«Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει»

powered by Agones.gr - livescore

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

Προς ψηφοφόρο, ετών 17.

Του Στέλιου Βαλιάνου
Το ξέρω, αγαπητοί μου φίλοι της νέας γενιάς , πως ίσως η πολιτική να σας είναι αδιάφορη , βαρετή , ίσως και αποκρουστική.
Μεγαλώνοντας στην εποχή της οικονομικής (ίσως και ηθικής) κρίσης, είναι εύκολο κανείς να ρίξει το ανάθεμα στο πολιτικό σύστημα και ίσως να μην έχει άδικο , έστω κι αν δεν είναι το μοναδικό υπεύθυνο.
Για σημαντικό μέρος των...
προβλημάτων που ταλανίζουν την Ελληνική Κοινωνία ενέχονται οι Κυβερνήσεις , οι Αντιπολιτεύσεις και οι ,γύρω από αυτές, ομόκεντροι κύκλοι εξουσίας που διαχειρίστηκαν την τύχη του Έθνους μεταπολεμικά, δηλαδή από το 1945 και εντεύθεν (ας μην πάμε παλαιότερα και ας μην έρθουμε κοντύτερα).
Τραγικά λάθη και πάθη, ανεπάρκειες, ατολμίες ,λαϊκισμός, κομματοκρατία , διαφθορά στοίχισαν σε ένα τεράστιο εθνικό κεφάλαιο και άφησαν μια Χώρα ανοχύρωτη , η οποία κατέρρευσε πτωχεύοντας μόλις αυτοί που της δάνειζαν ζήτησαν πίσω τα χρήματα τους.
Η κατάρρευση αυτή ανέδειξε και όλες τις αδυναμίες της ελληνικής πραγματικότητας , τις οποίες επιμελώς κρύβαμε κάτω από το χαλί μιας επίπλαστης ευδαιμονίας με δανεικά.
Το είχαμε αποδεχτεί, βολευόμασταν, μας άρεζε, το παίζαμε ανήξεροι..
Κι έτσι δημιουργήσαμε τη δίδυμη κρίση , πολιτικών και πολιτών.
Και τώρα ανακαλύψαμε πως η Ελλάδα δεν έχει δικά της χρήματα , δεν παράγει, δεν είναι δίκαιη Χώρα, δεν οχυρώνει τις πόλεις της , δεν τιμωρεί τους υπαίτιους , δεν βοηθάει τους τολμηρούς , δεν ξέρει πώς να γίνει πλούσια, δεν αγαπάει τα παιδιά της.
Η Ελλάδα της κρίσης έχει πετύχει το πιο επικίνδυνο πράγμα: Αφαίρεσε από το ΝΕΟ άνθρωπο την ελπίδα να βλέπει το μέλλον του σε αυτή τη Χώρα. Τον εξωθεί σε λύσεις εκτός συνόρων . Κι έτσι η Πατρίδα αιμορραγεί, συρρικνώνεται , χάνει το σφριγηλό της κομμάτι , γερνάει και αλλοιώνει το μίγμα του πληθυσμού της , ανίκανη να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις των καιρών.
Είμαι σίγουρος ότι για όλα αυτά ελάχιστοι από εμάς έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας. Ελάχιστοι έχουν διορθώσει τον εαυτό τους, επενδύοντας στην ατομική ευθύνη και προσφέροντας ένα λιθαράκι στην ομάδα μας, που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «Κοινωνία».
Το παιχνίδι είναι ομαδικό. Κανείς δεν είναι μόνος , γιατί μόνος του χάνεται. Κι εμείς μάλλον απομονωθήκαμε , ξεχνώντας να παίζουμε «για τη φανέλα» της ομάδας.
Είναι πιο εύκολο να κατηγορήσουμε την πολιτική για όλα τα δεινά μας. Καλά κάνουμε. Φταίει.
Μπορούμε όμως να την απορρίψουμε; Μπορούμε να τη μηδενίσουμε; Μπορούμε να τη διαπομπεύσουμε και να την εκχυδαΐσουμε;
Μπορούμε . Αν έχουμε άλλη λύση.
Έχουμε; Ξεκάθαρα όχι!
Η Χώρα μας , ως οργανωμένο Κράτος ,διοικείται από ένα καταστατικό το οποίο ορίζει πως οργανώνεται η κάθε έκφανση της ζωής μας . Το καταστατικό αυτό ονομάζεται Σύνταγμα.
Από εκεί καθορίζεται πως παράγονται οι νόμοι οι οποίοι επηρεάζουν το κάθε βήμα της καθημερινότητας μας. Καθορίζεται επίσης πως οργανώνεται το σύστημα που παράγει τους νόμους που καθορίζουν τη ζωή μας. Και κάπου εκεί θα βρει κανείς την έννοια της πολιτικής , η οποία εκφράζεται μέσα από οργανωμένους και αναγνωρισμένους φορείς , που ονομάζονται κόμματα.
Τα κόμματα λοιπόν που εκλέγονται στη Βουλή και αποτελούνται από πολιτικούς παράγουν την πολιτική , η οποία παράγει τους νόμους , οι οποίοι καθορίζουν τις ζωές μας (πχ από τα οπλικά συστήματα που διαθέτει η Χώρα μέχρι ποια Θρησκευτικά διδάσκεται κανείς ή πως εισάγεται στο Πανεπιστήμιο ή από ποια ηλικία ψηφίζει).
Αυτή είναι η οργάνωση του Κράτους και δεν αμφισβητείται. Όποιος την αμφισβητεί ή κάνει «επανάσταση» ή επιχειρεί να επιβάλει δικτατορία ή αρνείται την ελληνική του υπηκοότητα και αλλάζει Χώρα.
Όλα αυτά αποτελούν το δυναμικό αντιπροσωπευτικό Δημοκρατικό σύστημα που δοκιμάστηκε ανά τους αιώνες και δεν έχει βρεθεί , ίσα με τώρα, καλύτερο του. Φυσικά , συστατικό στοιχείο της πολιτικής πρέπει να είναι και η διαρκής βελτίωση και εξέλιξη του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.
Τι λέτε, μετά από αυτά; Μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη στην πολιτική; Μπορούμε να αδιαφορούμε γι αυτό που καθορίζει τις ζωές μας; Δικαιούμαστε να προσποιούμαστε τους μηδενιστές ή τους αναχωρητές;
Αν το κάνουμε, θα αποφασίσουν άλλοι για εμάς. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.
Η ελληνική πολιτεία αποφάσισε να απονείμει τον τίτλο του πολίτη (με την έννοια του ψηφοφόρου) στο νέο των 17 ετών. Έφερε πιο νωρίς την ευθύνη και την πολιτική ωρίμανση. Δίνει πια νωρίτερα την ευκαιρία της συμμετοχής. Θα την αξιοποιήσουμε;
Η πολιτική είναι δυναμική . Αλλάζει συνεχώς. Δεν είναι πάντα επιτυχημένη. Τη βελτιώνουμε με τη συμμετοχή και την κριτική μας. Δεν αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη του. Οφείλουμε να ενημερωνόμαστε υπεύθυνα. Να φιλτράρουμε τις πληροφορίες του διαδικτύου.
Βάζουμε τα σωστά ερωτήματα. Δεν αρκεί μόνο η καταγγελία. Δεν φτάνει η κραυγαλέα και ανεύθυνη στάση των λαϊκιστών που θέτουν ερωτήματα αλλά ποτέ δεν δίνουν απαντήσεις . Διεκδικούμε λύσεις , όχι εύκολες αλλά ωφέλιμες.
Δεν αφηνόμαστε σε κραυγές που δεν λαμβάνουν υπόψην τους την πραγματικότητα. Η ζωή μας έχει δυσκολέψει και οι λύσεις στα προβλήματα μας είναι οι δύσκολες και τολμηρές λύσεις.
To μοντέλο της αδιαφορίας έχει πεθάνει. Πολίτες και πολιτικοί οφείλουμε να αναζητήσουμε από κοινού τη διέξοδο, αναζητώντας προσωπικότητες που βλέπουν μια πόρτα εκεί που κάποιος βλέπει ένα τοίχο.
Αν η πολιτική δημιούργησε τα προβλήματα μας , τότε μόνο αυτή είναι το ασφαλές όχημα για να τα λύσουμε.
Εγώ, ένας από εσάς, έχω διαλέξει το δρόμο της συμμετοχής.
Στέλιος Βαλιάνος, δικηγόρος
Περιφερειακός Σύμβουλος Χαλκιδικής

Δεν υπάρχουν σχόλια: