Χρυσοχέρες αποκαλούσαν οι Σαρακατσαναίοι τις γυναίκες που γνώριζαν καλά τη ρόκα, τον αργαλειό και την ύφανση . Μάλιστα το είχαν κάνει τραγούδι, τόσο μεγάλη σημασία απέδιδαν στις δουλειές αυτές: να ξέρει ρόκα και αργαλειό, να ξέρει να υφαίνει. . ..
Όσο ζούσαν στα καλύβια η ρόκα γενικά είχε τεράστια σημασία στην επιβίωσή τους θα έλεγα. Τις κρύες και παγωμένες νύκτες του χειμώνα αν δεν ήσουν... βαριά ντυμένος δεν μπορούσες να επιβιώσεις. Τα ρούχα που φορούσες, τα σκεπάσματα στο καλύβι, η κάπα και το ταλαγάνι ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαία.
Χωρίς κάπα δεν μπορούσες να ξενυχτίσεις στην ύπαιθρο, ήταν αδύνατο, αλλά και τα ρούχα που φορούσες μάλλινα έπρεπε να είναι, όλα μάλλινα από την πλεκτή φανέλα και το μακρύ σώβρακο μέχρι το σακάκι και το παντελόνι. Η κτηνοτροφία ήθελε τον τσοπάνο μέρα νύκτα κοντά της, άσε όταν άρχιζε ο γένος στο καλύβι έμεναν μόνο οι γριές με τους παππούδες και τα μικρά παιδιά.
Όλες αυτές οι ανάγκες καλύπτονταν από τις Σαρακατσάνες και μόνον και όλες οι εργασίες περνούσαν από το χέρι από την ώρα που θα διάλεγε μόνη της τα μαλλιά κατά τον κούρο μέχρι το τελικό προϊόν που λέει ο λόγος.
Διάλεγε τα καλά μαλλιά, τα έπλενε σχολαστικά στο ποτάμι ή στη βρύση, τα έβαφε συνήθως, τα άξενε και έκανε , με τη ρόκα στη μασχάλη και το αδράχτι με το σφοντύλι στο χέρι τα έκανε κλωστές. Στη συνέχεια ετοίμαζε το διασίδι για τον αργαλειό και στη συνέχεια καθότανε με τις ώρες στον αργαλειό να υφάνει το ύφασμα, από το οποίο θα γινότανε τα ρούχα που φορούσαν (νυφιάτικα και γαμπριάτικα), τα καθημερινά, η κάπα, η τέντα για τις συνεχείς μετακινήσει, τα σκεπάσματα, δηλαδή βελέντζες και φλοκάτες κλπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου