«Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει»

powered by Agones.gr - livescore

Τρίτη 5 Απριλίου 2016

«Ακατάληπτον Εστί» για ορισμένους το δράμα των Σύριων

του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη[*]

Η Ιστορία και ο Πολιτισμός όλων των εποχών, άφησαν στη Συρία τα χνάρια τους. Δεν ήταν όμως μόνο τα μνημεία που με εντυπωσίασαν, όταν την επισκέφτηκα λίγο πριν την έναρξη του πολέμου. Ήταν και η ευγένεια ψυχής, η καλοσύνη και φιλοξενία των κατοίκων της προς τους επισκέπτες της χώρας. Συγκροτούσαν μια κοινωνία  πολυπολιτισμική με βαθιές ρίζες στις πανάρχαιες παραδόσεις τους, χωρίς προκαταλήψεις στα διάφορα θρησκευτικά δόγματα.
Δεν ήταν τυχαίο ότι εκεί βρήκαν θαλπωρή και καταφύγιο οι πρόσφυγες του βομβαρδισμένου Ιράκ -το 2007 φιλοξενούνταν στη Δαμασκό 3,5 εκατομμύρια- ή ότι εκεί κατέφυγαν και οι δικοί μας, όταν...
κυνηγημένοι μερικές δεκαετίες νωρίτερα και χωρίς καμιά υποστήριξη από τους «Συμμάχους», αναγκάστηκαν κι αυτοί να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες. Το Αυτοκέφαλο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιοχείας έχει από το 1343 την έδρα του στη Δαμασκό. Μεταφέρθηκε εκεί από την Αντιόχεια, τη σημερινή Αντάκια πρωτεύουσα της τουρκικής επαρχίας Χατάι (Αλεξανδρέττας). Εκπροσωπεί σήμερα τη μεγαλύτερη ελληνορθόδοξη χριστιανική εκκλησία της Μέσης Ανατολής.
Οι Σύριοι πάντα είχαν ενσωματωμένες στον Πολιτισμό και στις παραδόσεις τους την προσφορά και την βοήθεια στους κάθε προέλευσης κατατρεγμένους. Δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι σε ορισμένες περιοχές, μέσα σε αραβόφωνους πληθυσμούς και αντίξοες συνθήκες πολέμων και εκκλησιαστικών διενέξεων, διατηρήθηκε η ελληνική γλώσσα!
Η παράδοση και τα εφόδια του πολιτισμού τους είναι αυτά που τους δίνουν σήμερα τη δύναμη της ριψοκίνδυνης, για τους ίδιους και τα παιδιά τους, εξόδου από την πατρογονική γη. Παρακολουθώντας με σφιγμένη καρδιά τα τραγικά γεγονότα της ασύντακτης φυγής τους, εντυπωσιάζομαι συχνά από την αξιοπρέπειά τους. Μου έρχονται στο νου οι στίχοι από το ποίημα του Καβάφη «Άγε, ω βασιλεύ Λακεδαιμονίων» (1929. Αποτελούν ένα ύμνο στη γενναία και υπερήφανη μάνα του βασιλιά της Σπάρτης Κλεομένη (235 π.Χ. μέχρι το 219 π.Χ.):
«Δεν καταδέχονταν η Κρατησίκλεια
ο κόσμος να την δει να κλαίει και να θρηνεί∙
και μεγαλοπρεπής εβάδιζε και σιωπηλή.
Τίποτε δεν απόδειχνε η ατάραχη μορφή της
απ’ τον καϋμό και τα τυράννια της».
Θυμάμαι ακόμη τους θρησκευόμενους επισκέπτες μιας ορθόδοξης περιοχής της Συρίας, στους λατρευτικούς χώρους της οποίας άκουγαν με κατάνυξη το «Ακατάληπτον Εστί», από το μεγαλυνάριο της Υπαπαντής του Χριστού. Είναι το εγκωμιαστικό τροπάριο που εξιστορεί το εορταζόμενο θρησκευτικό γεγονός. Τώρα αντικρίζοντας εκεί τον όλεθρο θα τους ήταν …«ακατάληπτη», , φαντάζομαι, η συμπεριφορά των ισχυρών της γης, αυτών που προκάλεσαν την συμφορά και ως Πόντιοι Πιλάτοι τώρα «νίπτουν τας χείρας των»… Όμως η αδιαφορία τους για την ζωή των ανθρώπων και την καταστροφή των μνημείων, που συντελείται, μόνο έλλειψη Πολιτισμού και Ανθρωπιάς φανερώνει!
Αλλά καιρός είναι και ορισμένοι από τους Ιεράρχες, επίδοξους ταγούς της Εκκλησίας στη χώρα μας, να αφήσουν τις ακραίες φωνές ξενοφοβίας. Οι Σύριοι στην πλειοψηφία τους, όπως και πολλοί άλλοι λαοί στην Ασία, στην Ευρώπη και στην Αμερική, αποτελούν τα θύματα του κάθε φανατισμού και όσων επιδιώκουν, με κάθε μέσο και τρόπο, να εκμεταλλευτούν τις χώρες τους...

[*] Δημοσιεύθηκε στην AVGI on line 31-3-2016











Δεν υπάρχουν σχόλια: