Από το δύσκολο καθήκον να γράψω για την απώλεια του Στέργιου, καρδιακού φίλου και συναδέλφου μου που γνώριζα από παιδί, με έβγαλε το επισυναπτόμενο μήνυμα με τη θλιβερή είδηση. Το έγραψε ο φίλος του Λάμπης Ντόλκας και μου το έστειλε ένας άλλος κοινός μας φίλος και συνάδελφός του, ο Κυριάκος Ανδρέου.
Προσθέτω μόνο ότι Στέργιος ήταν ο ένας από τους τρεις γιους του δασάρχη Χαλκιδικής. Γεννήθηκε στην Αρναία κι αργότερα πήγε σχολείο στον Πολύγυρο. Ήταν συμμαθητής και φίλος του αδελφού μου Νίκου, με τον οποίο...
γράφηκαν μαζί στο Ε’ Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, το οποίο τελειώσανε το 1962. Είχαν στη συνέχεια τις γνωστές περιπέτειες κατά την περίοδο της δικτατορίας, όπως και ο φίλος και συναγωνιστής του Γιώργος Σηπητάνος, με τον οποίο ήταν μαζί στην ίδια οργάνωση (αντιστοίχως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη). Γι’ αυτό το ηρωικό παρελθόν και για ό, τι συνέβαινε σήμερα συζητούσαμε με τον Στέργιο σε όλο αυτό το μακρύ χρονικό διάστημα που πέρασε.Επισυνάπτω στη μνήμη του, μετά το κείμενο του Λ. Ντόλκα (1), ένα μήνυμα (2) που μου έστειλε πριν δυο περίπου χρόνια, στις 14 Οκτωβρίου 2018. Αποτύπωνε σ’ αυτό, για άλλη μια φορά, γεγονότα από τα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας.
(1) Η αγγελία από τον Λάμπη Ντόλκα:
«Έφυγε ένας κυριολεκτικά εξαιρετικός άνθρωπος...
Με βαριά καρδιά θέλω να σας αναγγείλω τον θάνατο του αγαπητού σε όλους Στέργιου Αγγελίδη.
Με τα απλά εφόδια των δημόσιων γυμνασίων του Πολύγυρου και της Θεσσαλονίκης μπήκε στη σχολή μας ανάμεσα στους πρώτους. Με σπάνια ευφυΐα και αστείρευτη δίψα εντρύφησε στα επιστημονικά εγχειρίδια, αλλά και πέρα από αυτά στα βιβλία μεγάλων στοχαστών της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας και της πολιτικής. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν η προσήλωση στις αρχές της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης και η αίσθηση του καθήκοντος.
Αυτή η προσήλωση τον οδήγησε στην αντίσταση κατά της δικτατορίας και ήταν εκείνος από τη γενιά μας που πλήρωσε πολύ ακριβό τίμημα με τον σκληρό βασανισμό της φάλαγγας στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας.
Συνελήφθη τον Ιούνιο του 1968 και οδηγήθηκε στη δεύτερη δίκη της Δημοκρατικής Άμυνας μαζί με τον Βασίλη Φίλια, τον Σπύρο Πλασκοβίτη, τον Γιάννη Κάρμη και τον Τάσο Ανδρέου. Έμεινε τέσσερα χρόνια στη φυλακή και αποφυλακίστηκε το 1972 για λόγους ανήκεστης βλάβης, βλάβης πραγματικής που τον ακολούθησε σε όλη τη ζωή του.
Η προσφορά του Στέργιου στην υπόθεση της Δημοκρατίας ήταν σημαντική, αλλά του στέρησε μία σημαντική πιστεύω επιστημονική σταδιοδρομία και διάκριση.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο 3/2 στις 2.00 μμ (σημ. Ήδη έγινε) από το Νεκροταφείο του Νέου Ηρακλείου με τους γνωστούς περιορισμούς λόγω κορονοϊού. Ας ευχηθούμε να είναι ελαφρό το χώμα της Αττικής γης που θα τον δεχθεί.
Όσοι θέλουν να στείλουν συλλυπητήρια στην οικογένεια του αδελφού του μπορούν να στείλουν μήνυμα στο
Λάμπης Ντόλκας»
(2) Το μήνυμα του Στέργιου:
«Ο Παύλος Ζάννας-Δεσμώτης της Χούντας
Αστέριος Αγγελίδης <stangeli@otenet.gr>
14 Οκτωβρίου 2018 - 4:07 μ.μ.
Προς: aikaterinaris@gmail.com
Αγαπητέ μου Γιάννη!
Μετά την φυλάκισή του στην Αίγινα, ο Παύλος Ζάννας, έλαβε Μεταγωγή στις Φυλακές Κορυδαλλού. Ήρθε μαζί μας στην Γ’ πτέρυγα, όπου κρατούνταν οι «Εθνικόφρονες» Αντιστασιακοί κατά της Χούντας. Είχαμε τότε πει, πως η χρήση θα ήταν η τελευταία της λέξης και της έννοιας αυτής.
Ο Παύλος μετέτρεψε το Κελί του σε Κέντρο Πολιτισμού. Οι διαλέξεις του προς τους κρατουμένους έχουν γίνει Μνημειώδεις: Κινηματογράφος (ήταν expert στην ‘Τέχνη’ Θες/νίκης), Λογοτεχνία (Μετέφραζε Proust-μας διάβαζε Roland Barthes), Ζωγραφική (μέσω της Ιστορίας της, μας μύησε σ’ αυτήν την Τέχνη) και τέλος, για να μη μακρηγορώ, ΜΟΥΣΙΚΗ: είναι απίστευτο το τι κατάφερε για μας. Έλαβε άδεια από το ΥπΔικ να φέρει στη Φυλακή ένα απλό Ηλεκτρόφωνο μπαταρίας, και μ’ αυτό ήρθε η Μουσική του Κόσμου στο Κελί του! Από τους προκλασικούς μέχρι τον Bach, μετά στο κλειδί για τους Μοντέρνους, τον Mozart, και μετά, ‘Ω! θεοί, στους Beethoven, Brahms, Chopin, Ντβόρζακ, Liszt και για να φτάσω σ’ ένα τέρμα, ο Shostakovich! (1906 – 1975). Ακούσαμε με δέος την Leningradskaya (τέλη του 1941), που την συνέθεσε μέσα στο πολιορκημένο Leningrad, έργο που έγινε ταχύτατα γνωστό ως σύμβολο της Αντίστασης των Πολιτών της Σοβιετικής Ένωσης στις Ναζιστικές Ορδές του Χίτλερ. Το μόνο που θυμάμαι από την Ακρόαση, ήταν ότι μόλις και μετά βίας συγκρατήσαμε τα δάκρυά μας.
Γιάννη μου, δεν μπορώ να συμπτύξω κι άλλο τη ζωή μου. Απλά, σου την παραδίδω.
ΣΑ»
Φίλε μου Στέργιο
πάντα θα σε θυμόμαστε, για ό, τι πρόσφερες στη Δημοκρατία και στην Επιστήμη, για την αγάπη σου στην κοινή μας πατρίδα, για την οποία συχνά μου έλεγες … «σαν την Χαλκιδική δεν έχει!
Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου