ακόμη επαγγελματική δράση, με το συνδικάτο να λειτουργεί -όπως έλεγα και χθες- σαν να πιέζει τον επιχειρηματία εργοστασιάρχη και όχι τον κοσμάκη που υποφέρει; Από πότε οι συντεχνιακοί κανόνες υπερέχουν των όρκων ενός γιατρού;
Όμως πόσο πραγματική είναι η δική μου εικόνα με δεδομένο ότι είμαι αδελφή γιατρού; Πόσες φορές έχω νοιώσει την ανησυχία, την αγωνία, τον πανικό του αρρώστου ή του συγγενούς που...... αναζητά το βλέμμα του γιατρού που δεν έρχεται να ενημερώσει ή του γιατρού που μιλά απότομα, που ζητά φακελάκι ή που ασκεί το λειτούργημά του ανάλγητα; Με αυτήν την αφετηρία, λοιπόν, του ανθρώπου που είναι θετικά διακείμενος προς τον ιατρικό κόσμο και που γνωρίζει καλά και την πίεση και την ευθύνη και το ψυχικό βάρος που επωμίζονται οι γιατροί, δηλώνω ότι έμεινα κυριολεκτικά εμβρόντητη από τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε χθες η συνδικαλιστική ηγεσία τους.
Οι γιατροί
Δεν θα υπεισέλθω στην ουσία του νομοσχεδίου Λοβέρδου, ούτε στο αν βάζει τάξη ή διαλύει το σύστημα πρωτοβάθμιας υγείας. Θα δεχθώ, υποθετικά, ότι οι γιατροί του ΙΚΑ σε γενικές γραμμές έχουν δίκιο (δεν μπορεί να έχουν σε όλα δίκιο, διότι η ταλαιπωρία των ασφαλισμένων ασθενών με το υφιστάμενο σύστημα τους διαψεύδει) και ότι πρέπει να γίνουν σημαντικές αλλαγές στο νομοσχέδιο. Να δεχθώ επίσης ότι, παρά τον χαρακτήρα του λειτουργήματος που ασκούν, η απεργία και η λειτουργία με προσωπικό ασφαλείας είναι ο μόνος μοχλός πίεσης που έχουν, παρόλο που θα μπορούσαν να πιέζουν μόνο με τη συμβολική κατάληψη του υπουργείου και όχι με την ομηρία των ασθενών. Να δεχθώ, τέλος, ότι ο όρος που έθεσαν, να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για να προσέλθουν στον διάλογο, δεν υπαγορεύτηκε από μια μαξιμαλιστική, σκληρή και επιπόλαιη απόφαση της στιγμής αλλά από μια καλά μελετημένη μετριοπαθή τακτική.
Αλλά να δεχθώ ότι άνθρωποι που έδωσαν τον όρκο του Ιπποκράτη, που πέρασαν 10-12 χρόνια της ζωής τους σπουδάζοντας, που καταλαμβάνουν μαζί με τους δασκάλους και τους δικαστές την κορυφή της πυραμίδας των λειτουργημάτων σε σχέση με τον άνθρωπο αντιδρούν όπως οι φορτηγατζήδες που πυροβολούσαν κι έσπαζαν παρμπρίζ των “απεργοσπαστών” συναδέλφων τους πάει πολύ... Η απειλή κυρώσεων σε γιατρούς που θα τολμήσουν να εξετάσουν ή να συνταγογραφήσουν ασφαλισμένους του ΙΚΑ είναι μια θλιβερή έκφανση συνδικαλιστικού αυταρχισμού. Η θλιβερότερη που θα μπορούσε να προκύψει μέσα από διεργασίες, στις οποίες προφανώς πρυτάνευσαν άλλες λογικές και άλλες σκοπιμότητες.
Το υπουργείο
Ασφαλώς οι χειρισμοί του υπουργού Υγείας δεν είναι σωστοί για έναν απλό λόγο: Αφού επί ένα χρόνο η κυβέρνηση στον τομέα της υγείας έσκαβε μια ωραία μεγάλη τρύπα στο νερό, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι τα δισεκατομμύρια που σπαταλώνται παραμένουν στα ίδια επίπεδα με εκείνα του 2009, του 2008 κτλ. Στον ανασχηματισμό η καυτή πατάτα δόθηκε στον Α. Λοβέρδο, με την εντολή για ριζική αλλαγή εδώ και τώρα, καθώς η τρόικα δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το αποτέλεσμα. Ο χρόνος επεξεργασίας του νομοσχεδίου ήταν ελάχιστος και φυσικά ούτε λόγος για ουσιαστικές διαβουλεύσεις και εξαντλητικό διάλογο.
Από εκεί και πέρα, όμως, ο υπουργός εμφανίστηκε δημόσια εξαιρετικά επιθετικός, θέλοντας εξαρχής να δώσει το μήνυμα στην απέναντι πλευρά. Η οποία με τη σειρά της σήκωσε το γάντι και αντέδρασε δυναμικότερα και σκληρότερα του αναμενόμενου. Σε αυτό το σημείο, και με ασπίδα τους ασθενείς ασφαλισμένους, άρχισε το πιο σκληρό πόκερ. Να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για να έλθουμε στον διάλογο, είναι η θέση των γιατρών, θέση πολιτικά μη ρεαλιστική. Παρ’ όλα αυτά, έτσι αποφάσισαν, έτσι τοποθετήθηκαν. Η ντρίμπλα του υπουργού να δώσει διέξοδο στην κοινωνική πίεση μέσω άλλων γιατρών, άλλων ταμείων κτλ. πυροδότησε νέες αντιδράσεις των απεργών, καθώς ερμηνεύτηκε σαν κακόπιστη κίνηση από την πλευρά του.
Αλλά πώς ερμηνεύεται από την πλευρά των πολιτών; Μήπως σαν μια λογική κίνηση εξυπηρέτησης των ταλαίπωρων ασφαλισμένων που πράγματι επείγονται για ένα ραντεβού; Μήπως σαν αποσυμπίεση της κρίσης προς όφελος των συνταξιούχων που κρατάνε τα βιβλιάρια στο χέρι και περιμένουν τη συνταγή του γιατρού; Και με ποιο ηθικό δικαίωμα γιατροί απειλούν συναδέλφους τους με κυρώσεις αν εξυπηρετήσουν ασθενή; Επειδή τους χαλάει το μπλόκο της απεργιακής τους κινητοποίησης;
Το γεγονός ότι εκατοντάδες ασφαλισμένοι έχουν ήδη πάει σε ιδιώτες γιατρούς και πλήρωσαν από την τσέπη τους τα φάρμακα ή τις εξετάσεις δεν το γνωρίζουν; Αν δεν το γνωρίζουν, ας πάνε στα ιδιωτικά θεραπευτήρια και τα ιδιωτικά κέντρα υγείας να το μάθουν. Τι είναι η άσκηση της ιατρικής; Δεν είναι πάνω και πέρα απ’ όλα υποχρέωση προς τον ασθενή, τον πάσχοντα; Είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται σαν μία ακόμη επαγγελματική δράση, με το συνδικάτο να λειτουργεί -όπως έλεγα και χθες- σαν να πιέζει τον επιχειρηματία εργοστασιάρχη και όχι τον κοσμάκη που υποφέρει; Από πότε οι συντεχνιακοί κανόνες υπερέχουν των όρκων ενός γιατρού;
- Αυτό που έγινε χθες είναι έξω από κάθε ηθικό κανόνα και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Απειλές για κυρώσεις από συλλόγους που δεν σέβονται την πεμπτουσία του λειτουργήματός τους είναι ύβρις -με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου- και αμαυρώνουν το σύνολο του ιατρικού κόσμου.
- ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου