Φίλες και φίλοι,
Ημέρα ενότητας, ευθύνης, συνείδησης και μνήμης σήμερα, και η ιδέα του Στάθη Παναγούλη για την επανέκδοση των κειμένων που έγραψε από τη φυλακή ο Αλέκος Παναγούλης - ποιημάτων κυρίως αλλά και πεζών – μας προσφέρει αυτά τα κείμενα που είναι κάτι παραπάνω, από λογοτεχνικό είδος.
Είναι κάτι παραπάνω από πολιτική υποθήκη.
Είναι κάτι παραπάνω από ανατομία μιας εποχής…
Είναι κατάθεση Ψυχής.
Μιας αδούλωτης Ψυχής, μέσα σε μια εποχή Τυραννίας.
Είναι η βίωση της Ελευθερίας μέσα στο μοναδικό χώρο που μπορούσε να υπάρξει τότε: Μέσα στο κελί ενός μελλοθάνατου Τυραννοκτόνου.
Ο Αλέκος Παναγούλης, αληθινός αγωνιστής. Αληθινός δημοκράτης. Κι αληθινά ελεύθερος άνθρωπος.
Πολλές φορές κατά την εξάχρονη δραματική «Οδύσσειά» του, από φυλακή σε φυλακή και από απεργία πείνας σε απεργία πείνας, από το Μπογιάτη στο ΚΕΣΑ, πίστεψε πολλές φορές, ότι ήλθε το τέλος του.
Κι ενώ άλλες φορές το προκαλούσε και το προσκαλούσε, άλλες φορές προσπαθούσε να κρατηθεί στη ζωή.
Κι αυτά τα σκαμπανεβάσματα - από τη βεβαιότητα και την ηρεμία του θανάτου που ένιωθε να μην αργεί, στην Ελπίδα της Σωτηρίας και στην Πίστη ότι ο Θάνατός του δεν θα πήγαινε χαμένος - καταγράφονται βήμα-βήμα.
Άλλοτε με συγκλονιστικό πάθος κι άλλοτε με εξ ίσου συγκλονιστική πραότητα.
Κι απ’ αυτή την καταγραφή των βαθύτερων συναισθημάτων, όπως αναβλύζουν από τα άδυτα μιας βασανισμένης ψυχής, αρχίζουν να γίνονται λογοτεχνία, ποίηση αληθινή.
Ποίηση, δηλαδή κράμα λόγου και ρυθμού, ισορροπία αισθήματος και ειρμού, απελευθέρωση ψυχής και λύτρωση πάθους, μήνυμα και κραυγή μαζί με αισθητική αρμονία, που δεν δεσμεύει την έκφραση. Την απελευθερώνει.
Δεν υποτάσσει το λόγο, τον πυρώνει.
Δεν τιθασεύει το αίσθημα, το φορτίζει, το ημερεύει και το εξανθρωπίζει.
«Θέλω να προσευχηθώ», γράφει,
«Με την ίδια δύναμη που θέλω να βλασφημήσω.
Θέλω να τιμωρήσω
Με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω
Θέλω να προσφέρω
Με την ίδια δύναμη που ήθελα στο ξεκίνημα
Θέλω να νικήσω
Αφού δεν μπορώ να νικηθώ».
Κι αυτοί οι στίχοι συμπυκνώνουν το μήνυμα:
Του φυλακισμένου που δεν μπορεί να νικηθεί. Και γι’ αυτό θέλει να νικήσει.
Θεωρεί «δεδομένο» το ότι δεν θα νικηθεί. Και «ζητούμενο» να νικήσει.
Κι όταν η σκέψη του βασανίζεται με αμφιβολία, γεννιέται η απόγνωση.
Όπως τότε τον Ιούνιο του 1973, όταν έμαθε για τη σύλληψη μελών μιας αντιστασιακής οργάνωσης, από το αποτυχημένο Κίνημα στο Πολεμικό Ναυτικό.
Περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου