Μόλις έξι πετρογέφυρα "δάμαζαν", κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας, τον Πηνειό, κατά μήκος των 225 χιλιομέτρων πεδινής διαδρομής του, από το χάνι Μουργκάνη της Καλαμπάκας, μέχρι τις εκβολές του στον Θερμαϊκό Κόλπο. Τις τότε ανάγκες διάβασης του Πηνειού συμπλήρωναν πλωτά μέσα (βάρκες, σχεδίες κ.ά.), τα πορθμεία, οι "περαταριές", που λειτουργούσαν όταν το επέτρεπε ο Σαλαμπριάς και δεν είχε πολύ "φουσκωμένα" τα νερά του, οι ξυλογέφυρες, αλλά και οι ράμπες διάβασης μέσα στο νερό (πόροι). Μεταγενέστερα, χρησιμοποιήθηκαν και μικτές κατασκευές, αποτελούμενες από λίθινα βάθρα και φορείς ξύλινους ή μεταλλικούς. Τα παραπάνω ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Αντώνης Γαλερίδης, πολιτικός μηχανικός, μέλος του συλλόγου φίλων του ποταμού Πηνειού και παραποτάμιου πολιτισμού, "ταξιδεύοντάς" μας σε μια νοητή πλοήγηση στο ζωοδότη ποταμό.
Διευκρίνισε πως οι λόγοι της μικρής πυκνότητας των έξι γεφυριών του Πηνειού, στα 225 χιλιόμετρα της διαδρομής του, συνοψίζονται, ουσιαστικά, σ' έναν: στο μεγάλο κόστος κατασκευής τους, που δεν ήταν δυνατόν να καλυφθεί από τους "παπάδες ή πασάδες", που σύμφωνα με τη γνωστή λαϊκή έκφραση, ήταν οι χορηγοί των πετρογεφυρών στην τουρκοκρατούμενη τότε Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο ότι, ο σημαντικότερος "γεφυροποιός της Θεσσαλίας", σημειώνει ο ίδιος, ήταν ο μητροπολίτης Λάρισας Βησσαρίων, ο οποίος, με χορηγίες του, μέσω εράνων που έκανε, έχτισε τρία από τα σημαντικότερα γεφύρια της Θεσσαλίας, το γεφύρι του Κοράκου στον Ασπροπόταμο, της Πόρτας στον Πορταϊκό και της Σαρακήνας στον Πηνειό, αλλά και άλλα μικρότερα.
Σήμερα, σύμφωνα με τον κ. Γαλερίδη, σώζεται το γεφύρι της Σαρακίνας και τμήματα του γεφυριού της εξόδου των Τεμπών.
Ξεκινώντας τη νοητή αυτή πλοήγησή μας.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου