Η ελληνική οικονομία βρίσκεται πλέον σε κομβικό σημείο. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης που ήδη εμφανίζουν σημάδια ανάκαμψης, η Ελλάδα παρουσιάζει τη βαθύτερη οικονομική ύφεση και σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς όπως ο Ο.Ο.Σ.Α., η ανεργία το 2011 θα συνεχίσει αυξητική πορεία καταγράφοντας ποσοστά που θα προσεγγίσουν το 14%.

Το βασικό συμπέρασμα, που μπορεί να εξαχθεί μισό χρόνο μετά το αναθεωρημένο Προγράμμα Σταθερότητας και τρεις μήνες μετά τη ψήφιση και την εφαρμογή του Μνημονίου είναι ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης διακρίνεται από δύο ταχύτητες. Από τη μία πλευρά η κυβέρνηση εφαρμόζει πιστά τις αλλαγές και τα μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα για τον περιορισμό του ελλείμματος, ενώ από την άλλη δείχνει διστακτικότητα στην υλοποίηση βασικών μεταρρυθμίσεων.

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι το υπουργείο Οικονομικών να δέχεται καταρχήν εύσημα από την τρόικα για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά ταυτόχρονα να λαμβάνει από τους ίδιους παράγοντες σήματα κινδύνου για την καθυστέρηση που έχει επιδείξει για τη διαφάνεια στις δαπάνες των νοσοκομείων και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τη διεύρυνση των ελλειμμάτων σε Ο.Σ.Ε. και συγκοινωνιακούς φορείς και βέβαια για την εκτίναξη του πληθωρισμού, που οφείλεται τόσο στις διαδοχικές αυξήσεις των φόρων όσο και στις συνεχιζόμενες στρεβλώσεις της αγοράς.

Το πρόβλημα είναι εμφανές και από την ανάλυση των στοιχείων του προϋπολογισμού για το πρώτο εξάμηνο του έτους. Το έλλειμμα παρουσιάζεται μειωμένο κατά 40% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2009, ωστόσο η αύξηση των εσόδων είναι περίπου μισή σε σχέση με το στόχο που έχει τεθεί από τον προϋπολογισμό.

Παράλληλα, η μείωση των δαπανών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, αλλά και στην άρνηση του Δημοσίου να καταβάλει προγραμματισμένες δαπάνες όπως είναι οι επιστροφές Φ.Π.Α. σε επιχειρήσεις ή την αδυναμία εθνικής συμμετοχής για την ενεργοποίηση του Ε.Σ.Π.Α.. Τα στοιχεία αυτά του προϋπολογισμού τονίζουν την ανάγκη αλλαγής πλεύσης στην δημοσιονομική και οικονομική πολιτική, με τον περιορισμό των σκληρών μέτρων, που αυξάνουν την ύφεση και παράλληλα την προώθηση άλλων μέτρων αναπτυξιακής πνοής με ισοδύναμο - ή και καλύτερο - δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Σε αντίθετη περίπτωση, τότε είναι βέβαιο ότι άμεσα το οικονομικό επιτελείο θα αναγκασθεί να προσφύγει σε νέα ακόμη πιο σκληρά δημοσιονομικά μέτρα.

Το ίδιο επαναλαμβάνεται και στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων, όπου η κυβέρνηση καθυστερεί να λάβει τις αναγκαίες αποφάσεις σε ζητήματα όπως το άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων, η ενίσχυση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, ο έλεγχος των τιμών από τον παραγωγό έως τον καταναλωτή.....

Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία η Νέα Δημοκρατία αναλαμβάνει ευθύνες και πρωτοβουλίες που υπερβαίνουν τα αυστηρά όρια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο πρόεδρος του κόμματος κ. Αντώνης Σαμαράς εξειδίκευσε τις προτάσεις του με σκοπό να πετύχουμε την έξοδο από το μνημόνιο σε 2 χρόνια μέσα την αντιμετώπιση του κυκλικού αλλά και διαρθρωτικού ελλείμματος. Προτάσσει την ανάπτυξη με έξυπνες λύσεις από τις αυξήσεις των φόρων, που αντί να λύνουν το πρόβλημα το ανακυκλώνουν. Η Ν.Δ. διαθέτει πλέον ρεαλιστικό εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση επιλέγοντας το δρόμο της εξυγίανσης μέσα από την ανάκαμψη και τη συνοχή. Επιλέγει στάση ευθύνης. “Βάζει πλάτη” εκεί που πραγματικά η οικονομία και η πορεία της χώρας απαιτεί συναίνεση και λέει όχι σε συνταγές που στραγγαλίζουν την οικονομία και την κοινωνία. Αντιθέτως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με μια νοοτροπία αντιαναπτυξιακή και αντιμεταρρυθμιστική όπως το έχει δείξει ως αντιπολίτευση με το "όχι σε όλα", τις δημαγωγικές υποσχέσεις κατέληξε στο "ναι σε όλα" τα μέτρα, δηλαδή στην πιο σκληρή λιτότητα της μεταπολίτευσης, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζει την οικονομία στην ύφεση και τον πληθωρισμό.
Ευθύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να επιμείνει στο πρόγραμμα μας και να το εξειδικεύσει σε όλους τους τομείς δράσης και τις περιφέρειες της χώρας. Η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί ούτε την έκταση, ούτε τις συνέπειες των δεσμεύσεων της έναντι των δανειστών και αντιμετωπίζει με αλαζονεία τις προτάσεις της Ν.Δ. για έξοδο το συντομότερο από το Μνημόνιο, αντί να τις αξιοποιεί. Οι πολίτες όμως αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι ο δρόμος στον οποίο έχουν εγκλωβιστεί δεν είναι μονόδρομος, ότι υπάρχει και άλλος τρόπος για να είναι η χώρα συνεπής στο στοίχημα της εξυγίανσης, της ανάκαμψης, της απόδοσης των θυσιών τους. Είναι καθήκον όλων μας να αντιληφθεί και η Ε.Ε. ότι πρέπει τάχιστα να αποφευχθεί ο κίνδυνος “Η επέμβαση επέτυχε, ο ασθενής απέθανε”.