ΣΤΟ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΠΟΛΥΓΥΡΟ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ‘50...

...Όταν συναντήθηκαν δυο… «σπουργίτια», μια καθηγήτριά μου κι ένα …πουλί  

Του Γιάννη Αικατερινάρη

Σήμερα, ανήμερα της γιορτής μου, χιονίζει ακατάπαυστα, όπως συνέβη και πριν από εξήντα περίπου χρόνια, όταν ξανάρχιζε το σχολείο μετά τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Με αφορμή τη χιονόπτωση και το βιβλίο «Εμείς του ’60 οι εκδρομείς», που μου χάρισε προχθές συνοδεύοντάς το μ’ ένα συγκινητικό σημείωμα η εξαιρετική φιλόλογος του Γυμνασίου Πολυγύρου και καθηγήτριά μου Βέτα Σταμπουλίδου, ζωντάνεψαν μνήμες από τα μαθητικά μου χρόνια. Μεταφέρω μια από αυτές, που αναφέρεται στα δυο αυτά περιστατικά.

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’50 όταν στο Γυμνάσιο Πολυγύρου κατέφθασε μια λεπτεπίλεπτη νεαρή καθηγήτρια. Ήταν η...

Βέτα Σταμπουλίδου. Η έλευσή της ήταν επόμενο να σταθεί, λόγω της ηλικίας της, αφορμή για ποικίλα σχόλια και πειράγματα. Οι συνήθειες στην καθημερινή ζωή της μικρής επαρχιακής πόλης, τα ήθη και τα έθιμα γενικότερα,  παρέμεναν ακόμη τραχιά, καθώς δεν είχαν και περάσει και πολλά χρόνια από τον Εμφύλιο πόλεμο και τις δύσκολες καταστάσεις  που άφησε.  Όταν ωστόσο η Βέτα άρχισε να διδάσκει στην τάξη με τη βελούδινη φωνή, τις γνώσεις και το ήθος της, στοιχεία που πάντα αποτυπώνονται σ’ ένα ολοκληρωμένο κι ευαίσθητο πολίτη και δάσκαλο, μας καθήλωνε. Την ακούγαμε μαγεμένοι, χωρίς φασαρία, με απόλυτη συγκέντρωση και προσοχή στα όσα έλεγε.

Η χαρακτηριστική  σιωπή, που βασίλευε στο μάθημά της και η όχι και τόσο συνηθισμένη ευταξία για τους έφηβους της εποχής, διακόπηκε από ένα απρόσμενο γεγονός. Συνέβη μια μέρα που χιόνιζε, όπως και σήμερα. Η μυρουδιά του λουκάνικου γέμιζε την ατμόσφαιρα της τάξης μας και η κυρία Σταμπουλίδου μη αντέχοντάς την, άνοιξε το παράθυρο για να μπει καθαρός αέρας. Οι περισσότεροι  είχαμε φάει το πατροπαράδοτο έδεσμα και είχαμε πιεί κόκκινο κρασί ζεσταμένο, στο τζάκι ή στην ξυλόσομπα και μέσα στο μεταλλικό κύπελλο, το γνωστό καρτούδ’. Αν όμως για τους παππούδες αυτό αποτελούσε μια ασπίδα προστασίας «για να ‘μαστε ζεστοί και να πολεμάμε τις αρρώστιες», όπως μας έλεγαν, η μυρουδιά που ανέδυε το πράσο του λουκάνικου και το κρασί δεν αντέχονταν απ’ όσους τουλάχιστον δεν είχαν ακολουθήσει το ίδιο διαιτολόγιο….  

Τότε μπήκε ξαφνικά μέσα στην τάξη, από το ανοιχτό παράθυρο, ένα σπουργίτι για να βρει καταφύγιο και ν’ αποφύγει το χιονιά που λυσσομανούσε. Ήταν καταπαγωμένο και τρομαγμένο από την καταδίωξη των μαθητών. Να ο ένας να το πιάσει, να ο άλλος, βρέθηκα τελικά εξουθενωμένο κάτω από το παλτό ενός συμμαθητή, τη γνωστή πατατούκα.  Η καθηγήτρια τον πλησίασε και του ζήτησε ευγενικά να της δώσει το σπουργίτι  κι όταν αυτός αρνήθηκε επίμονα, λέγοντάς της «όχι μαρή δεν στου δίνου», κατάφερε να του το πάρει και πηγαίνοντας στο ανοιχτό παράθυρο, το άφησε να πετάξει ελεύθερο!

Ο συμμαθητής μας άρχισε να κλαίει γοερά. Η Βέτα σάστισε και μετανιωμένη γιατί νόμισε ότι στέρησε από ένα μαθητή της τη χαρά να κρατά στα χέρια του ένα πουλάκι -οικολόγο φαντάζομαι τον θεώρησε- τον πλησίασε και με την απαλή φωνή της του είπε: «Συγχώρα με καλέ μου δεν ήξερα ότι ήσουν τόσο ευαίσθητος»! Κι εκείνος μέσα στα αναφιλητά του και …έμπλεος από οικολογικές ανησυχίες, της απάντησε με τη χαρακτηριστική ντοπιολαλιά: «Κι εγώ μαρή ου καημένος τι θα κάμου τώρα που λουγάριαζα να πάου του σπουργιτάνου στη μάνα μ’ να τουν τ’ γανίσ’ με δυο αυγά»;

Ακόμη θυμάμαι το συμβάν και γελάω! Την βαθμολόγηση, ωστόσο, του κειμένου της περιγραφής  την αφήνω στην επιείκεια της λαμπρής καθηγήτριάς μας, στην οποία  και το αφιερώνω με όλη μου την αγάπη και με τις θερμότερες ευχές μου για ό, τι καλύτερο! Ας με συγχωρέσει για τη δημοσιοποίηση των γεγονότων, αλλά έτσι αισθάνομαι ανήμερα της γιορτής μου και αποκλεισμένος στο σπίτι από τα πολλά χιόνια!