Ένα αντίο στο Λουκιανό...

Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο αγνός κάου μπόι της νιότης μας...

Μια μαρτυρία...

Του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη

Θυμάμαι τον Λουκιανό όταν ήρθε στη Θεσσαλονίκη φοιτητής της Αρχιτεκτονικής στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ. Δύο τάξεις μικρότερος από μένα... Αν και ήταν ανιψιός του...

αείμνηστου και σπουδαίου καθηγητή μας Θουκυδίδη Βαλεντή, που του εκδήλωνε πάντα και φανερά την αγάπη του, ο ίδιος ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε με έπαρση. Βαθειά πολιτισμένος, παρέμεινε πάντα σεμνός, ένας ευαίσθητος και μοναχικός κάου μπόι...

Γρήγορα -και δεν ήταν καθόλου τυχαίο- εντάχθηκε στη "Σπουδάζουσα Νεολαία της ΕΔΑ" (Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς). Ύστερα κατηφόρισε για την Αθήνα, οδεύοντας στο Μετσόβιο. Κατά διαστήματα τον αντάμωνα.

Ένα βράδυ πριν μερικά χρόνια, την ώρα που έτρωγα στο μικρό εστιατόριο της Άννας στο Μεταξουργείο, δίπλα στο θέατρό τους, μου είπε χαμογελώντας: "άντε άσε τα φαγητά και πάμε κάπου για να ευχαριστηθούμε  καλύτερα"!  Τον ήξερα βέβαια πόσο λιγόφαγος ήταν, αλλά περισσότερο τον ακολούθησα γιατί είχα εμπιστοσύνη στις ποιοτικές επιλογές του.

Πήγαμε κοντά στην πλατεία Καραϊσκάκη σ' ενα στέκι, όπου χωρίς μικρόφωνο τραγουδούσε ο Μητσιάς. Όταν τον "ανακάλυψαν" οι ακροατές άρχισαν να φωνάζουν το όνομά του! Και ο Μανώλης τον κάλεσε στο πάλκο να τραγουδήσει. Δεν ήταν μόνο ο αγαπημένος του κοινού, αλλά και δικός του. Ο Λουκιανός τραγούδησε με την ψυχή του, όπως παλιά... Το "πάρτι" εκείνης της βραδιάς συνεχίστηκε μέχρι τα χαράματα!

Ο Λουκιανός παρέμεινε πάντα ο αγνός και τρυφερός τροβαδούρος της νιότης μας. Μας συντρόφευε με τα τραγούδια και την ευαισθησία του για πολλά κι αξέχαστα χρόνια!

8-2-2017