Φωτό: Νίκος Πήλος Οι εκλογές για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας επεφύλασσαν δύο, τουλάχιστον, μεγάλες εκπλήξεις. Μια που αφορούσε στο αποτέλεσμα και -στην εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ξεκίνησε την κούρσα της διαδοχής με χαμηλά ποσοστά, ως «outsider»- και μια δεύτερη, που αφορούσε στο ενδιαφέρον και τη συμμετοχή του κόσμου. Και βέβαια σε ό, τι αφορά την τελική έκβαση και τον νικητή, αυτό είναι κάτι που πάντα μπορεί να κρύβει εκπλήξεις. Ωστόσο καινούριο στοιχείο ήταν αυτή η δεύτερη έκπληξη της 29ης Νοεμβρίου, η αναπάντεχη και αθρόα προσέλευση του κόσμου στις κάλπες. Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγοι μήνες που συζητούσαμε και αναλύαμε το φαινόμενο της αποχής και κατ' επέκταση της απομάκρυνσης του κόσμου από την πολιτική. Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, η αποχή ήταν πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα. Αλλά και στις εκλογές του Οκτωβρίου, η Νέα Δημοκρατία είδε τους ψηφοφόρους παλαιότερων ετών να φεύγουν μαζικά. Το τέλος του πολιτικού ενδιαφέροντος και η αρχή της πολιτικής απάθειας σκέφτηκαν πολλοί, και όχι αδίκως. Ωστόσο μια προσεκτικότερη ανάλυση κατέγραφε ότι οι μεγάλες απώλειες αφορούσαν τη Νέα Δημοκρατία. Την κυβερνώσα παράταξη, που βρέθηκε να χάνει από τον κακό της εαυτό και να διώχνει τους ψηφοφόρους της από κοντά της, ακόμα και παραδοσιακούς ψηφοφόρους δεκαετιών. Γιατί, όπως επεσήμανε και σε όλες τις προεκλογικές του ομιλίες ο Αντώνης Σαμαράς, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε το 2009 σχεδόν με τον ίδιο αριθμό ψηφοφόρων που είχε το 2007 (μόλις 9,000 περίπου περισσότερες ψήφους). Αντιθέτως, η ΝΔ έχασε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους. Επομένως η απομάκρυνση από την κάλπη και η αποστασιοποίηση από την πολιτική αποδεικνύεται ότι ήταν μια απολύτως πολιτική στάση και μια συνειδητή επιλογή χιλιάδων νεοδημοκρατών. Ήταν η στάση διαμαρτυρίας και η αρνητική ψήφος για τα λάθη διακυβέρνησης περίπου έξι χρόνων, αλλά και η σφοδρή ενόχληση των ανθρώπων της παράταξης που ένιωσαν ότι η φωνή τους, η άποψή τους, η διαφωνία τους, η αγωνία τους δεν υπήρχε τρόπος να φτάσει και να ακουστεί πίσω από τις κλειστές πόρτες και τις ολιγομελείς παρέες στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Γι' αυτό και στο ξεκίνημα της κούρσας διαδοχής, όταν ανακοινώθηκε η εκλογή αρχηγού από το συνέδριο, με καταγεγραμμένη μάλιστα την εκ των προτέρων επιλογή 1,000 και πλέον συνέδρων, ήταν πολλοί οι ψηφοφόροι της ΝΔ, νυν και πρώην, που δεν ήθελαν να ακούσουν καν για την εκλογή αυτή και γύριζαν επιδεικτικά και θυμωμένα την πλάτη, ωσάν να μη τους αφορούσε όλη η ιστορία. Όλα αυτά όμως, μέχρι τη στιγμή που έπεσε στο τραπέζι η πρόταση για εκλογή του αρχηγού από τη βάση! Οπότε και έγινε η μεγάλη στροφή!
Η περίφημη «βάση του κόμματος» που επί χρόνια ένιωσε παραγκωνισμένη και ανήμπορη να επηρεάσει τα κακώς κείμενα που έβλεπε να διαδραματίζονται μπροστά της, ξαφνικά , μετά από παρέμβαση κάποιων εκ των υποψηφίων, απέκτησε το δικαίωμα να επιλέξει την επόμενη μέρα της παράταξης και το νέο αρχηγό της. Διαδικασία πρωτόγνωρη για τη ΝΔ, λαϊκή και δημοκρατική. Ένα πρώτο βάλσαμο στη ψυχή του νεοδημοκράτη και μια τονωτική ένεση για το ενδιαφέρον του. Αφού πλέον η ψήφος του θα ήταν καθοριστική, έπαψε να γυρίζει την πλάτη στις εξελίξεις. Ενδιαφέρθηκε και άκουσε τους υποψηφίους, κι αυτό οδήγησε στη δεύτερη μεγάλη έκπληξη, στην εκλογή Σαμαρά -ανατρέποντας την αρχική βεβαιότητα για το αποτέλεσμα, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις. Γιατί ο λόγος του Σαμαρά όχι μόνο μίλησε στην ψυχή και στο συναίσθημα, αλλά πρόσφερε ένα ακόμα βάλσαμο που τόσο πολύ το είχε ανάγκη ο μέσος νεοδημοκράτης: μίλησε για την κατάργηση των μηχανισμών και των στενών κύκλων αποφάσεων και εξουσίας κι άγγιξε έτσι την πιο ευαίσθητη ίσως χορδή του νεοδημοκράτη, που ειδικά στις τελευταίες εκλογές ένιωσε να εξαντλείται όλη η ανοχή του και τη θέση της να παίρνουν ο θυμός και η οργή για φαινόμενα αλαζονείας. Ήταν ίσως αυτό το σημείο που σε όλες τις προεκλογικές ομιλίες ξεσήκωνε το πιο ενθουσιώδες χειροκρότημα. Παράλληλα τονίσθηκε ότι η αναδιοργάνωση του κόμματος θα αποτελέσει έναν από τους τέσσερις κύριους πυλώνες της νέας αρχηγίας για κινητοποίηση και συμμετοχή των ενεργών πολιτών, χωρίς όμως μηχανισμούς και αποκλεισμούς. Πέραν όμως των διαδικαστικών, μίλησε στη ψυχή και στο συναίσθημα και για έναν ακόμα λόγο: έδειξε στο νεοδημοκράτη ότι μπορεί να είναι περήφανος για την ιδεολογία του και την πολιτική του ταυτότητα, κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν ήταν δεδομένο. Μια ιδεολογία ξεκάθαρη, βασισμένη σε αξίες και αρχές όπως η ανταγωνιστικότητα, η διάχυση του οικονομικού οφέλους σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, η αξιοκρατία, οι ίσες ευκαιρίες σε όλους. Μια ιδεολογία με... «ονοματεπώνυμο», αυτό του κοινωνικού φιλελευθερισμού, του οποίου άλλωστε οι αρχές επικρατούν ως κυρίαρχη τάση σε όλη την Ευρώπη. Η κεντροδεξιά παράταξη έχει πολιτική ταυτότητα και πλαίσιο και ο στόχος του νέου αρχηγού είναι όχι μόνο να δυναμώσει την καρδιά της παράταξης, αλλά αφού η ίδια ανασυγκροτηθεί και πιστέψει στον εαυτό της και τις αξίες της, να ακτινοβολήσει και να αυξήσει την επιρροή της σε όλη την κοινωνία, προσελκύοντας νέες, δυναμικές ομάδες ενεργών πολιτών, όπως:
Η «ελπίδα» ήταν το σύνθημα του νέου αρχηγού κατά την προεκλογική του καμπάνια. Και πράγματι, η ελπίδα που επενδύουν οι νεοδημοκράτες για την επόμενη μέρα είναι μεγάλη. Και η δύναμη με την οποία προικοδότησαν τον νέο αρχηγό, επίσης μεγάλη και μαζική. Είναι στο χέρι του να προχωρήσει σε θαρραλέες αλλαγές και να ξανακάνει «νέα» τη Νέα Δημοκρατία, όπως λέγαμε και πριν από τις εκλογές. Το αναμένουμε όλοι! |
Πριν από 1 ώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου