Τον Γιώργο Παπαχρήστο, τον γνώριζα βέβαια όπως κάθε ένας που ασχολείται έστω και λίγο με τα πολιτικά πράγματα αυτού του τόπου.
Μια διεισδυτική δημοσιογραφική πένα, επίκαιρη, καυστική, βαθιά πολιτική, από εκείνες που δεν γίνεται να διαβάσεις και να περάσουν απαρατήρητες ακόμα και αν διαφωνείς με το περιεχόμενο του σχολίου.
Δεν ήξερα βέβαια πριν από περίπου ένα χρόνο, ότι το πολιτικό ρεπορτάζ του Γιώργου Παπαχρήστου ήταν τόσο καλό που να έχει ανακαλύψει και εντοπίσει μια καινούρια πολιτευτή της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη, και η χαρά μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν διαπίστωσα ότι είχε διαβάσει και αποτιμήσει τα κείμενα με τα οποία αρθρογραφούσα κι εγώ σε τακτική βάση στον τύπο, διατυπώνοντας τον δικό μου πολιτικό λόγο και άποψη.
Και ίσως να μην είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε, αν δεν υπήρχαν τα ηλεκτρονικά μέσα δικτύωσης, μέσα από τα οποία έγινε η πρώτη συνομιλία. Ενημερωμένος και δια-δικτυωμένος όχι μόνο για τα πολιτικά και δημοσιογραφικά αλλά και στις νέες τεχνολογίες, σκέφτηκα τότε....
Έκτοτε τον παρακολουθώ πιο συστηματικά, όχι μόνο ως γνωστό και καταξιωμένο πολιτικό συντάκτη, αλλά και ως φίλο.
Χάρηκα λοιπόν όταν μου ζήτησε να διαβάσω το καινούριο του βιβλίο και να το προλογίσω στην παρουσίασή του εδώ, στην πόλη μας.
«Άλλωστε μεγάλο μέρος του βιβλίου διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη», μου είπε στο τηλέφωνο.
Το κείμενο το έλαβα ηλεκτρονικά μόλις πριν μια βδομάδα, με την αγωνία να προλάβω να το διαβάσω στις λίγες μέρες που είχα. Ξεκίνησα με σκοπό, κατ΄ αρχήν να ενημερωθώ και να πάρω μια ιδέα γι αυτό το απόγευμα της περασμένης Κυριακής. Ωστόσο, δε μπόρεσα να το αφήσω παρά μόνο όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα, αργά το βράδυ. Μου έχει συμβεί, μόνο με άλλα δυο βιβλία ως τώρα, να τα ξεκινώ και να τα διαβάζω απνευστί, μέχρι το τέλος. Αυτό είναι το τρίτο.
Ξεπέρασα λοιπόν την συμβατική μου υποχρέωση να το διαβάσω και κυριολεκτικά βυθίστηκα στο μύθο και την πλοκή. Μια πλοκή συναρπαστική σε χρόνο τηλεοπτικό. Οπτικοποιημένη με εικόνες, σα να το βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά σου. Και πάω στοίχημα ότι σύντομα θα το δούμε έτσι ακριβώς, μεταφερμένο στις τηλεοπτικές μας οθόνες. Αλλά πέρα από αυτό, και μια περιγραφή με το συναίσθημα στο κόκκινο. Και βλέποντας τώρα και το εξώφυλλο του βιβλίου, ναι, το μαύρο και το κόκκινο του ταιριάζουν....
Το μαύρο για την ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ, την αγωνία, το μυστήριο, τον φόβο. Κόκκινο για το πάθος, τον έρωτα, τη φωτιά…
Μια ιστορία λοιπόν έρωτα και πάθους, με απρόβλεπτες εξελίξεις και ανατροπές, με τους ήρωες έρμαια του τυχαίου που καταλήγει να γίνεται μοιραίο, κι αυτοί να μπλέκονται με τραγικό τρόπο και να οδηγούνται σε μια τραγωδία, όπως δηλώνει κι ο τίτλος ενός από τα κεφάλαια του βιβλίου «Ηρωίδες αρχαίας τραγωδίας σ’ ένα δυάρι στο Νέο Κόσμο».
Ήρωες, που ο καθένας κουβαλάει και ένα σημερινό στερεότυπο, αντιπροσωπευτικό της σύγχρονης πραγματικότητας.
Ένας 50άρης πετυχημένος και γοητευτικός καθηγητής, ανεξάρτητος και ορκισμένος εργένης, που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ασφάλεια μιας σχέσης και τη γοητεία του καινούριου και του ρίσκου. Που μπορεί να είναι άλλοτε τρυφερός και άλλοτε κυνικός προκειμένου να σώσει τον εαυτό του. Που ωστόσο στο τέλος αναλαμβάνει τις ευθύνες του με τον πιο τραγικό τρόπο.
Κι από την άλλη, δυο γυναίκες διαφορετικής γενιάς.
Η πρώτη, μια γυναίκα που σηκώνει μόνη της την ευθύνη της ανατροφής μιας κόρης με αγάπη και φροντίδα γι αυτήν, που ερωτεύεται τον καθηγητή και τον περιμένει στωικά 13
χρόνια ελπίζοντας στην... «αποκατάσταση». Τρυφερή και υπομονετική, μια γυναίκα που ξέρει να δίνει χωρίς να ζητά.
Η κόρη, ένα κορίτσι αντισυμβατικό, αντιδραστικό και προκλητικό, χαρακτηριστικά που όμως απλώς καμουφλάρουν βαθιές ανάγκες για τον πατέρα που δεν υπήρξε ποτέ, για ασφάλεια, για τη γλυκιά και συμβατική ζωή της καλοπέρασης και της αφθονίας που στερήθηκε ως παιδί, για μια καθημερινότητα χωρίς προβλήματα, για έρωτα και αυτοεκτίμηση.
Τρεις άνθρωποι σε ένα τρίγωνο μητέρας-κόρης-εραστή, με τα πιο άγρια και αντιφατικά ένστικτα, που οδηγούν στο έγκλημα.
Μια «σχέση στήριξης» επίσης κι ο δεσμός αίματος ανάμεσα στις γυναίκες 4 γενεών, από τη γιαγιά έως τη δισέγγονη, σχέσεις που δοκιμάζονται με ασύλληπτη σκληρότητα, αλλά τελικά μένει η αγάπη, η μετάνοια, η συγχώρεση, η ελπίδα.
Ακόμα και ο μύθος της «ερωτικής Θεσσαλονίκης» συντηρείται στην αρχή της ιστορίας, για να καταρριφθεί (ευτυχώς θα έλεγα) στην πορεία!
Ο Γιώργος Παπαχρήστος λοιπόν, μέσα από αυτό το βιβλίο καταγράφει την ανατομία χαρακτήρων και στερεοτύπων που συναντούμε γύρω μας. Σε πρώτο επίπεδο, ο αφηγηματικός λόγος και η δράση κλέβουν τις εντυπώσεις, αλλά εκείνο που πραγματικά δοκιμάζεται στον αναγνώστη, είναι το συναίσθημα μέσα από τους χαρακτήρες του έργου και την τραγωδία που βιώνουν.
Κλείνοντας το βιβλίο, είναι σίγουρο ότι έχεις παρασυρθεί και έχεις ξεχάσει ότι η πένα ανήκει στον αυστηρό πολιτικό συντάκτη που κάθε μέρα σχολιάζει μια γκρίζα και στεγνή πραγματικότητα. Και είναι σίγουρο επίσης ότι την ίδια στιγμή έχεις ανακαλύψει έναν συγγραφέα.
Είναι, βέβαια, η ίδια δύναμη του λόγου και στις δυο περιπτώσεις που χαρακτηρίζει τα κείμενα είτε πρόκειται για ρεπορτάζ είτε πρόκειται για μυθιστόρημα. Και που δίνει τη δυνατότητα στον μάχιμο δημοσιογράφο να μεταπηδά με ευκολία σε ρόλο λογοπλάστη που σκαρώνει μυθιστορίες που ξεχειλίζουν από δράση και συναίσθημα.
Ανακαλύπτουμε έτσι έναν άνθρωπο, που πέρα από τον ξύλινο κόσμο της πολιτικής σκηνής, κρατά τη ματιά του αιχμηρή στην κοινωνία, αφουγκράζεται την ψυχή και το συναίσθημα και καταφέρνει να φιλοτεχνήσει ένα μωσαϊκό (να επιδοθεί σε μια ανατομία) σχέσεων, χαρακτήρων και καταστάσεων με μια εξαιρετική μαεστρία.
Στο παρελθόν, υπήρξαν μεγάλα ονόματα της ελληνικής και ξένης δημοσιογραφίας που συνδύασαν το ρεπορτάζ με τη λογοτεχνία, ενώ σήμερα με λιγοστές εξαιρέσεις, όπως ο παριστάμενος Γιώργος Σκαμπαρδώνης, κάτι τέτοιο σταδιακά εκλείπει κάτω από το βάρος της εύκολης είδησης και της γρήγορης ανάγνωσης.
Ο καμβάς της μυθιστορίας και της ψυχογραφίας είναι άλλωστε πολύ πιο πυκνός και δύσκολος από αυτόν της σύγχρονης δημοσιογραφίας. Ωστόσο, όταν ξέρεις ότι αυτά τα δύο συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο, τότε ξέρεις ότι και η πολιτική του ανάλυση έχει μια άλλη ματιά.
Φαίνεται ότι ο συγγραφέας έχει βρει τον τρόπο του, προκειμένου να ξεφεύγει ή ίσως να δραπετεύει από την καθημερινότητα της δημοσιογραφίας και της πολιτικής και να βρίσκει την καταφυγή του σε μια άλλου είδους δημιουργία που όμως έχει να κάνει με τις ανθρώπινες ψυχές, τα πάθη, τα αισθήματα.
Και πιστεύω ότι θα ήταν ευχής έργο, αν όλοι όσοι εμπλεκόμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στους τρελούς αλλά συχνά άχαρους ρυθμούς της πολιτικής ζωής του τόπου, να μπορούσαμε να βρούμε τον τρόπο να βγούμε έξω από αυτό το σκηνικό και να σταθούμε παρατηρητές και αναλυτές των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Γιατί πιστεύω ότι και η δημοσιογραφία αλλά και η πολιτική έχουν ανάγκη από ανθρώπους που μπορούν να καταγράψουν το σφυγμό της κοινωνίας, τις αναζητήσεις, τις ανησυχίες, την ψυχολογία
και τα συναισθήματά των πρωταγωνιστών της καθημερινότητας. Κι όταν αυτό συμβαίνει, τότε μπορούμε να δούμε τα πράγματα μέσα από μια πιο ανθρώπινη και πιο συναισθηματική ματιά και η παρουσία μας να είναι πιο ουσιαστική και χρήσιμη.
Ευχαριστούμε τον Γιώργο Παπαχρήστο γι αυτό το συναρπαστικό κείμενο.
Την επιτυχία του βιβλίου στις προθήκες των βιβλιοπωλείων τη θεωρώ σίγουρη, (όπως θεωρώ σίγουρο και τη μεταφορά του στην τηλεόραση), κι ελπίζω στο μέλλον να δούμε πολλά ακόμα τέτοια κείμενα από τον ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου