Πρόεδρε, τα λόγια σου με συγκίνησαν πάρα πολύ. Το μήνυμα, το οποίο εξέπεμψες από εδώ, από τα ιστορικά Αμπελάκια, μια κοινότητα η οποία έθρεψε γενεές και γενεές Ελλήνων, με την ιστορία της και το παράδειγμά της, ιστορία που τη μάθαμε από μικρά παιδιά στο σχολείο, από τους δασκάλους μας, μέχρι και τελευταία από ένα δάσκαλο δικό σας -γέννημα θρέμμα δικό σας- της δημοσιογραφίας, τον Αντώνη Καρκαγιάννη, που πρόσφατα χάσαμε.
Το παράδειγμα, το οποίο έδωσες είναι ο καθένας να κάνει αυτό που του πρέπει, με εμπιστοσύνη στο διπλανό του, με δύναμη ψυχής, με ανταγωνιστικότητα, με πάθος, με συνείδηση όρθια.
Και είπες και τα λόγια του Γκαίτε. Αυτό το μήνυμα που είπες, ο ίδιος το έλεγε ως εξής: “Ο καθένας ας καλλιεργήσει τον κήπο του”. Και ο πιο ωραίος κήπος, είναι ο κήπος που ζητάει τη βοήθεια όλων μας για να ανθίσει η πατρίδα.
Και ξέρετε όλοι ότι σήμερα περνάμε, ως λαός, μια πολύ δύσκολη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας. Ίσως μια από τις πιο δύσκολες τα τελευταία 50 χρόνια, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Όλες οι σταθερές, οι βεβαιότητες τις οποίες είχαμε μάθει, γενεές και γενεές, αρχίζουν και χάνονται και, δυστυχώς, δημιουργείται μία ζοφερή απαισιοδοξία. Είναι αυτό το οποίο έχουμε ονομάσει ‘’εθνική κατάθλιψη’’.
Το αύριο έχει αρχίσει και προβάλλει απειλητικό. Τα νέα τα παιδιά, όπως αυτά της ΟΝΝΕΔ, που είναι το δικό μας το καμάρι, έχουν αρχίσει να αγωνιούν και να σκέφτονται.
Αυτή η μάχη απελπισίας και ελπίδας, είναι η μάχη που σήμερα γίνεται, κυρίως, στις καρδιές των νέων ανθρώπων. Σε όλη την Ελλάδα, εμείς οι Έλληνες -ίσως οι πιο αισιόδοξοι πολίτες του κόσμου από τη φύση μας- ξαφνικά έχουμε αντιμετωπίσει το αίσθημα του φόβου. Φοβάται ο κόσμος για το χρήμα που λιγοστεύει, για τις τιμές που ανεβαίνουν, για τις δόσεις που άρχισαν να καθυστερούν. Φοβούνται για τη δουλειά τους, για το σπίτι τους, για το αν θα μείνουν τα παιδιά τους στον τόπο τους.
Πριν λίγους μήνες, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να κάνει στον πολιτικό κόσμο έναν εκβιασμό συνενοχής: να ψηφίσουμε όλοι το Μνημόνιο. Μερικοί υπέκυψαν. Άλλοι αρνηθήκαμε. Γιατί εμείς θέλουμε να υπάρχει δικαίωμα στο όνειρο, στην ελπίδα και στις κοινωνικές δυνάμεις του τόπου.
Δεν δεχόμαστε αυτό που έχει αρχίσει και γίνεται. Δηλαδή, σιγά-σιγά να κυριαρχεί η αίσθηση της αυτοπαραίτησης, της μοιρολατρίας.
Τρίτοι αποφασίζουν, διατάζουν. Και εμείς εκτελούμε.
Υπάρχει διέξοδος από αυτή την παρακμή;
Μπορούμε ως κοινωνία να ανασυνταχθούμε και να οικοδομήσουμε κάτι καινούργιο;
Μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας, να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, στις δυνάμεις μας; Ο καθένας να μπορέσει να καλλιεργήσει τον κήπο του;
Μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα των “κακών μαθητών” της Ευρώπης;
Τους έχουν βάλει υπό επιτήρηση.
Εμείς, λοιπόν, ναι, λέμε ότι μπορούμε. Και φωνή μας είναι η φωνή αυτών των νέων παιδιών. Μπορούμε.
Ας κάνουμε, λοιπόν, και πάλι αυτό που έχουμε μάθει ως λαός να κάνουμε στα δύσκολα. Να ανατρέξουμε στο παρελθόν μας. Να διδαχθούμε από την ιστορία μας. Να ανασύρουμε από την ιστορική μας μνήμη τόπους, τρόπους, ιδέες. Να αναζητήσουμε αυτά τα μονοπάτια της επιτυχίας, που τα διαβήκαμε στο παρελθόν και να αφήσουμε το παρελθόν να φωτίσει το μέλλον.
Εδώ, λοιπόν, στα ιστορικά Αμπελάκια, σε εποχές σκοτεινές, σε χρόνια δίσεκτα, μέσα στην Τουρκοκρατία, ο ακμαίος Ελληνισμός είχε βρει τον τρόπο του να ξεφύγει από την παρακμή και τη μιζέρια. Όταν οι Αμπελακιώτες αντιμετώπιζαν πρόβλημα, τότε, με τις παραγωγικές τους δραστηριότητες στράφηκαν στο βάψιμο των βαμβακονημάτων. Το 1780, αν δεν κάνω λάθος, Πρόεδρε, δημιουργήθηκε ο κοινός συνεταιρισμός και η αδελφότητα, που την ονομάσατε, τότε, “συντροφιά των Αμπελωκίων”. Συντροφιά, αίσθηση εμπιστοσύνης, κουράγιο ο ένας στον άλλον στα δύσκολα. Αυτό διδάσκεται σήμερα, ως ο πρώτος Αγροτικός Συνεταιρισμός στον κόσμο, στη σύγχρονη ιστορία. Και γέννησε -όπως είπες, Πρόεδρε- πράγματι μια μεγάλη περίοδο άνθισης, ο Συνεταιρισμός, οικονομικής ευμάρειας για 31 χρόνια. Είχε 6.000 μέλη, 4.000 από εδώ και άλλα 2.000 από 22 μικρότερα χωριά της περιοχής.
Τα μέλη αυτής της εταιρίας αποτελούνταν από κεφαλαιούχους, γαιοκτήμονες, εργάτες, τεχνίτες. Και από εκεί που ήταν ένα απομονωμένο χωριό, έγιναν μια εντυπωσιακά ξακουστή βιομηχανική πόλη. Από το 1782 μέχρι το 1803, από 1.300 άτομα, που ζούσαν εδώ, έγιναν 6.000. Και τα προϊόντα εξάγονταν παντού, με υποκαταστήματα –όπως είπε ο Πρόεδρος- σε μεγάλα κέντρα της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην Πόλη και τη Σμύρνη, αλλά και σε περιοχές της Ευρώπης: Οδησσό, Πετρούπολη, Τεργέστη, Λειψία, Δρέσδη, Λιόν στη Γαλλία, Ρουέν, Αμβούργο, Άμστερνταμ, Λονδίνο, παντού. Ακόμα και οι Αυστροουγγρικές στρατιωτικές στολές γινόντουσαν με νήμα από τα Αμπελάκια.
Τι μας διδάσκει, λοιπόν, αυτή η περίπτωση;
Πρώτον, ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες μπορούμε, ως λαός, να βρούμε λύσεις τολμηρές, πρωτότυπες, καταλυτικές.
Δεύτερον, ότι προϋπόθεση επιτυχίας αποτελεί η κοινή προσπάθεια, το κοινό όραμα, η εμπιστοσύνη με την οποία στηρίζει ο ένας τον άλλον. Αλλά, βέβαια, αυτή με τη σειρά της προϋποθέτει να υπάρχει κοινωνική Δικαιοσύνη και δίκαιη κατανομή του πλούτου.
Τρίτον, ότι χρειαζόμαστε την εξωστρέφεια, ότι καταλαβαίνουμε τις ανάγκες των Διεθνών Αγορών. Ότι σπεύδουμε με ποιότητα να καλύψουμε τα προϊόντα μας, όπως εκείνα τα προϊόντα τα δικά σας, εδώ, τα παλιά.
Για να υπάρχει, τι; Για να υπάρχει αξιοπιστία στις συναλλαγές μας.
Αλλά ο κοινοτισμός -πρέπει να ξέρετε- ότι έχει βαθιές ρίζες σε εποχές μακρινές, σε όλο τον Ελλαδικό χώρο. Ήταν αυτός που στήριξε τοπικές κοινωνίες, που διατήρησε τη συνείδηση όρθια, τον Πολιτισμό, σε πολλές περιοχές.
Και αν τις τελευταίες δεκαετίες, το μοντέλο ανάπτυξης της Μεταπολίτευσης -αυτό το μοντέλο απέτυχε και πρέπει να αλλάξει- αν αυτό το μοντέλο νόθευσε πολλές από τις παρακαταθήκες που αφήνουν πίσω τους περιοχές σαν τα Αμπελάκια και αν αυτός ο λαϊκισμός, ο δημαγωγικός, οδήγησε δυστυχώς το ίδιο το συνεταιριστικό κίνημα σε τεράστιες στρεβλώσεις, εναπόκειται σε εμάς να ξαναβρούμε το νήμα, καθώς πρόσφατα κόπηκε.
Όχι, δεν είναι εύκολο. Η προσπάθεια πρέπει να είναι μεγάλη. Άλλωστε, υπάρχει εύκολος, φιλόδοξος στόχος;
Πως θα δημιουργηθεί μια καινούργια, πραγματικά, νέα παραγωγική βάση;
Πως θα ξεφύγουμε από αυτό το παρασιτικό μοντέλο των δανείων, των ελλειμμάτων, της υπερκατανάλωσης;
Πως θα γίνουμε ανταγωνιστικοί στην Ευρώπη, όχι επαίτες και παρίες;
Πως θα υπερασπιστούμε με σθένος τα δίκαιά μας στη Διεθνή Κοινότητα; Τα δίκαια του τόπου μας, για να μας λαμβάνουν υπόψη;
Στη γη αυτή, της Θεσσαλίας, που γέννησε έναν Ρήγα Φεραίο, τα ερωτήματα αυτά παίρνουν μια άλλη διάσταση. Ακόμα και του Φεραίου, του φλογερού Επαναστάτη, που προετοίμασε την Εθνική Παλιγγενεσία, το μήνυμα ήταν πλατύ. Έβλεπε ένα ελπιδοφόρο αύριο στη Βαλκανική ενδοχώρα. Έβλεπε τη δυναμική της συνεργασίας του τόπου μας με την περιοχή αυτή. Και, βέβαια, προσέβλεπε σε μια ελεύθερη δημοκρατική Ευρώπη.
Για να πετύχουμε, λοιπόν, αυτό το καινούργιο μοντέλο ανάπτυξης, με δυο στοιχεία αυτονόητα παντού αλλού, αλλά «απαγορευμένες λέξεις», τις τελευταίες δεκαετίες, στην Ελλάδα: Ανταγωνιστικότητα και διάχυση ευκαιριών.
-Διάχυση ευκαιριών προς τα κάτω, προς όλον τον κόσμο.
-Ανταγωνιστικότητα για να κερδίζουμε τις Διεθνείς Αγορές και διάχυση ευκαιριών, εισοδήματος, πλούτου, ώστε να συμμετέχουν όλοι, όλες οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου.
Να μην τσακωνόμαστε πια για να μοιράζουμε δανεικά, όπως κάναμε τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά να συνεργαζόμαστε, για να αυξήσουμε τον εθνικό πλούτο, στον οποίο όλοι θα μετέχουμε. Αλλά, πριν από όλα, χρειάζεται μια νέα αντίληψη εργατικότητας, αγάπη για τον τόπο, συνεργασία, αλληλεγγύη μεταξύ μας. Άλλη, δηλαδή, νοοτροπία για τη ζωή και για την πατρίδα. Γιατί -μην κάνετε λάθος- η Ελληνική κοινωνία έχει τεράστια αποθέματα ικανών ανθρώπων, που το αποδεικνύουν δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας, που διαπρέπουν στις πιο απαιτητικές αγορές του κόσμου.
Οι δημιουργικές δυνάμεις της Ελλάδας πρέπει να μείνουν εδώ. Πρέπει να επιστρέψουν εδώ, αν είναι έξω. Και αυτή είναι ύψιστη προτεραιότητα και πρέπει να σταματήσουμε αυτή την καινούργια τάση φυγής της νεολαίας προς τη Δύση, που έχει, ήδη, αρχίσει. Να αναστείλουμε, δηλαδή, τι; Τη μεταναστευτική ροή των παιδιών μας. Να τη μετατρέψουμε σε ένα ποτάμι, που θα ξαναχυθεί μέσα στην Ελλάδα, που θα κάνει ξανά εύφορη αυτή την έρημο, που θα ξαναδώσει ζωή στα χωριά που ερήμωσαν, στα χωριά που χερσώνουν, στις πόλεις που εγκαταλείπονται.
Η λύση που προτείνουμε, εμείς στη Νέα Δημοκρατία, σήμερα, δεν περιορίζεται σε μια λογική φοροεισπρακτική και μόνο –όπως είναι αυτή του Μνημονίου- που βυθίζει την Αγορά στα λουκέτα, την ανεργία, σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης, στα αδιέξοδα, τα οποία τα βλέπουμε μπροστά μας κάθε μέρα να μεγαλώνουν.
Ο δικός μας ο λόγος δεν μεγαλοπιάνεται με μεγαλομανίες περί “παγκόσμιας διακυβέρνησης” και με τετριμμένα συνθήματα για τον 4ο δρόμο του Σοσιαλισμού στο πουθενά. Ό πως είχε αποδειχθεί ο τρίτος δρόμος, πριν από δέκα χρόνια. Που σήμερα δεν θυμάται κανένας, ούτε και θέλει να θυμάται κανένας.
Δεν υποσχόμαστε εμείς επίγειους παραδείσους, χωρίς θυσίες δρόμους, ούτε επιστροφή στον παρασιτισμό των προηγούμενων ετών.
Δεν παραπλανώ κανέναν με ανεδαφικές ουτοπίες, που πληρώνονται τελικά στην πράξη πανάκριβα από την ίδια την κοινωνία, όπως εκείνο το “λεφτά υπάρχουν”.
Εμείς μιλάμε συγκεκριμένα για την Ελλάδα, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Προτείνουμε συγκεκριμένες, χειροπιαστές λύσεις για την έξοδο από την κρίση για ανάπτυξη και ευημερία. Και πάνω απ’ όλα με το να φύγει αυτή η ασφυξία που υπάρχει σήμερα, κυρίως στον αγρότη και στη μεσαία τάξη.
Η πρότασή μας στηρίζεται σε ιδιαιτερότητες εθνικές, τις δικές μας παραδόσεις, τα δικά μας πλεονεκτήματα. Και ζητούμε τη συστράτευση του κόσμου πίσω από αυτή τη λύση.
Δεν θεωρώ “μονόδρομο” το να σου υποδεικνύουν οι ξένοι πως θα μας σώσουν, το πώς θα μας κυβερνήσουν οι δανειστές.
Θέλουμε να ξαναπιστέψει –και το λέω εδώ απ’ τα Αμπελάκια- ο Έλληνας στον εαυτό του. Να ξαναστήσουμε τη χώρα στα πόδια της. Να βγούμε, με τον τρόπο που έχουμε προτείνει, το συγκεκριμένο, λογικά, σταθερά από τις δεσμεύσεις του Μνημονίου. Και να ξαναπάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.
Θέλουμε εξυγίανση του κράτους, της οικονομίας, να μειώσουμε δραστικά τα χρέη. Αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα και πάλι ανταγωνιστική. Πρωτοπόρο και παράδειγμα προς μίμηση. Όχι ένα ταπεινωμένο επαίτη δανεικών.
Αυτή την Ελλάδα ξέρουμε. Πως την αξίζουμε και πιστεύουμε ότι την μπορούμε.
Τώρα εδώ, σήμερα, από αυτή την ακτινοβολία που σου δίνει εδώ η περιοχή στα Αμπελάκια, το ξέρουμε ότι μπορούμε. Είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε.
Τα Αμπελάκια είναι πηγή έμπνευσης και οδηγός. Και ταυτόχρονα πηγαίνει και πιο βαθιά στις συνειδήσεις, όχι μόνο του Νεοδημοκράτη, αλλά του κάθε Έλληνα που θέλει κάτι τα αφτιά του να ακούσει.
Εμείς του λέμε, σ’ αυτή τη μάχη μεταξύ ελπίδας και απελπισίας, μην πέσει στην απελπισία.
Εμείς του λέμε, μην νομίσει ότι, αν ξαναπάει μ’ εκείνους που άλλα του είπαν και άλλα έκαναν, ότι δεν θα υπάρξει συνέπεια.
Έχει τη δυνατότητα, στις εκλογές που έρχονται, να ρίξει το μήνυμα. Γιατί, αλίμονο. Εάν το μήνυμα είναι μία από τα ίδια, αντιλαμβάνεστε τι πρόκειται να ακολουθήσει και σε ασφυξία και σε λουκέτα και σε φόρους και σε ανεργία, αν το μήνυμα που εκείνοι θα πάρουν είναι ότι τα πήγαν και καλά από πάνω.
Γι’ αυτό το λόγο σας ζητώ από ‘δω: Όρθιοι αγώνα, δύναμη. Με τα Αμπελάκια έμπνευση. Φωτεινό σημείο της εθνικής ιστορίας. Φως καθοδηγητικό για όλους μας, για κάθε ελεύθερο και φιλελεύθερο λαό, για κάθε συνείδηση, που το βράδυ θα μπορεί, κάθε μέρα, να λέει ότι: “Ναι, τον καλλιεργώ τον κήπο μου, για το καλό όλου του τόπου, να ανθίσει”.
Να είστε καλά.
Ευχαριστώ πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου