Τα έγραψαν πριν δεκαετίες δυο άνθρωποι του Πνεύματος και των Τεχνών, ο Ρώσος Κονσταντίν Μπαλμόντ και ο Βραζιλιάνος Μάριο ντε Αντράντε. Αν και με διαφορετικές αφετηρίες, καταγωγή και κουλτούρες, οι αλήθειες τους είναι διαχρονικές, κι αυτός είναι ένας λόγος που αξίζει να διαβάσετε αυτά τα κείμενα!
1. Η υποθήκη της ζωής
του Konstantin Dmitrievich Balmont...
του Konstantin Dmitrievich Balmont...
«Τον ελεύθερο άνεμο ρώτησα,
Πώς να μείνω πάντα νέος;
Μ’ απάντησε ο άνεμος παίζοντας:
Να’ σαι πάντα σαν άνεμος, αέρινος!
Την παντοδύναμη Θάλασσα ρώτησα,
Ποια η υποθήκη της ζωής;
Η ηχηρή θάλασσα μ’ απάντησε:
Όπως εγώ, πάντα να ηχείς!
Τον πανύψηλο ρώτησα Ήλιο,
Πώς να λάμψω πιο φωτεινός απ’ την Αυγή;
Τίποτα, δε μ’ απάντησε ο Ήλιος,
Ωστόσο άκουσε η ψυχή: Να καείς!»
Πώς να μείνω πάντα νέος;
Μ’ απάντησε ο άνεμος παίζοντας:
Να’ σαι πάντα σαν άνεμος, αέρινος!
Την παντοδύναμη Θάλασσα ρώτησα,
Ποια η υποθήκη της ζωής;
Η ηχηρή θάλασσα μ’ απάντησε:
Όπως εγώ, πάντα να ηχείς!
Τον πανύψηλο ρώτησα Ήλιο,
Πώς να λάμψω πιο φωτεινός απ’ την Αυγή;
Τίποτα, δε μ’ απάντησε ο Ήλιος,
Ωστόσο άκουσε η ψυχή: Να καείς!»
Σημ. για κείμενο 1. Ο Κονσταντίν Μπαλμόντ (Konstantin Dmitrievich Balmont 1867 - 1942) ήταν ένας σημαντικός Ρώσος ποιητής και συντάκτης πολιτικών κειμένων, που είχε αποκτήσει και τη γαλλική υπηκοότητα. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου επέστρεψε από τη Γαλλία στην πατρίδα του Ρωσία. Στη συνέχεια περιηγήθηκε σε πολλές χώρες κάνοντας ευρύτερα γνωστό το λογοτεχνικό του έργο. Υπήρξε εκφραστής του φιλολογικού κινήματος «Ρωσικοί συμβολισμοί».
Η πρώτη ποιητική συλλογή του εκδόθηκε το 1885. Ακολούθησε, το 1903, το βιβλίο των συμβολισμών «Ας ήμαστε σαν τον ήλιο», στο οποίο ανήκει και «Η υποθήκη της ζωής». Οι στίχοι του, όπως κι αυτοί του επόμενου έργου του «Η Αγάπη», έθελγαν για χρόνια τους Ρώσους και ιδιαίτερα τους νέους.
Η πρώτη ποιητική συλλογή του εκδόθηκε το 1885. Ακολούθησε, το 1903, το βιβλίο των συμβολισμών «Ας ήμαστε σαν τον ήλιο», στο οποίο ανήκει και «Η υποθήκη της ζωής». Οι στίχοι του, όπως κι αυτοί του επόμενου έργου του «Η Αγάπη», έθελγαν για χρόνια τους Ρώσους και ιδιαίτερα τους νέους.
2. Ο Πολύτιμος Χρόνος των Ώριμων
του Mario Raul de Morais Andrade
του Mario Raul de Morais Andrade
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής, απ' ό, τι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε, ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις, όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους, που παρά την χρονολογική τους ηλικία δεν έχουνε μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις, όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους εριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούνε να υποτιμήσουνε τους ικανότερους, για να οικειοποιηθούν την θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων, που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούνε πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος, για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουνε λίγες καραμέλες στην σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούνε να γελάνε με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για τον θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούνε τον εαυτό τους εκλεκτό πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουνε τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο, που επιθυμούν, είναι να βαδίζουνε μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό, που αξίζει τον κόπο στην ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα, που ξέρουνε να αγγίζουνε την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι στους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής δίδαξαν, πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά για να ζήσω με την ένταση, που μόνον η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...
Είμαι σίγουρος, ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες, απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι, να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με την συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε, ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις, όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους, που παρά την χρονολογική τους ηλικία δεν έχουνε μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις, όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους εριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούνε να υποτιμήσουνε τους ικανότερους, για να οικειοποιηθούν την θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων, που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούνε πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος, για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουνε λίγες καραμέλες στην σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούνε να γελάνε με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για τον θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούνε τον εαυτό τους εκλεκτό πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουνε τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο, που επιθυμούν, είναι να βαδίζουνε μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό, που αξίζει τον κόπο στην ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα, που ξέρουνε να αγγίζουνε την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι στους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής δίδαξαν, πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά για να ζήσω με την ένταση, που μόνον η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...
Είμαι σίγουρος, ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες, απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι, να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με την συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
Σημ. για κείμενο 2: Συντάκτης του είναι ο Μάριο ντε Αντράντε (Mario Raul de Morais Andrade 1893 -1945), Βραζιλιάνος ποιητής, μυθιστοριογράφος, μουσικολόγος, φωτογράφος, κριτικός και ιστορικός Τέχνης. Ανήκε στους πρωτοπόρους της σύγχρονης ποίησης και του μοντερνισμού στη Βραζιλία και ιδιαίτερα στο Σάο Πάολο.
10-3-2017
Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης
Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης
υ.γ. Πιθανόν κάποιοι φίλοι να μην συμφωνούν ή να μην καλύπτονται από τον τρόπο γραφής αυτών των κειμένων (φόρμα κ.λπ.). Θα πρέπει όμως να λάβουν υπόψη τον χρόνο στον οποίο γράφηκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου