έβλεπα να 'ρχονται τα χιόνια κι αναθαρρούσα...
Δύσκολοι ήταν οι καιροί στους ξεχασμένους τόπους,
για τα κατατρεγμένα παιδιά των σκοτεινών καιρών...
Το άσπρο έλεγαν, πως έφερνε την ελπίδα!
Πόσα δεν μου θύμισε το χιόνι που άρχισε να πέφτει...
Θα 'ρθουν, δεν μπορεί σκέφτομαι,
θα 'ρθουν και πάλι καλύτερες μέρες!
Πέρασαν κάμποσες ώρες
και το χιόνι συνέχισε να πέφτει μέχρι αργά,
όταν πια είχε νυχτώσει.
Την ακριβοθώρητη ωστόσο αισιοδοξία του τελευταίου καιρού,
έφεραν κάποια δειλά σημάδια της άνοιξης,
προανάγγειλαν τον ερχομό της.
Δεν θα αργήσει σκεφτόμουν,
οι τσιντόνιες της αυλής μου άνθισαν και φέτος…
Ο παραφρασμένος για την περίσταση τίτλος του Λουντέμη
στροβίλιζε στο μυαλό μου,
Με συντρόφευε όπως τότε, στα χρόνια της νιότης.
Μονολογούσα για άλλη μια φορά, όπως παλιά
το πικρό χαμόγελο φανέρωνε προσμονή, μαζί κι αμφιβολία.
«Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος»,
επαναλάμβανα συνεχώς για να πεισθώ...
Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης
Πολύγυρος
13-2-2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου