Αφιερωμένο εξαιρετικά, σε όλα τα προοδευτικά κορίτσια και τα περίεργα αγόρια που εθίγησαν. Κι επειδή, οσμίζομαι ήδη τις αντιδράσεις στην ανάρτηση, πάω να πιω μερικές μπύρες με κάτι παλιοσειρές μου λοκατζήδες κι ύστερα όλοι μαζί θα κατουρήσουμε πάνω στην πολιτική σας ορθότητα. Φιλιά στο σβέρκοΤου Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Μας ψάχνεις με το κυάλι. Ερχόμαστε 1000 και συ, Πατρίδα, διαλέγεις 100. Δεν είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι. Είμαστε άντρες που πηδάμε από την ράμπα του ελικοπτέρου ή από την πόρτα του αεροπλάνου μέρα ή νύχτα μ’ ένα πανί στην πλάτη. Άντρες που στην εκπαίδευση θα σπάσουμε χέρια, πόδια, κεφάλια, θα μείνουμε ανάπηροι ή θα μας κλάψει η μάνα μας από «αστοχία υλικού» ή μια μαλακία της στιγμής.
Στις επιχειρήσεις θα φάμε τις ριπές από τα όπλα των εχθρών, των μαφιόζων και των ναρκεμπόρων, θα σκαρφαλώσουμε στα βράχια, θα σπάσουμε πόρτες να μπουκάρουμε σε κτίρια ή θα αναρριχηθούμε στα πλοία να εξουδετερώσουμε τρομοκράτες. Μας έχεις σε ετοιμότητα για να μας στείλεις στην Κύπρο ή όπου αλλού θα τα βρεις σκούρα. Άντρες που χωρίς να τρέμουν τα χέρια μας θα φτιάξουμε ή θα εξουδετερώσουμε βόμβες, θα διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας κάτω από εχθρικό πυρ και θα ανταποδώσουμε εύστοχα. Κύρια ανταμοιβή μας το μπράβο του Λοχαγού και του Διοικητή μας, το δικαίωμα να φοράμε τα διακριτικά και τον μπερέ μας, αφού φτύσαμε αίμα και κινδυνέψαμε.
Ναι, οι άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων δεν σηκώνουμε πολλά – πολλά. Από γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο ΔΕΝ. Μπορούμε όμως να συνεχίσουμε εκεί που οι άλλοι τα φτύνουν. Έχουμε σιδερένια πειθαρχία και μπορούμε να σου φυτέψουμε μια σφαίρα στο δόξα πατρί από μεγάλη απόσταση. Μπορούμε να τρέχουμε ΠΟΛΛΟΥΣ γύρους στο στίβο ή να περπατάμε φορτωμένοι 80 χιλιόμετρα με στάσεις λίγων λεπτών, να βουτάμε στη λάσπη και τα βρωμόνερα, να διαβιούμε επί μέρες πεινασμένοι, διψασμένοι μέσα στο χιόνι ή στο λιοπύρι αλλά να ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ τα όπλα, τους συντρόφους, την Αποστολή.
Αγαπάμε τη Σημαία, την Πατρίδα, τα όπλα, την στολή μας, το «ζευγάρι» μας στην εκπαίδευση. Είμαστε πιστοί, επιθετικοί, έχουμε αυξημένο αίσθημα τιμής. Όλες οι Ειδικές Δυνάμεις, Καταδρομείς, Καταδρομείς – Αλεξιπτωτιστές, Πεζοναύτες, Αμφίβιοι, του Στρατού, του Ναυτικού ή των Σωμάτων Ασφαλείας, έτσι είναι. Έτσι είμαστε. Αγαπάμε τους συντρόφους μας, τους νοιαζόμαστε. Όπου κι αν συναντηθούμε, ακόμη κι άγνωστοι, γινόμαστε φίλοι, μας ενώνει το «Πνεύμα Μονάδος», οι κοινοί κίνδυνοι του Εθελοντή. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο κι ένα μικρό σήμα στο πέτο κατεδαφίζει σε δευτερόλεπτα τα κοινωνικά τείχη.
Ε, ναι, κορίτσια, είμαστε τσαμπουκάδες, επιθετικοί, περήφανοι. Και ναι, στα στρατόπεδα μας κατά την εκπαίδευση φωνάζουμε συνθήματα, που δεν έχουν σχέση με την ειρήνη και την παγκόσμια αδερφοσύνη, γιατί στον πραγματικό κόσμο ο εχθρός έχει όνομα.
Γιατί δεν προετοιμαζόμαστε να κεντήσουμε ή να μοιράσουμε γαρύφαλλα. Επικρατέειν ή απόλλυσθαι. Γκέγκε; Να νικήσουμε ή να πεθάνουμε. Και κάποιοι από μας σκοτώνονται, ή μένουν ανάπηροι. Στον πόλεμο ή την εκπαίδευση. Στην Εθνική Άμυνα ή στην Δημόσια Ασφάλεια, σε κάποιους από μας «κληρώνει» ο Χάρος ή το σακατιλίκι.
Λοιπόν τα φώναξαν ή δεν τα φώναξαν τα συνθήματα; Στους δίδυμους αδένες μας… Να κι αν τα φώναξαν, να κι αν δεν τα φώναξαν. Δεκάρα δεν δίνω για το τι γράφουν τα τρυφερά αγόρια και τα περίεργα κορίτσια της αποβιωσάσης «αυτοκράτειρας». Εντάξει, μερικά από αυτά που τραγουδάμε στα στρατόπεδα δεν είναι για το σαλόνι ή την Πανεπιστημίου αλλά ε, και; Μια επίπληξη αρκεί, όπως στον περήφανο λύκο σου, που φυλάει το έχει σου, όταν παραγαβγίσει. «Μη αγόρι μου,» του λες «σιωπή», δεν τον πλακώνεις με την λουρίδα, δεν του σπας τον τσαμπουκά. Ναι, κορίτσια, οι άντρες των Ειδικών Δυνάμεων είμαστε τα μαντρόσκυλα της Πατρίδας, φυλάμε προκινδυνεύοντες το βιος και την τιμή της.
Άμα θέλετε ρεβεράντζες, λυγισμένο χεράκι και νωχελικό βλέμμα, άμα θέλετε απάτριδες μηδενιστές, άμα θέλετε να το ΣΥΖΗΤΗΣΕΤΕ με τους ισλαμοφασίστες επεκτατιστές, με τους ναρκεμπόρους, τους νταβαντζήδες, τους ληστές και τους τρομοκράτες, τραβάτε στην Κουμουνδούρου, στο Nosotros ή στο «νέο» ΠΑΣΟΚ – μπαρόκ. Θα βρείτε τους κατάλληλους. Εμείς δεν θα μπορέσουμε. Είναι άλλη οι δουλειά μας. Αντρική.
Ο Τάσος Φωτόπουλος ήταν 20 χρονών. Από την Αργυρούπολη. Μαζί μου στο ίδιο Σχολείο Αλεξιπτωτιστών. Μαζί πήραμε την «πουλάδα». Ο Τάσος ήταν στον 1ο Λόχο κι εγώ στον ΛΥΠ, εκπαιδευτής στο ΠΕΝ. Σκοτώθηκε σε άλμα στην Πάχη το 1991. Στην κηδεία του ζήτησα και ήμουν επικεφαλής στο άγημα απόδοσης τιμών. Έδωσα το «τρις στον αέρα πυροδοτήσατε και τον νεκρό τιμήσατε» κι ύστερα ο Διοικητής μας έδωσε διπλωμένη τη σημαία που σκέπαζε το φέρετρο, τον πράσινο μπερέ του και την «πουλάδα» του στην μάνα του. Δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα. Στην μνήμη του λοιπόν αφιερώνω το τραγουδάκι που έβαζα και τραγουδούσαν στο τροχάδην οι κομάντος όταν τους έκανα γυμναστική. Μια φορά, μετά από άγημα στον Αρχηγό ΓΕΣ της Ολλανδίας στον Άγνωστο Στρατιώτη, το τραγουδήσαμε με τα όπλα ανά χείρας πηγαίνοντας τροχάδην στο τότε υπαίθριο πάρκινγκ της Βουλής για να φύγουμε με τα Στάγιερ. Σπάσαμε τζάμια!
«Μες της Κύπρου τα βουνά
ο Κατσάνης πολεμά
κι ο Παπαγεωργίου, εκεί,
το ύψωμα τώρα πατεί.
Με τον Κατούντα Λοχαγό,
Τραβάμε όλοι πάντα μπρος.
Μάνα μου τι χαλασμός,
Γέμισε ο ουρανός!
Σαν γεράκια, σαν αητοί
Κατεβαίνουμε στη γη!
Μες στο αίμα, στη φωτιά,
η 2α πολεμά!
Κύπρος, Θράκη, Κορυτσά,
Ίμβρος, Τένεδος, νησιά,
Πράσινα μπερέ ορμούν
Κι οι εχθροί τα προσκυνούν!
Πατρίδα μου πώς να στο πω,
Μάνα Ελλάδα σ’ αγαπώ!
Θα το πούνε και στα νέα,
Θα σου φέρω εγώ σημαία.
Θα ‘ναι κόκκινη μεγάλη,
θα ‘χει έν’ άστρο ένα φεγγάρι.
Κύπρος, Θράκη, Κορυτσά,
Ίμβρος, Τένεδος, νησιά,
Πράσινα μπερέ ορμούν,
Κι οι εχθροί τα προσκυνούν»
Αφιερωμένο εξαιρετικά, σε όλα τα προοδευτικά κορίτσια και τα περίεργα αγόρια που εθίγησαν. Κι επειδή, οσμίζομαι ήδη τις αντιδράσεις στην ανάρτηση, πάω να πιω μερικές μπύρες με κάτι παλιοσειρές μου λοκατζήδες κι ύστερα όλοι μαζί θα κατουρήσουμε πάνω στην πολιτική σας ορθότητα. Φιλιά στο σβέρκο.
Μας ψάχνεις με το κυάλι. Ερχόμαστε 1000 και συ, Πατρίδα, διαλέγεις 100. Δεν είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι. Είμαστε άντρες που πηδάμε από την ράμπα του ελικοπτέρου ή από την πόρτα του αεροπλάνου μέρα ή νύχτα μ’ ένα πανί στην πλάτη. Άντρες που στην εκπαίδευση θα σπάσουμε χέρια, πόδια, κεφάλια, θα μείνουμε ανάπηροι ή θα μας κλάψει η μάνα μας από «αστοχία υλικού» ή μια μαλακία της στιγμής.
Στις επιχειρήσεις θα φάμε τις ριπές από τα όπλα των εχθρών, των μαφιόζων και των ναρκεμπόρων, θα σκαρφαλώσουμε στα βράχια, θα σπάσουμε πόρτες να μπουκάρουμε σε κτίρια ή θα αναρριχηθούμε στα πλοία να εξουδετερώσουμε τρομοκράτες. Μας έχεις σε ετοιμότητα για να μας στείλεις στην Κύπρο ή όπου αλλού θα τα βρεις σκούρα. Άντρες που χωρίς να τρέμουν τα χέρια μας θα φτιάξουμε ή θα εξουδετερώσουμε βόμβες, θα διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας κάτω από εχθρικό πυρ και θα ανταποδώσουμε εύστοχα. Κύρια ανταμοιβή μας το μπράβο του Λοχαγού και του Διοικητή μας, το δικαίωμα να φοράμε τα διακριτικά και τον μπερέ μας, αφού φτύσαμε αίμα και κινδυνέψαμε.
Ναι, οι άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων δεν σηκώνουμε πολλά – πολλά. Από γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο ΔΕΝ. Μπορούμε όμως να συνεχίσουμε εκεί που οι άλλοι τα φτύνουν. Έχουμε σιδερένια πειθαρχία και μπορούμε να σου φυτέψουμε μια σφαίρα στο δόξα πατρί από μεγάλη απόσταση. Μπορούμε να τρέχουμε ΠΟΛΛΟΥΣ γύρους στο στίβο ή να περπατάμε φορτωμένοι 80 χιλιόμετρα με στάσεις λίγων λεπτών, να βουτάμε στη λάσπη και τα βρωμόνερα, να διαβιούμε επί μέρες πεινασμένοι, διψασμένοι μέσα στο χιόνι ή στο λιοπύρι αλλά να ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ τα όπλα, τους συντρόφους, την Αποστολή.
Αγαπάμε τη Σημαία, την Πατρίδα, τα όπλα, την στολή μας, το «ζευγάρι» μας στην εκπαίδευση. Είμαστε πιστοί, επιθετικοί, έχουμε αυξημένο αίσθημα τιμής. Όλες οι Ειδικές Δυνάμεις, Καταδρομείς, Καταδρομείς – Αλεξιπτωτιστές, Πεζοναύτες, Αμφίβιοι, του Στρατού, του Ναυτικού ή των Σωμάτων Ασφαλείας, έτσι είναι. Έτσι είμαστε. Αγαπάμε τους συντρόφους μας, τους νοιαζόμαστε. Όπου κι αν συναντηθούμε, ακόμη κι άγνωστοι, γινόμαστε φίλοι, μας ενώνει το «Πνεύμα Μονάδος», οι κοινοί κίνδυνοι του Εθελοντή. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο κι ένα μικρό σήμα στο πέτο κατεδαφίζει σε δευτερόλεπτα τα κοινωνικά τείχη.
Ε, ναι, κορίτσια, είμαστε τσαμπουκάδες, επιθετικοί, περήφανοι. Και ναι, στα στρατόπεδα μας κατά την εκπαίδευση φωνάζουμε συνθήματα, που δεν έχουν σχέση με την ειρήνη και την παγκόσμια αδερφοσύνη, γιατί στον πραγματικό κόσμο ο εχθρός έχει όνομα.
Γιατί δεν προετοιμαζόμαστε να κεντήσουμε ή να μοιράσουμε γαρύφαλλα. Επικρατέειν ή απόλλυσθαι. Γκέγκε; Να νικήσουμε ή να πεθάνουμε. Και κάποιοι από μας σκοτώνονται, ή μένουν ανάπηροι. Στον πόλεμο ή την εκπαίδευση. Στην Εθνική Άμυνα ή στην Δημόσια Ασφάλεια, σε κάποιους από μας «κληρώνει» ο Χάρος ή το σακατιλίκι.
Λοιπόν τα φώναξαν ή δεν τα φώναξαν τα συνθήματα; Στους δίδυμους αδένες μας… Να κι αν τα φώναξαν, να κι αν δεν τα φώναξαν. Δεκάρα δεν δίνω για το τι γράφουν τα τρυφερά αγόρια και τα περίεργα κορίτσια της αποβιωσάσης «αυτοκράτειρας». Εντάξει, μερικά από αυτά που τραγουδάμε στα στρατόπεδα δεν είναι για το σαλόνι ή την Πανεπιστημίου αλλά ε, και; Μια επίπληξη αρκεί, όπως στον περήφανο λύκο σου, που φυλάει το έχει σου, όταν παραγαβγίσει. «Μη αγόρι μου,» του λες «σιωπή», δεν τον πλακώνεις με την λουρίδα, δεν του σπας τον τσαμπουκά. Ναι, κορίτσια, οι άντρες των Ειδικών Δυνάμεων είμαστε τα μαντρόσκυλα της Πατρίδας, φυλάμε προκινδυνεύοντες το βιος και την τιμή της.
Άμα θέλετε ρεβεράντζες, λυγισμένο χεράκι και νωχελικό βλέμμα, άμα θέλετε απάτριδες μηδενιστές, άμα θέλετε να το ΣΥΖΗΤΗΣΕΤΕ με τους ισλαμοφασίστες επεκτατιστές, με τους ναρκεμπόρους, τους νταβαντζήδες, τους ληστές και τους τρομοκράτες, τραβάτε στην Κουμουνδούρου, στο Nosotros ή στο «νέο» ΠΑΣΟΚ – μπαρόκ. Θα βρείτε τους κατάλληλους. Εμείς δεν θα μπορέσουμε. Είναι άλλη οι δουλειά μας. Αντρική.
Ο Τάσος Φωτόπουλος ήταν 20 χρονών. Από την Αργυρούπολη. Μαζί μου στο ίδιο Σχολείο Αλεξιπτωτιστών. Μαζί πήραμε την «πουλάδα». Ο Τάσος ήταν στον 1ο Λόχο κι εγώ στον ΛΥΠ, εκπαιδευτής στο ΠΕΝ. Σκοτώθηκε σε άλμα στην Πάχη το 1991. Στην κηδεία του ζήτησα και ήμουν επικεφαλής στο άγημα απόδοσης τιμών. Έδωσα το «τρις στον αέρα πυροδοτήσατε και τον νεκρό τιμήσατε» κι ύστερα ο Διοικητής μας έδωσε διπλωμένη τη σημαία που σκέπαζε το φέρετρο, τον πράσινο μπερέ του και την «πουλάδα» του στην μάνα του. Δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα. Στην μνήμη του λοιπόν αφιερώνω το τραγουδάκι που έβαζα και τραγουδούσαν στο τροχάδην οι κομάντος όταν τους έκανα γυμναστική. Μια φορά, μετά από άγημα στον Αρχηγό ΓΕΣ της Ολλανδίας στον Άγνωστο Στρατιώτη, το τραγουδήσαμε με τα όπλα ανά χείρας πηγαίνοντας τροχάδην στο τότε υπαίθριο πάρκινγκ της Βουλής για να φύγουμε με τα Στάγιερ. Σπάσαμε τζάμια!
«Μες της Κύπρου τα βουνά
ο Κατσάνης πολεμά
κι ο Παπαγεωργίου, εκεί,
το ύψωμα τώρα πατεί.
Με τον Κατούντα Λοχαγό,
Τραβάμε όλοι πάντα μπρος.
Μάνα μου τι χαλασμός,
Γέμισε ο ουρανός!
Σαν γεράκια, σαν αητοί
Κατεβαίνουμε στη γη!
Μες στο αίμα, στη φωτιά,
η 2α πολεμά!
Κύπρος, Θράκη, Κορυτσά,
Ίμβρος, Τένεδος, νησιά,
Πράσινα μπερέ ορμούν
Κι οι εχθροί τα προσκυνούν!
Πατρίδα μου πώς να στο πω,
Μάνα Ελλάδα σ’ αγαπώ!
Θα το πούνε και στα νέα,
Θα σου φέρω εγώ σημαία.
Θα ‘ναι κόκκινη μεγάλη,
θα ‘χει έν’ άστρο ένα φεγγάρι.
Κύπρος, Θράκη, Κορυτσά,
Ίμβρος, Τένεδος, νησιά,
Πράσινα μπερέ ορμούν,
Κι οι εχθροί τα προσκυνούν»
Αφιερωμένο εξαιρετικά, σε όλα τα προοδευτικά κορίτσια και τα περίεργα αγόρια που εθίγησαν. Κι επειδή, οσμίζομαι ήδη τις αντιδράσεις στην ανάρτηση, πάω να πιω μερικές μπύρες με κάτι παλιοσειρές μου λοκατζήδες κι ύστερα όλοι μαζί θα κατουρήσουμε πάνω στην πολιτική σας ορθότητα. Φιλιά στο σβέρκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου