Ένα ποίημα για τον Εμμανουήλ Παπά - Ο Εμμανουήλ Παπάς στον Αγώνα

Γράφει ο Γιώργος Ι. Ζωγραφάκης

Ήσουν στις Σέρρες άρχοντας και όλοι σε τιμούσαν

κι οι Τούρκοι και οι Χριστιανοί σε είχανε προστάτη.

Όμως ο Τούρκος ο πασάς, κακός και αιμοβόρος,

το θάνατό σου ζήτησε. Κι έφυγες για την Πόλη,

για να γλιτώσεις την οργή και τ’ άδικο του Τούρκου.

Εκεί, στην Πόλη, βρέθηκες μαζί με πατριώτες,

στην Εταιρεία Φιλικών, που ετοίμαζαν αγώνα, 

για της Πατρίδας την τιμή και την ελευθερία.

Γίνηκες μέγας Φιλικός κι όλα για την Πατρίδα...

τα διάθεσες απλόχερα, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πλήθος εφόδια φόρτωσες στο πλοίο του Βισβίζη

και στ’ Άγιον Όρος έφτασες, εκεί να οργανώσεις

αγώνα κατά της Τουρκιάς, για λεύτερη πατρίδα.

Με αγωνία περίμενες νέα του Υψηλάντη,

π’ όμως δεν έφτασαν ποτέ. Και, ξαφνικά, μια φλόγα

άναψε στον Πολύγυρο, στις 17 του Μάη.

Η φλόγα γίνηκε φωτιά, γίνηκ’ αστροπελέκι, 

πήρε φωτιά η Χαλκιδική, γέμισ’ επαναστάτες.

Κι εσύ, μπροστά, ξεκίνησες με Χάψα και Δουμπιώτη

και μ’ άλλους τόσους αρχηγούς και πλήθος πατριώτες. 

Οι Τούρκοι θορυβήθηκαν και στείλανε χιλιάδες,

στείλαν  Γιουσούφ και Μπαϊράμ, μ’ αμέτρητα ασκέρια.

Κι έπεσε στα Βασιλικά ο Χάψας, σα Λεωνίδας,

κάψαν οι Τούρκοι τα χωριά, τον τόπο μας ρημάξαν.

Μπροστά στο πλήθος των Τουρκών, κλείστηκες στην Ποτίδια

κι αγώνα μέγα αρχίνησες, τους Τούρκους να κρατήσεις.

Σου λείψαν οι βοήθειες, δυσκόλεψ’ ο αγώνας

κι έφτασε κι ο Λουμπούτ πασάς με αμέτρητο ασκέρι.

Με ηρωισμό πολέμησαν οι λίγοι αγωνιστές σου

και τον Λουμπούτ  απόκρουσαν.  Μα, τέλος, δεν αντέξαν

και πέσανε ηρωϊκά και πνίγηκαν στο γαίμα.

Έπεσε η Χαλκιδική, έπεσε η Κασσάντρα,

ριμάχτηκεν ο τόπος μας, κάηκαν τα χωριά μας.

Χιλιάδες πατριώτες μας σφάχτηκαν και χαθήκανκ

κι εσύ, θλιμμένος, έφυγες προς Νότια Ελλάδα,

όπως και άλλοι φύγανε, πολλοί Χαλκιδικιώτες.

Όμως η θλίψη είναι βαριά, αβάσταχτος ο πόνος,

που ο αγώνας χάθηκε και σβήσαν οι ελπίδες.

Ήσουν αγνός και τίμιος, μεγάλος πατριώτης

κι ένιωθες θλίψη απέραντη που χάθηκ’ ο αγώνας.

Η ευγενική σου η καρδιά δεν άντεξε στη θλίψη

και στο ταξίδι ράγισε και σβήστηκε η ζωή σου.

Στην Ύδρα σε τιμήσανε σαν ήρωα κι ηγέτη

και η Ιστορία σ’ έγραψε στης δόξας τα βιβλία…

    (Γ. Ζωγραφάκης – στο βιλίο του «Σαν Παραμύθι 2, σελ. 191-192)