Οι κιβδηλοποιοί

Του Σεραφείμ Γ. Κωνσταντίνου*

Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία

Είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη

Μίλαν Κούντερα

Τούτη την χρονιά πραγματικά συνέβησαν στον τόπο μας γεγονότα που μόνο η ανατρεπτική φαντασία της σουρεαλιστικής συνείδησης θα μπορούσε να σκεφτεί και να αποτυπώσει, αποδομώντας  βεβαιότητες και ευνουχίζοντας ελπίδες. Μια, κατά δήλωσιν, σοσιαλιστική κυβέρνηση ανέλαβε να  «σώσει τον τόπο από την άβυσσο της χρεοκοπίας». Και μέσα στη γενική αναστάτωση έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο «Μνημόνιο»  ως εντολοδόχος της ελπίδας, να μετατρέψει την καμένη γη σε ανθηρό λιβάδι της ευτυχίας. Παρακολουθούμε λοιπόν εδώ και μήνες «δικαιώματα», να καταρρέουν σαν πύργοι στην άμμο, να ποδοπατούνται προνόμια και να αίρονται βεβαιότητες, που συντεχνίες και ομάδες είχαν στηρίξει τόσο στις ικανότητες τους, όσο και  στην κοινωνική τους επιρροή και τις πελατειακές τους διαπλοκές.

Στη διάρκεια της προσπάθειας που κατέβαλε η κυβερνώσα τάξη να πείσει για την αναγκαιότητα αυτής της επιλογής, κατά συνήθη πρακτική, επιστρατεύτηκε μια παλιά δοκιμασμένη μέθοδος που γνώριζε καλά ο Γκαίμπελς, και  όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα σταλινικού.........
και μη τύπου, την επινόηση των εχθρών του λαού. Το ξεχώρισμα, δηλαδή,  και φυσικά τη μεθοδική, δια των φιλικών προς αυτήν μέσων μαζικής παραπληροφόρησης, σπίλωση επαγγελματικών ομάδων ή κοινωνικών στρωμάτων τα οποία «απολάμβαναν σκανδαλωδώς δαψιλείς» διευκολύνσεις κάθε τύπου, από φορολογική ασυλία μέχρι μισθολογική εύνοια η οποία «αποτελούσε πρόκληση για το κοινό αίσθημα και τον απλό πολίτη». Έτσι στο στόχαστρο μπήκαν τα εύκολα θύματα, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι οποίοι, όπως αποφαίνονταν οι κρετίνοι φωστήρες των καναλιών, ήταν «υπερβολικά πολλοί και άχρηστοι», την ίδια στιγμή που στην «πολιτισμένη Εσπερία», στην Ευρώπη, αυτή η λαομίσητη τάξη, το σύμβολο της γραφειοκρατίας και της οπισθοδρόμησης του τόπου, αποτελούσε το ένα τρίτο του αριθμού των υπαλλήλων της δικής μας χώρας.  Προσφάτως η κυβερνώσα ομήγυρις, πολιτικών και δημοσιογράφων κατήγαγε και ετέραν νίκην, καθώς από κοινού «απελευθέρωσαν» το επάγγελμα των μεταφορέων, εξαιτίας του οποίου «στέναζε» η χώρα και υφίστατο στρεβλώσεις ο «υγιής»  ανταγωνισμός. Με άλλα λόγια ετούτη εδώ η κυβέρνηση δια των νομίμων της παπαγαλακίων, ανακάλυψε όψιμα ότι η καταστροφή οφειλόταν σε μια μόνιμη διαστροφή των πιο αυτονόητων βεβαιοτήτων της ιστορίας.

Η αλήθεια βέβαια είναι αυτή, μόνο που μας τη λένε μισή. Δηλαδή στην Ελλάδα τα 35-40 χρόνια το αυτονόητο, ο κοινός νους είχε αποσταλεί εξορία, λες και συμβολικά πήρε τη θέση των συμπατριωτών μας που γύρισαν από τα ξερονήσια του μίσους. Το ζήτημα όμως είναι ότι αυτήν την εξωφρενική διαστρέβλωση του αυτονόητου την προέταξε ως πολιτική επιλογή ο πολιτικός κόσμος, μεγάλο μέρος του οποίου σήμερα εντός της κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης βεβαίως, κόπτεται και οδύρεται για την κατάντια της χώρας και μιλάει για «επανάσταση του αυτονόητου».

Αυτή η διαπίστωση ακουμπάει την ύπαρξή της σε μια σειρά διαπιστώσεις που επιβεβαιώνονται τραγικά από την πραγματικότητα:

Ισχυρίζονται ότι η κρίση προκλήθηκε από τις εξωφρενικές απαιτήσεις ενός αδηφάγου κράτους που εξέτρεφε αργόμισθους κηφήνες, μόνο που δεν μας είπαν ότι αυτό το βραδυκίνητο τέρας  το δημιούργησαν  οι ίδιοι πολιτικοί, όπως ο πολύς κ. Πάγκαλος, ο οποίος συμμετείχε σε όλα σχεδόν τα κυβερνητικά σχήματα με όλους τους πασοκικούς πρωθυπουργούς και μάλιστα σε περίοπτες θέσεις. Με το «πιστόλι» των διορισμών, την πελατειακή διαπλοκή και τα μίσθαρνα κομματικά ανδρείκελα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, ψηφοθηρούσαν αναίσχυντα, μετατρέποντας  με τις αθρόες προσλήψεις την «Ολυμπιακή Αεροπορία», τον ΟΣΕ, τα ασφαλιστικά ταμεία, το ΙΚΑ και πλήθος δημοσίων φορέων και οργανισμών, ων ουκ έστιν αριθμός,  από κερδοφόρες εταιρείες σε  προβληματικές επιχειρήσεις που τελικά αφανίστηκαν ή τείνουν να αφανιστούν.

Διατείνονται ανερυθρίαστα ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «άχρηστοι» και διεφθαρμένοι, ξεχνούν όμως ότι οι ίδιοι άνθρωποι καταρράκωσαν κάθε ίχνος αξιοκρατίας με τα ελεγχόμενα υπηρεσιακά συμβούλια και την αμνήστευση των επίορκων υπαλλήλων τους οποίους ανέχονταν συστηματικά και πριμοδοτούσαν προκλητικότατα με θέσεις και αξιώματα. Τους κανόνες στη δημόσια διοίκηση τους θέτει η πολιτική ηγεσία και, ως τέτοια, ανέχτηκε για πολλά χρόνια να ανταμείβει την απάτη ισάξια με την τιμιότητα, να βαφτίζει, με απύθμενο λαϊκισμό, την ισοπέδωση ισότητα,  χάριν της κομματικής εξυπηρέτησης  και της στελέχωσης του επάρατου κομματικού και κυβερνητικού μηχανισμού με κομματικούς λακέδες, ανάξιους στην πλειοψηφία τους να διοικήσουν ακόμα και τον κήπο της οικίας τους.

Διεκτραγωδούν καθημερινά την ολέθρια πολιτική που ακολουθήθηκε στο δημόσιο τομέα, στην κατασπατάληση των κοινοτικών πόρων, στις μίζες  στα εξοπλιστικά προγράμματα και επιρρίπτουν ευθύνες σε όλους εκτός των εαυτών τους, που είναι και οι πραγματικά υπεύθυνοι.  Αντιθέτως στρέφουν την μια κοινωνική τάξη εναντίον της άλλης, δείχνοντας με το δάκτυλο προνομιούχους τους οποίους οι ίδιοι  ανέδειξαν, εξέθρεψαν και ωφελήθηκαν δι΄ αυτών με ποικίλους τρόπους.

Οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της καταστροφής συμβαίνει, με σουρεαλιστική σατανική σύμπτωση-δεν το νομίζω- να είναι και οι αυτόκλητοι σωτήρες που απαξιώνουν  με πρωτοφανή αναίδεια ανθρώπους οι οποίοι οργάνωσαν την ζωή τους πάνω στα σχέδια μιας πολιτείας οργανωμένης με την δικής τους έμπνευσης πολιτική ή απολιτική. Διόγκωσαν το κράτος, γιατί η ανικανότητά τους έφτανε μόνο ως εκεί, να εκμαυλίζει συνειδήσεις και μέσω ισορροπιών τρόμου να παραμένει γαντζωμένη στην εξουσία. Για αναπτυξιακή πολιτική ούτε κουβέντα. Παρασιτική οικονομία που στηρίχθηκε για χρόνια στο μπετόν και τη ρεμούλα που κατάφερε να χτίσει, θάλασσες, βουνά και αρχαιολογικούς χώρους ακόμα.

Όταν όμως ήρθε η ώρα της κρίσης οι μέντορες της διαφθοράς επιβαίνουν της εξουσίας και με το «σπαθί» της κάθαρσης απειλούν εκείνους που εξέθρεψαν και ευνόησαν για χρόνια. Ανέξοδα και εκ του ασφαλούς ομολογούν  την καταστροφή, δηλαδή αποδέχονται την πλήρη ενοχή τους. Ο πρωθυπουργός προφητεύει άκων, λέγοντας πώς κάνει την «επανάσταση του αυτονόητου», γιατί αυτή η θρυαλλίδα που θα την ανάψει πλησιάζει και θα ξεθεμελιώσει και αυτόν και όλο το σινάφι του που ξεπουλάει ξεδιάντροπα τη χώρα και δοκιμάζει το λαό της.

Όταν ομολογείς μια καταστροφή της οποίας είσαι δημιουργός και υπαίτιος, απλώς παραδέχεσαι την ενοχή σου ή απλούστερα την συνενοχή σου. Οι ένοχοι όμως δικάζονται και λογοδοτούν. Και η Ισλανδία έδειξε το δρόμο… Είναι καιρός «η επανάσταση του αυτονόητου» να κάνει το αυτονόητο: να στείλει στη φυλακή τους ενόχους… Τι πιο αυτονόητο; 

*Ο Σεραφείμ Γ. Κωνσταντίνου είναι φιλόλογος

e-parembasis.blogspot.com